De Nederlands-Iraanse schrijver Keyvan Shahbazi heeft aan den lijve ondervonden hoe wreed het Iraanse regime is. Als tiener belandde hij in een neerwaartse spiraal van gevangenis en marteling, tot hij het land kon ontvluchten. Daarover heeft hij nu – in het Nederlands – een eerste autobiografische roman geschreven, “De Amerikaan van Karadj”. (1)
“Nog altijd vraag ik mij af waar dat achterluikje zit bij links waar het islamisme er doorheen kruipt? Is het naïviteit? Is het verwardheid? Is het domheid? Waar komt de weerzin vandaan van de intellectuelen zoals Foucault tegen het Westen, tegen de moderniteit: tegen zichzelf?
Keyvan Shahbazi is schrijver en cultureel psycholoog
De gruwelen die nu plaatsvinden onder het schrikbewind in Iran zijn voor Keyvan Shahbazi niets nieuws. Het Iraanse volk gaat er al 43 jaar onder gebukt, maar het Westen, en dus ook Nederland, omarmt liever het islamistisch regime of kijkt weg, argumenteert de schrijver.
Al sinds 1979 vermoorden de ayatollahs ongehinderd hun tegenstanders binnen en buiten Iran. Deze dagen overspoelen de foto’s en de hartverscheurende verhalen van de vermoorde kinderen en jonge vrouwen de sociale media. Maar wij kijken liever de andere kant op. Laatst weigerde de Nederlandse regering zich in te spannen om de ayatollahs uit de VN-commissie voor vrouwenrechten te verbannen. De Sjiitische Islamitische Staat beschikt over een zee van olie- en gasvoorraden, ballistische raketten en nucleaire installaties. Aan deze houding is een decennialange onnozelheid van de westerse media en links-intellectuelen voorafgegaan.
Idool Khomeini
Het begon al in oktober 1978 met de Franse filosoof, Paul-Michel Foucault. In de krant Nouvel Observateur fantaseerde hij over ’de spirituele politiek’ van zijn grote idool; ayatollah Khomeini: „Onder het islamisme zullen de vrijheden worden gerespecteerd; minderheden zullen vrij kunnen leven zoals ze willen op voorwaarde dat ze de meerderheid niet schaden; en tussen de rechten van mannen en vrouwen zal geen ongelijkheid zijn.” Een Iraanse ballinge reageerde hierop: „Sinds wanneer zijn de minderheden begonnen de meerderheid te ’schaden’? Veel Iraniërs zijn, net als ik, bedroefd en wanhopig over de gedachte aan een islamitische regering. Westerse links-intellectuelen moeten zich realiseren dat de islamitische wetgeving een dodelijke ballast kan worden voor elke samenleving. Laat u niet verleiden door een remedie die erger is dan de ziekte.” Een week later reageerde de ’grote filosoof’ typisch door de Iraanse ballinge neerbuigend domheid te verwijten!
Opgehangen
Zelfs nadat in Iran de islamitische wetgeving was geïntroduceerd en ik met eigen ogen zag hoe de homoseksuelen op pleinen aan bouwkranen werden opgehangen, kwamen de homoseksuele Foucault en zijn geestverwanten in Teheran op audiëntie bij de ayatollahs. Een paar jaar geleden schreef ik mijn verbazing hierover in mijn beste column in de Volkskrant (de krant die vorige week een spotprent censureerde). Daarop liet de toenmalige hoofdredacteur mij, de eigen columnist, in de krant voor homofoob uitmaken. Dezelfde dag nog bedankte ik voor ’de eer’ bij die krant.
Zelf ’links en progressief’, vraag ik mij sinds het bezoek van Foucault aan Teheran af, wat de aantrekkingskracht is van de islam en het islamisme op linkse westerlingen? Waarom zien ze de fascistische elementen er niet in? Is het hun typische antiamerikanisme? Of hun blinde streven naar gelijkheid? Of hun soms zelfs aan antisemitisme grenzende weerzin tegen Israël?
Het beste voorbeeld uit de internationale media is New York Times, maar ik beperk mij hier tot de Nederlandse media. In die column gaf ik ook voorbeelden van links-intellectuelen die zich ’Iran-deskundige’ noemend in die krant de moord door dat regime op twee Iraanse dissidenten in Nederland ontkenden. Of met de ambassadeur van de ayatollahs in Den Haag selfie makend in NRC schreven dat in Iran geen dictatuur heerste. ’Onze man in Teheran’, zoals de correspondent zichzelf pathetisch noemde, reed langs het grootste massagraf van het land naar zijn villa en schreef over zijn vloerverwarming, en de mislukte oogst van de pistachenootjes. Dat waren interessantere onderwerpen voor linkse lezers.
Bron: https://www.telegraaf.nl/watuzegt/1814451664/waar-komt-linkse-liefde-voor-islamisme-vandaan
’En toch blijft het gedram om hoofddoek doorgaan’
De terugkerende roep om een hoofddoek bij het politie-uniform of de toga dient alleen de drammers zelf, zoals Keyvan Shahbazi hen betitelt. „Ze reduceren alle nieuwkomers tot een strenge moslimgelovige en veroordelen hen tot het hokje waartoe ze volgens de woken behoren.”
Ⓒ ANP/HH
„Ik heb nu geen behoefte aan glasvezel, maar kun je ons huis alvast aansluiten zonder de verplichting van een jaarabonnement?”, vroeg ik aan Mustafa, de bebaarde opzichter die op straat de kabel ingroef. „Eigenlijk niet, maar ik doe het alleen voor jou, omdat jij moslim bent”, reageerde Mustafa. „Moslim? Ik ben een afvallige heiden en volgens de regels van de islam hoor jij mij de keel door te snijden in plaats van op het glasvezelnetwerk aan te sluiten”, reageerde ik. Maar door zijn gebrekkige Nederlands begreep Mustafa mij niet. „Dankjewel broeder”, zei ik toen.
Woke-virus
Moslim of niet, die aansluiting was voor iedereen mogelijk, maar Mustafa wilde graag de schijn wekken dat hij een ’medemoslim’ een gunst deed, want zo gaat het in het Midden-Oosten. Waar rechtsongelijkheid heerst, bepalen je tribale relaties of je in de maatschappij iets voor elkaar krijgt. Dat tribalisme is wat Mustafa in Nederland gemeen heeft met een groep Nederlanders die besmet is met het woke-virus. Want volgens de woken, bepaalt hoe je eruitziet wie je bent. Dat deze groep de gehele (kunst)geschiedenis wil herzien door boeken te herschrijven en oude films en schilderijen te verbieden, leidt vaak tot smalende hilariteit bij de rest van de bevolking. Maar naast verwardheid veroorzaakt het virus ook een bovenmatige neiging tot drammen.
Zo keren de woken zich met enige regelmaat tegen de neutraliteitsymbolen van onze seculiere democratische rechtsstaat. De terugkerende roep om een hoofddoek bij het politie-uniform of de toga is daar een voorbeeld van. Deze symbolen zijn er juist voor om duidelijk te maken dat een politieagent je niet staande houdt als privépersoon, maar als vertegenwoordiger van de neutrale seculiere rechtsorde. Of dat een rechter geen beslissing neemt omdat hij zelf katholiek, protestant, jood of moslim is, maar omdat hij recht spreekt. Hetzelfde geldt voor politieke en levensbeschouwelijke symbolen, want een politieagent met een GroenLinks-petje op, houdt een hardrijder niet staande namens de Staat, maar namens GroenLinks.
Ⓒ AMAURY MILLER
Geen twijfel
Dit alles is al tot twee keer toe bevestigd door het Hof van Justitie van de Europese Unie in Luxemburg. Volgens het Hof mag er geen twijfel ontstaan over de neutraliteit van een functie, zelfs niet als het gaat om de hoofddoekwens van een stagiaire.
Je zou denken dat de zaak daarmee is afgedaan. En toch beginnen ze opnieuw te drammen dat de staatsneutraliteitssymbolen moeten worden losgelaten. Laat ik uit eigen ervaring weten dat in Nederland er geen rij van de behoofddoekte vrouwen voor de poorten van de Politieacademie staat die wordt weggestuurd. Des te ernstiger is het wanneer de pleiter zelf een politiecommissaris voor diversiteit is of een nationaal coördinator tegen discriminatie en racisme.
Hokje
De vraag blijft dan, om wiens belang deze mensen steeds opnieuw over die hoofddoek beginnen? Ze reduceren alle nieuwkomers tot een strenge moslimgelovige, want geen meisje wordt met een hoofddoek geboren. En ze helpen mensen zoals Mustafa niet om het verschil te begrijpen tussen Nederland en de bananenrepubliek waar hij is opgegroeid. Daarmee wordt elke nieuwkomer veroordeeld tot het hokje waar je volgens hen toe behoort. Over discriminatie en racisme gesproken! En zo creëren ze juist, door hun eigen verwarring, een probleem voor iedereen.”
Keyvan Shahbazi is schrijver en cultureel psycholoog
Meer columns van Shahbazi: https://www.shahbazi.cc/publicaties/
Quo Vadis 