Door Peggy Noonan.
— The Wall Street Journal: July 8, 2021
De cultuuroorlog is een links offensief
Democraten zijn extremer geworden op sociaal gebied, en ze zijn niet voorbereid op de tegenreactie.
Het woord is nu geradicaliseerd. Zoveel mensen voelen zich tot het randje geduwd en slaan terug. Ga naar social-media sites en zoek “school board meeting” en voeg descriptoren toe als “explosief”, “verontwaardigd” en “chaos.” Ouders komen in opstand. De Democraten van New York hebben net een ex-agent gekozen als hun kandidaat voor het burgemeesterschap. Andere tekenen die suggereren dat de geest geradicaliseerd is: Oude allianties gebaseerd op natuurlijke affiniteit worden losser. Conservatieven steunen en respecteren van nature het leger. Dat is bij sommigen aan het veranderen, of in ieder geval minder reflexief aan het worden, onder druk van beschuldigingen van politieke correctheid en een ‘woke brass’. Conservatieven zijn zich beginnen los te maken van hun traditionele steun aan bedrijven, omdat ze te wakker en te groot zijn, en geen loyaliteit voelen tegenover Amerika, dat hen gemaakt heeft, wanneer de Chinese markt lonkt.
Er is in Amerika een gevoel van een voortdurende politieke herschikking, dat niet allemaal begon en eindigde in 2015-16. Ik denk dat wat afgelopen zomer gebeurde, toen de straten tot uitbarsting kwamen en standbeelden omver vielen, nu wordt beantwoord met een terugslag – een rustigere, maar niet minder belangrijk.
In de afgelopen vier jaar, zei de heer Shor, “zijn blanke liberalen een steeds groter deel van de Democratische Partij geworden.” Maar blanken “sorteren meer op ideologie” dan niet-blanke kiezers. “We zijn in een situatie beland waarin blanke liberalen linkser zijn dan zwarte en Latijns-Amerikaanse Democraten over vrijwel elk onderwerp: belastingen, gezondheidszorg, politie, en zelfs over rassenkwesties of verschillende maatregelen van ‘raciale rancune’.”
In verband daarmee een klein maar mogelijk veelzeggend stukje van een man van links, journalist Kevin Drum, een veteraan van Mother Jones en Washington Monthly, die op 3 juli enkele gedachten postte op zijn blog op Jabberwocking.com. Wat hij zegt ligt voor de hand, maar het zou niet voor de hand liggen voor al zijn lezers, en zij voor wie het voor de hand ligt zouden niet willen dat het gezegd werd.
Hij titelde het stuk botweg: “Als je een hekel hebt aan cultuur oorlogen, geef de liberalen de schuld.”
“Het zijn niet de conservatieven die de Amerikaanse politiek in een cultuuroorlog hebben veranderd,” schrijft hij. “Sinds ongeveer het jaar 2000, volgens enquêtegegevens, zijn de Democraten aanzienlijk naar links opgeschoven op de meeste hete hangijzers van sociale kwesties, terwijl de Republikeinen slechts licht naar rechts zijn opgeschoven.”
Hij haalt gegevens aan over kwesties van abortus en religie tot wapens, het homohuwelijk, immigratie en belastingen. De cijfers suggereren “de voor de hand liggende conclusie dat de Democraten in de afgelopen twee decennia veel meer naar links zijn opgeschoven dan de Republikeinen naar rechts.” Hij is daar persoonlijk niet ongelukkig mee, maar de Democraten zouden zich wel zorgen moeten maken dat ze verder van de mediane kiezers af komen te staan.
Hij verwijst naar het werk van David Shor, “een data geek die zich socialist noemt maar heel eerlijk is over wat de cijfers ons vertellen”. De heer Shor vertelde New York Magazine een paar maanden geleden dat de Democraten in 2020 ongeveer 7 punten hebben gewonnen onder blanke kiezers met een universitaire opleiding. De steun onder zwarten daalde met een punt of twee, en de steun onder Hispanic daalde met 8 of 9. Dit volgde op de defund-the-police beweging van afgelopen zomer. De Democraten hadden, in de woorden van de heer Shor, “de relevantie van een ideologisch geladen kwestie verhoogd, waarover miljoenen niet-blanke kiezers het niet met ons eens waren.”
“Zwarte conservatieven en Latijns-Amerikaanse conservatieven,” merkt de heer Shor op, “geloven eigenlijk niet in veel van deze intellectuele theorieën van racisme. Zij hebben vaak een heel andere opvatting over hoe de zwarte of hispanic gemeenschap te helpen dan liberalen doen.” Zijn conclusie: “Als we het electoraat polariseren op basis van ideologie – of als nationaal prominente Democraten kwesties aan de orde stellen die het electoraat polariseren op basis van ideologie – dan gaan we veel stemmen verliezen.”
Mr. Drum is het daarmee eens: Hoe de linksen ook denken over de “linkse opmars” van de Democraten, de partij “is zo ver naar links getrokken dat zelfs veel niet-gekke mensen ons ronduit eng vinden. . . . De Democraten hebben de cultuuroorlogen aangewakkerd door extremer te worden op sociaal gebied en de Republikeinen hebben dit gebruikt om met succes een deel van de stemmen van blanken zonder universiteit weg te kapen en, meer recentelijk, de stemmen van niet-blanken zonder universiteit weg te kapen.
Waarom is het dan nog steeds de conventionele wijsheid aan de linkerzijde en in de mainstream media dat het de conservatieven zijn die de cultuur oorlogszuchtigen? Omdat “voor de meeste mensen, het verliezen van iets veel pijnlijker is dan het plezier van het winnen van iets van gelijke waarde. En omdat conservatieven de gewoonten en hiërarchieën ‘verliezen’ waar ze lang mee hebben geleefd, is hun reactie veel intenser dan de liberale reactie op het winnen van de veranderingen die zij wensen.”
Dhr. Drum speculeert dat “de hele ‘woke’ beweging in het algemeen” veel gematigde kiezers heeft afgeschrikt. “Hetzelfde geldt voor de liberale verwerping van misdaad en veiligheidskwesties.”
De blanke activisten zullen dit niet graag horen, zegt hij, maar een beweging naar links, terwijl het de progressieve basis aanwakkert, “riskeert het grote midden van het land te overvleugelen, waar progressieve activisten totaal niet in geïnteresseerd lijken te zijn om mee te praten.”
Hij eindigt: “En in godsnaam, beledig mijn intelligentie niet door te doen alsof de wokeness en de cancelcultuur allemaal verzinsels van de conservatieve verbeelding zijn. Zeker, ze overreageren op dit spul, maar het bestaat echt, het is echt een liberale uitvinding, en het geeft zelfs gematigde conservatieven echt het gevoel dat hun hele leven in de schijnwerpers wordt gezet en te kort schiet.”
Goed van hem dat hij de waarheid spreekt tegen de stijgende macht.
De culturele provocaties die ons momenteel verscheuren komen, zeker en duidelijk, van progressieven. En links lijkt geen voorzichtige angst te hebben voor tegenreacties. Ze lijken niet te geloven dat de publieke opinie nog veel telt.
Randi Weingarten, voorzitter van de Amerikaanse Federatie van Leraren, maakte dit duidelijk in haar grote toespraak deze week voor vakbondsleden. Zij zei dat ouders die in opstand komen tegen het onderwijs van de zogenaamde kritische rassentheorie zich niet verzetten tegen, zoals zij het zien, een radicale en destructieve theorie waarin zij bang zijn hun kinderen te zien indoctrineren. Nee, het zijn pestkoppen, “cultuurstrijders” die proberen leraren te beletten “hun leerlingen een correcte geschiedenis te leren”.
Het was een zeer agressieve toespraak. Het gooide een lucifer in de benzine. Je zou het niet geven tenzij je denkt dat een grote politieke partij volledig achter je staat en je volledig steunt. Dat is natuurlijk de Democratische Partij, waarvan de lerarenvakbonden (hoewel niet alle leraren) een grote dochter zijn, en waarin ze grote macht hebben, ook financieel.
Dat kan goed zijn voor de lerarenvakbonden. Ik ben er niet zeker van dat het, in een tijd van tegenwerking, een onverdeeld goed voor de Democraten zal blijken te zijn.
Ik eindig met wat volgens mij de verkeerde inschatting is van links van zijn positie. Ze doen alsof ze iedereen op de vlucht hebben, ook degenen die hun beweging het grootste respect betonen in bedrijfs- en privékantoren. Maar ik denk dat er iets onuitgesproken aan de hand is. Als journalist in New York ontmoet je veel directeuren, bedrijfsleiders, mensen in de kunst en het onderwijs. Zij steunen openlijk het wakkere regime, spreken de taal, zijn het eens met de basisveronderstellingen, en veel van de vroege steun was oprecht. Maar ze zijn verontwaardigd en ongeduldig geworden over de dagelijkse pesterijen van de woke ideologie. Diep van binnen zouden velen van hen graag zien dat links weer met beide benen op de grond komt. Ik denk dat links zijn hand overspeelt.
*** Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie) ***
Quo Vadis 