Privacy.
In een democratische rechtsstaat zijn binnenlandse orde en nationale veiligheid collectieve goederen, die in feite aan niemand kan worden onthouden. Daarom behoort de overheid de samenleving doeltreffend te beschermen tegen uitwassen als criminaliteit en de economische en sociale anarchie van b.v. de kapitalistische vrijemarkt. Bij bestrijding van criminaliteit denkt men veelal eerst aan politie en justitie, maar een belangrijk en kostbaar instrument hiervoor is het huidige stelsel van sociale zekerheid, rechtstreeks geëvolueerd vanuit de vroegere armenzorg en Christelijke charitas, als vangnet voor al diegenen die “tussen wal en schip” vallen. Een remedie tegen de landloperij, bedelarij, plunderingen door kanslozen, verspreiding van ziekten door rondtrekkende paupers en kleine en grotere rebellie zoals de Franse en Russische revolutie.
De omvangrijke kosten voor het moderne stelsel van sociale zekerheid is dan ook in feite een verzekeringspremie voor de continuïteit van het succes van het kapitalisme.
Een ander handig en modern hulpmiddel voor politie en justitie, bij opsporing en preventie van criminaliteit is de computer waarin men met een database de gegevens van de criminelen en hun activiteiten, landelijk en Europees zouden kunnen vastleggen en uitwisselen. Om organisatorische en privacy gevoelige redenen (voor de ontspoorden), is zo’n database nog steeds geen realiteit. Zo wordt dus niet de samenleving, maar de criminelen beschermd tegen de samenleving.
Om de nadelige effecten van de vrijemarkt te compenseren en boeren een gelijkwaardig inkomen te garanderen, ontvangen de 10 miljoen Europese boeren gezamenlijk 45 miljard Euro aan steun uit Brussel. Het oorspronkelijke doel van deze subsidies was om de steeds achterblijvende inkomens in de landbouw te steunen en de consumentenkosten voor levensonderhoud laag te houden. Dit is slechts een fractie van de kosten van het stelsel van sociale zekerheid en de criminaliteitsbestrijding samen. Alleen al in Nederland bedragen de kosten voor zorg en sociale zekerheid inmiddels een kleine 200 miljard euro.
De Evert Vermeer Stichting pleitte nu met succes voor openbaarmaking van landbouwsubsidies, met slechts één doel, het afschaffen ervan, omdat het handelsverstorend zou zijn. Dit is weer eens een staaltje van volstrekte willekeur, alsof alléén landbouwsubsidies handelsverstorend zouden zijn.
Het meest irritant en frustrerend aan deze affaire is nog niet zozeer de openbaarmaking van de gegevens zelf, maar het feit dat privacy voor criminelen belangrijker is dan voor agrariërs.
Quo Vadis 