Zo werd Rusland een grootmacht, het vergeten Russisch imperialisme.
Russisch imperialisme tussen 1300 en 1945. (Afbeelding)
“Russisch imperialisme omvat het beleid en de ideologie van de macht die Rusland en zijn voorgangers uitoefenen op andere landen en externe gebieden. Dit omvat de veroveringen van het Russische Rijk, de imperiale acties van de Sovjet-Unie (aangezien Rusland wordt beschouwd als de belangrijkste opvolgerstaat) en die van de moderne Russische Federatie. Sommige postkoloniale geleerden hebben opgemerkt dat er in de discipline te weinig aandacht wordt besteed aan het Russische en Sovjetimperialisme.
Montesquieu schreef dat “de Moskovieten het rijk niet kunnen verlaten” en dat ze “allemaal slaven zijn”. Historicus Alexander Etkind beschrijft een fenomeen van “omgekeerde gradiënt”, waarbij mensen die dicht bij het centrum van het Russische Rijk woonden meer onderdrukking ervoeren dan degenen aan de randen. 143-144 Jean-Jacques Rousseau stelde op zijn beurt dat Polen niet vrij was vanwege het Russische imperialisme. In 1836 zei Nikolai Gogol dat Sint-Petersburg “iets leek op een Europese kolonie in Amerika”, waarbij hij opmerkte dat er evenveel buitenlanders waren als mensen van de inheemse etniciteit. Volgens Aleksej Chomyakov was de Russische elite een “kolonie van eclectische Europeanen, gegooid in een land van wilden” met een “koloniale relatie” tussen beide. Een soortgelijk koloniaal aspect werd vastgesteld door Konstantin Kavelin.
Er is beweerd dat het Russische imperialisme verschilde van andere Europese koloniale rijken omdat het rijk over land lag in plaats van over zee, wat betekende dat opstanden gemakkelijker konden worden neergeslagen, waarbij sommige landen snel na hun verlies werden heroverd. De terrestrische basis van het rijk is ook gezien als een factor waardoor het meer verdeeld was dan op zee, vanwege de moeilijkheden van communicatie en transport over land in die tijd”.
Veel Estse intellectuelen, journalisten en politici menen dat er meer aan de hand is. Bij gebrek aan Westerse (Verlichtings-) waarden, zou Rusland simpelweg niet in staat zijn een liberale democratie en een bijbehorende rechtsstaat van de grond te krijgen. Al in 1944 schreef Jüri Uluots, jurist en waarnemend president van Estland, dat Russen een staatsgezag prefereren dat niet op het recht is gebaseerd, maar op geweld. In deze visie gaat Ruslands ‘Byzantijnse traditie’ bovendien hand in hand met een andere, als niet minder bedreigend ervaren traditie: een onverzadigbare drang tot territoriale expansie. Er zou een directe lijn lopen van de tsaren Ivan de Verschrikkelijke, Peter de Grote en Catharina de Grote naar Stalin en Poetin. Wat vindt u van dit soort in Estland gangbare ideeën? Is Rusland een chronisch imperialistisch land?
De expansie van Rusland:
Russische Revolutie.
De Russische Revolutie waaruit de Sovjet-Unie voortkwam was een nieuwe impuls voor verdere expansie, maar nu onder de noemer van het Internationaal Socialisme cq Marxisme.
De Russische Revolutie kwam uiteraard niet plotsklaps uit de lucht vallen, maar kwam voort uit een complex aan oorzaken. De vijf belangrijkste oorzaken waren, aldus de belangrijkste historische standaardwerken over de Russische Revolutie: Economie: armoede onder boeren. Politiek: gebrek aan democratie. Maatschappelijk: omvangrijke groep kritische Russische intelligentsia. De regeerperiode onder Nicolaas II. Eerste Wereldoorlog als katalysator. In februari 1917 was de maat voor de Russische revolutionairen vol.
In de jaren 1918 tot 1922 was Rusland verwikkeld in een burgeroorlog tussen de Witten (anti-communisten) en de Roden (bolsjewieken). De legers van de Witten bestonden uit soldaten van de voormalige tsaristische legers. Onder hen bevonden zich monarchisten, liberalen, mensjewieken, sociaal-revolutionairen, leden van adel en Kozakken. Naast het Witte Leger en Rode Leger, bestonden er diverse onafhankelijke troepen van anarchisten en etnische minderheden.
De Russische Burgeroorlog kostte, mede door het uitbreken van hongersnoden en ziektes, aan ongeveer 15 miljoen Russen het leven, onder wie 100.000 joden die door pogroms van het Witte Leger omkwamen. Het Rode Leger excelleerde ook in terreur, moordde hele dorpen uit en richtte in deze tijd ook een eigen geheime dienst op, de Tsjeka, bedoeld om (politieke) tegenstanders op de sporen en te laten uitschakelen.
Door de gebrekkige samenwerking in het Witte Leger, veel generaals vochten vooral voor hun eigen eer, en de goede organisatie van het Rode Leger door Leon Trotski, wisten de Roden – de bolsjewieken – de strijd in hun voordeel te beslechten. Na de eindoverwinning richtten zij in december 1922 de Sovjet-Unie op.
WOII en het het Warschaupact.
De verschrikkingen van WOII waren ook een nieuwe kans voor expansie en verloren gegane gebieden te heroveren. Stalin zag zijn kans schoon om, na de verschrikkelijke ontberingen, de door de Sovjet troepen heroverde gebieden buiten de eerdere grenzen op de Duitse troepen in te lijven en te claimen als “bevrijd gebeid” waardoor hij kans zag het Warschaupact te stichten. Het Warschaupact was een (onvrijwillig) militair “bondgenootschap” van communistische landen in Oost-Europa, onder aanvoering van de Sovjet-Unie, Albanië, Bulgarije, Tsjecho-Slowakije, Oost-Duitsland, Hongarije, Polen en Roemenië (Albanië trok zich terug in 1968).
Bloedbad van Katyn.
Bij het Bloedbad van Katyn zijn in april-mei 1940 ruim 4.400 Poolse officieren vermoord door de NKVD, de geheime dienst van de Sovjet-Unie. De Sovjetaanval op Polen die leidde tot het bloedbad van Katyn was voor de Russen onderdeel van een poging om de grenzen van het tsaristische Rusland uit de 19de eeuw te herstellen (zie Molotov-Ribbentroppact).
Direct na de Sovjetaanval op het oosten van Polen in september 1939 waren tienduizenden Polen opgepakt en afgevoerd naar kampen in Rusland, samen met vijftienduizend krijgsgevangenen. Met de arrestatie van de intellectuele bovenlaag van de Poolse bevolking hoopte Stalin eventueel verzet tegen het communisme in de kiem te smoren.
Katyn is een Russisch dorp, dat ongeveer 20 km ten westen van de stad Smolensk ligt. Het nabijgelegen bos werd lange tijd gebruikt door de NKVD als executieplaats. In 1940 was Katyn een van drie locaties waar de NKVD in totaal ongeveer 25.700 Poolse burgers, geestelijken en militairen executeerde. De massagraven werden daarna beplant met bomen.
Het bevel tot de moord werd gegeven door het Centraal Comité, getekend door Stalin op 5 maart 1940. Het bevel was gevolg van een besluit van NKVD-chef Lavrenti Beria om ruim 25.000 “landheren, fabrikanten, voormalige officieren, ambtenaren en overlopers te fusilleren”. De concentratiekampen waarin de Polen gevangen hadden gezeten moesten worden vrijgemaakt vanwege de komst van 50.000 tot 70.000 inwoners van de Baltische staten, waarvan velen later eveneens vermoord zouden worden (zie onder andere Geschiedenis van Estland#Eerste Sovjetbezetting, Geschiedenis van Letland#Eerste Sovjetbezetting).
De moord op de ruim 25.000 Poolse burgers, geestelijken en militairen werd, in april-mei 1940, goeddeels ten uitvoer gebracht door NKVD-generaal Vasili Blochin. Blochin werd later dat jaar gedecoreerd met de Orde van de Rode Banier.
Afghanistan.
Rusland in 1979 Afghanistan binnenviel waardoor een marionetten regering installeerde. De Sovjet-invasie van Afghanistan begon in de nacht van 23 op 24 december 1979. De Sovjets bleven daarop ruim negen jaar in het Centraal-Aziatische land om de communistische pro-Sovjet regering te steunen tegen de opstand van de islamitische Moedjahedien. Door het gebrek aan succes van het Rode Leger wordt deze oorlog ook wel eens omschreven als het ‘Het Vietnam van de Sovjetunie”.
Het einde van het Warschaupact.
Afvallige deelstaten en de Russische reactie.
Tsjetsjenië.
Rusland vecht rond de eeuwwisseling twee oorlogen uit met rebellen in de opstandige deelrepubliek Tsjetsjenië. De strijd breekt los na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie als Tsjetsjenen hun kans schoon zien en de onafhankelijkheid roepen. Moskou, bang voor precedentwerking, grijpt hard in, maar slaagt er aanvankelijk niet in de opstand de kop in te drukken. In de periode tussen 1996 en 1999 verandert het karakter van de strijd. De Tsjetsjeense strijders, vaak gesteund vanuit het buitenland, radicaliseren en religie wordt de drijvende kracht achter het onafhankelijkheidsstreven. Mede dankzij framing van de in 2000 aangetreden Russische president Vladimir Poetin, verandert het beeld van de seculiere separatistische Tsjetsjeense beweging wereldwijd in die van een fundamenteel-islamitisch terreurbeweging. Een analyse.
Oekraine.
Oekraïne riep op 24 augustus 1991 zijn onafhankelijkheid uit, toen in de Sovjet-Unie een staatsgreep van conservatieve krachten was mislukt. De bevolking sprak zich op 1 december per referendum uit voor onafhankelijkheid. Mensen stemden voor onafhankelijkheid in alle regio’s van Oekraïne, inclusief de Krim en Sebastopol. Enkele weken later hield de Sovjet-Unie op te bestaan.
Het Akkoord van Białowieża werd op 8 december 1991 ondertekend door de leiders van Rusland (Boris Jeltsin), Oekraïne (Leonid Kravtsjoek) en Wit-Rusland (Stanislav Sjoesjkevitsj). Dit betekende formeel het einde van de Sovjet-Unie en het begin van het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (GOS). Het verdrag erkende de soevereiniteit van elke deelnemende staat.
Maart 2014: gewapenderhand wordt de Krim gescheiden van Oekraïne en ‘herenigd’ met Rusland. Die actie van Rusland is in strijd met het Helsinki-akkoord dat in 1975 de territoriale integriteit van alle staten in Europa heeft vastgelegd. Het blijft niet bij de Krim. Rusland wil zijn oude glorie als supermacht terug. Sindsdien woedt er oorlog in Europa.
De onderdrukking van Oekraïne en de Oekraïense taal door Rusland is niets nieuws, zegt taalkundige Oksana Konontsjoek. Het Oekraïens wordt al eeuwen in zijn bestaan bedreigd door achtereenvolgens het Russische tsarenrijk, de Sovjet-Unie en nu door Poetins Rusland: ‘Het doel is om Oekraïners te overtuigen dat hun land geen bestaansrecht heeft.’
Dit is de zoveelste misdaad van Rusland (Stalin cq Poetin) tegen Oekraïne. Rusland heeft eeuwen van kolonialisme cq expansie gehad. Het “nieuwe” koloniale project van Herr Poetin is gewoon een voortzetting daarvan. Zijn methode is dezelfde als die van Hitler, stukken land annexeren waar veel etnische Duitsers cq Russen wonen..
Het grootste propagandasucces van de Sovjetunie was dat ze werd gezien als “kampioen van de dekolonisatie”. Dat, terwijl het gewoon een voortzetting was van de expansie van het Russisch Rijk: Vladivostok is net zo min Russisch als Bali. Als Poetin een bufferzone wil dan mag hij die nu op eigen territorium aanleggen, Rusland is groot genoeg. Beter is dat die hele dictatoriale anomalie in het Oosten van Europa opdoekt.
Bronnen:
https://historianet.nl/maatscha…/hoe-werd-rusland-zo-groot
De angst voor het communisme was groot, en terecht, achteraf. Vorige eeuw meer dan 100 miljoen doden dankzij de leer van Marx. Zie: “Zwartboek van het Communisme”.
https://adintuitu.wordpress.com/…/zwartboek-van-het…/
Na de Cubaanse revolutie van 1959 werd ook de actieve bestrijding van gewapende volksbewegingen een onderdeel van de Amerikaanse inspanningen voor ‘vrede’ en ‘democratie’ in de regio. In het kader van de strijd tegen het communisme, dat zich na de oorlog als een olievlek had uitgebreid. Van Korea, Vietnam, tot in Indonesië en de Filippijnen.
https://historiek.net/vietnamoorlog-oorzaken…/76855/
Cuba, Nicaragua, Midden en Zuid Amerika, overal zaten de Marxistische rebellen.
Quo Vadis 