De bekende blogger Fjordman doet dit verslag via Gates of Vienna.
The noted blogger Fjordman is filing this report via Gates of Vienna.
For a complete Fjordman blogography, see The Fjordman Files. There is also a multi-index listing here.
Onlangs las ik het boek The Reformation van Owen Chadwick, over de protestantse reformatie en de situatie in het Europa van de 15e en 16e eeuw. Het is fascinerend om te lezen over West-Europa in een periode waarin het echt dynamisch was, en niet het anemische en zelfhatende continent dat het nu is. Maar toch viel het me ook op hoeveel overeenkomsten er zijn tussen de situatie toen en nu. Dit was ook een periode van islamitische agressie, toen de Turken de Balkan en Midden-Europa binnendrongen en uiteindelijk zelfs West-Europa bedreigden.
Ironisch genoeg was dit ook de periode waarin het Grieks-Romeinse erfgoed in het Westen werd herontdekt. Het klassieke erfgoed was duizend jaar lang in het Oosten bewaard gebleven nadat de westelijke helft van het Romeinse Rijk was ingestort, en onder druk van de moslims brachten veel Grieks-Byzantijnse geleerden hun teksten mee naar Noord-Italiaanse steden als Venetië, waardoor de Renaissance werd aangewakkerd.
Het algemene beeld was er echter een van westerse verdeeldheid. Spanje, dat in de 16e eeuw waarschijnlijk de sterkste natie in Europa was, nadat het in 1492 de moslims van zijn eigen schiereiland had verdreven, keek meer naar het westen, naar Amerika, dan naar het oosten, naar het expanderende Ottomaanse Rijk.
De Fransen sloten zelfs een bondgenootschap met de moslims voor hun eigen kortetermijnwinst. Volgens Chadwick “aarzelde de Franse koning niet om een bondgenootschap met de Turken aan te gaan als dat hem politiek goed uitkwam, en stond hij eens toe dat een Turkse admiraal in de straten van Toulon het vasten van de Ramadan vierde”. In het algemeen “waren de Europese mogendheden banger voor elkaar dan voor de Turken.”
Dit was tijdens de Tweede Jihad tegen het Westen. Nu ontstaat een soortgelijke verdeeldheid tijdens de Derde Jihad. Niet noodzakelijkerwijs tussen landen, maar tussen verschillende culturele en ideologische groepen binnen het Westen.
Het is bijzonder interessant om te zien hoe de val van Constantinopel in 1453 de andere Oosterse kerken heeft beïnvloed, met name in de opkomende Russische staat die zichzelf zag als de opvolger van het Romeinse en het Byzantijnse Rijk. Volgens Chadwick, blz. 360-61:
– – – – – – – – – –
De Russen keken altijd naar Constantinopel, ontvingen hun geloof uit het zuiden, voelden zich door hun Slavische orthodoxie deel van het christendom. In 1505 was Rusland door Ivan III de Grote ontstaan uit de kleine vorstendommen van de grote vlakten. Hij trouwde met Sophia, de nicht van de laatste Romeinse keizer van Constantinopel, en zag zichzelf als erfgenaam van het christelijke erfgoed van Oost-Rome. Voor het Russische wapen nam hij de dubbelkoppige adelaar van de Byzantijnen. Deze opvattingen waren krachtig in de vorming van de Russische traditie en autocratie. Een monnik genaamd Philotheos schreef tussen 1505 en 1533 aan de tsaar: ‘Twee Romeinen zijn nu gevallen, en de derde, ons Moskou, staat nog overeind; en een vierde zal er nooit komen…..In de hele wereld bent u de enige christelijke tsaar.’
Russisch-orthodoxe icoon Deze relatie is duidelijk waarneembaar in de kunst. Russische religieuze iconen, evenals die in andere orthodoxe landen zoals Bulgarije, zijn sterk beïnvloed door de Byzantijnse kunst. Moslims in Rusland zijn zich zeer bewust van deze historische band en daarom eiste een groep moslim-topgeestelijken in 2005 dat orthodox-christelijke symbolen uit het Russische wapen zouden worden verwijderd.
Mensen uit Rusland, een land dat ooit onder het Tataarse juk stond, zouden de islamitische dreiging moeten begrijpen. Waarom helpen de Russen de Islamitische Republiek Iran dan met raket- en nucleaire technologie die uiteindelijk zal worden gebruikt om niet-islamitische landen te intimideren?
Begin 2007 zou de Iraanse opperste leider Ali Khamenei tijdens een ontmoeting met de Russische minister van Buitenlandse Zaken in Teheran hebben opgeroepen tot samenwerking tussen beide landen om de Amerikaanse ambities in de regio een halt toe te roepen. In 2005 verklaarde president Vladimir Poetin dat Rusland de meest betrouwbare partner van de islamitische wereld is.
Zijn de Russen zo naïef om te geloven dat dit beest hen uiteindelijk niet zal bijten? Iran heeft in het geheim Tsjetsjeense moslimrebellen getraind in geavanceerde terreurtechnieken om hen in staat te stellen effectievere aanvallen tegen Russische troepen uit te voeren, zo heeft de Sunday Telegraph onthuld.
De relatie van Rusland met het Westen is altijd ingewikkeld geweest. Zoals schrijver Alexander Boot, zelf een Rus van geboorte, stelt, is Rusland slechts gedeeltelijk westers en heeft het nooit enkele van de bepalende periodes van het moderne Westen meegemaakt, de Renaissance, de Reformatie en de Verlichting. De cultuur van het land is een complexe mix van westerse, niet-westerse en enkele antiwesterse impulsen. Volgens Boot voelde auteur Fjodor Dostojevski “dat Rusland onverzoenlijk was met het katholieke Westen, en daarom geloofde hij dat de vernietiging van het Westen de heilige missie van de Russische orthodoxie was.”
Een deel van het Russische scepticisme tegenover het Westen is begrijpelijk. Waarom zouden de Russen dat ook niet doen, zolang de westerse landen de moslims in de kaart spelen? De reactie van functionarissen van de Europese Unie op het groteske islamitische bloedbad in Beslan onder Russische schoolkinderen – waarbij de schuld volledig bij de Russische veiligheidstroepen werd gelegd in plaats van bij de islamitische terroristen – heeft veel Russen terecht van streek gemaakt.
Zoals Jihad Watch Board Vice President Hugh Fitzgerald opmerkt, werd het Amerikaanse bombardement op de orthodoxe Serviërs om de islamitische Albanezen te helpen, gezien als een aanval op een historische bondgenoot van Rusland. Hij vindt dat het Westen het Russische publiek moet bewijzen dat wij aan de kant van de Serviërs staan, niet aan de kant van de moslims. We zouden hen moeten vragen hetzelfde te doen met Iran: “De Russen willen een taak die overeenkomt met hun vermeende macht, en wat zij zien als hun rechtmatige plaats in de wereld. De oude wereld helpen tot bezinning te komen over de Islam is zo’n waardige taak. Ze zouden het kunnen overwegen.”
Misschien moeten de Russen beter bestuderen wat er met de Byzantijnen is gebeurd. In zijn boek The Politically Incorrect Guide to Islam (and the Crusades) bespreekt Robert Spencer het trieste geval van de Byzantijnse keizer Johannes VI Cantacuzenes, die de Ottomaanse Turken in Europa uitnodigde om hem te helpen een dynastiek geschil te winnen. Zijn genodigden wierpen ongeveer 100 jaar later zijn Rijk omver, en zijn tot op de dag van vandaag in Europa gebleven.
De islam werd gecontroleerd in de Sovjet-Unie, maar heeft een renaissance beleefd sinds de ondergang ervan in 1991, geholpen door oliegeld uit het Midden-Oosten. Deze her-islamisering van Centraal Azië zou de Russen zorgen moeten baren. Zij geven honderden miljoenen dollars uit aan een grensbeveiligingsproject, deels om te voorkomen dat zij demografisch worden overspoeld door moslims. Maar ook Rusland heeft een grote en groeiende moslimbevolking en een niet-islamitische bevolking die sterk afneemt. Het is niet onmogelijk dat Rusland, als de huidige trends doorzetten, ofwel volledig uit elkaar valt ofwel binnen deze eeuw in meerderheid moslim is. De niet-islamitische bevolking van Rusland neemt af, maar in de moslimregio’s neemt het aantal toe. Zal het land dat Rusland heet in de toekomst nog bestaan? En zo ja, wordt het dan het Rusland van Poesjkin of van Abdullah?
Het is begrijpelijk dat de Russen grote ambities hebben. Men zou echter hopen dat zij wakker worden, zich hun geschiedenis herinneren en beseffen dat er ergere bedreigingen zijn dan de Amerikaanse macht.
Sommigen doen dat wel. Elena Chudinova, de auteur van de dystopische roman De moskee van Notre Dame de Paris, zegt dat als de moslims erin zouden slagen hun eigen heerschappij in Moskou te vestigen, de Russische cultuur, de Russen als volk en Rusland zelf zouden ophouden te bestaan. En omdat dat gevaar niet ondenkbaar is, roept zij op tot een strijd tegen de islamitische bedreiging van de christelijke wereld.
Nadat Constantinopel, het Tweede Rome en het laatste overblijfsel van het Romeinse Rijk, in de 15e eeuw onder de voet werd gelopen door moslims, werd Moskou het Derde Rome. Zal het Derde Rome in de 21e eeuw net als het Tweede Rome in de 15e eeuw ten prooi vallen aan de moslims? Of zal het Russische volk opstaan en de dreiging verslaan, zoals het in het verleden heeft gedaan?
*** Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie) ***
Bron: https://gatesofvienna.net/2007/03/will-the-third-rome-fall-to-islam-/
Enkele reacties op het artikel: “Rusland is niet de enige macht die ontkent en kortzichtig is. Ja, ze steunen Iran, maar we geven Pakistan F-15’s die tegen India kunnen worden gebruikt. We zijn te kritisch geweest over Rusland in Tsjetsjenië en zoals Fjordman opmerkt hebben we de moslimkant gekozen in de Balkan. Dat wil niet zeggen dat Rusland onberispelijk is in Tsjetsjenië en dat de Servische dictator geen fascistische tiran was die zijn land te schande maakte. Maar onze onwetendheid betekent dat we in een situatie verzeild raken, ook al zijn onze bedoelingen eerbaar. We zijn ook kortzichtig.
Zoals gewoonlijk helpt Fjordman de discussie door ons het historische overzicht te geven. Het probleem van de christelijke orthodoxie is interessant. Wie kan het verhaal vergeten van tsaar Peter de Grote, geschokt door zijn reizen naar het Westen en zijn pogingen om Rusland te moderniseren? Het ritualistische en dogmatische karakter van de orthodoxie (die al meer dan 1000 jaar geen groot oecumenisch concilie heeft gehad) wordt geïllustreerd door grote sektarische geschillen over de vraag of men twee of drie vingers gebruikt bij het maken van het kruisteken!
Het rituele en verstarde karakter van de orthodoxie doet me denken aan de islam rond 1900. Inderdaad, het gemak waarmee de communisten de orthodoxie aan de kant schoven doet me denken aan het gemak waarmee Ataturk de islam aan de kant schoof. En waar was de meest levendige oppositie tegen het communisme? Katholiek Polen! Anekdotisch, van mijn 20 neven en nichten, is er nog maar 1 in het Orthodoxe geloof. (Mijn vader genoot van de radioprekeningen van Norman Vincent Peale en ging nooit meer naar de kerk toen ik weigerde te gaan).
Ongetwijfeld zal Trifkovic het met al het bovenstaande oneens zijn. Toch maak ik me zorgen over Rusland. Maar ik maak me ook zorgen over onze ontkenning.
Wat het Russisch-moslim probleem betreft, denk ik dat er een paar dingen zijn die het Westen moet weten.
“Ten eerste is het hoge percentage “moslims” in Rusland in werkelijkheid niet zo eng als het lijkt. Drie generaties communistisch bewind hebben de religiositeit uit de hoofden van de mensen verdrongen, behalve in afgelegen en ontoegankelijke regio’s zoals de Kaukasus. De meest bevolkte “moslim” nationaliteiten van Rusland, zoals de Tataren, zijn over het algemeen “culturele” moslims die geen varkensvlees eten, maar hooguit twee keer per jaar de moskee bezoeken. Eigenlijk zijn veel Russische “moslims” net zo alcoholistisch als hun Russische buren. Er is een tekort aan razende salafisten en jihadi’s, en zelfs aan oplettende moslims op zich, in Rusland, behalve in enkele van de (minder talrijke) landen in de noordelijke Kaukasus.
Natuurlijk zullen de imams de aantallen opblazen zodat ze belangrijk lijken, maar de realiteit is dat de meeste Russische “moslims” eerder afvalligen zijn die zich geen moer aantrekken van wat de geestelijken zeggen. We moeten niet in het aas happen van de Imam-propaganda; hun woorden zijn sterker dan hun standpunt, zoals altijd.
Ten tweede zijn de Russen eigenlijk geen Westerse mensen. Hun wereldbeeld is grimmig en fatalistisch, en hun dagelijks leven is vermengd met enig geweld. Extreem-nationalistische groepen zoals de “Kozakken” intimideren regelmatig buitenlanders, vooral islamitische; de intensiteit van het geweld hangt af van de regio, maar is hoe dan ook wijdverbreid. (Ik ben niet op de hoogte van de recente ontwikkelingen. De situatie die ik beschrijf dateert van ca. 2003). Ook een algemene minachting voor het individuele leven is een star onderdeel van de Russische cultuur (“Nas mnogo” = “Wij zijn talrijk”).
In de jaren ’90 waren de Russen depressief en in mineur, omdat ze wachtten op een nieuwe tsaar. Nu hebben ze die gevonden, in de persoon van Poetin. Ik denk niet dat Poetin zal toestaan dat de islam een belangrijke plaats inneemt in de Russische samenleving; hij zal waarschijnlijk de islamitische kaart spelen in zijn betrekkingen met buitenlandse naties zoals Iran of de EU, maar hij is graag de enige die de macht heeft in Rusland, en geen enkele alleenheerser van Poetin zou toestaan dat een vijfde-kolom-achtige ideologie een belangrijke plaats inneemt in de samenleving die hij regeert.
En wat de Russische houding betreft: als het echt misgaat, zullen de moslims, zowel de fundamentalistische als de seculiere, het moeilijk krijgen om de pogroms te overleven. De Russische maffia is meedogenloos, en de lokale politici zullen de maffia nog meer woedend maken om politiek te scoren.
*** Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie) ***
Quo Vadis 