Op http://www.conflictenteller.nl vind je informatie over meer dan 50 openlijke en sluimerende, bekende en ‘vergeten’ conflicten in de wereld. Het is een project van de organisatie Upact. Verreweg de meeste aandacht gaat naar het conflict om Palestina.
De Arabische wereld is onderhevig aan genocide, dat is waar. Het is alleen zo dat het meestal aan zichzelf te wijten is, en Israël heeft er niets mee te maken. Een artikel door Ben Dror Yemini, Ma’ariv correspondent
Feit nr. 1: Sinds de oprichting van de staat Israël wordt een genadeloze genocide wordt gepleegd tegen moslims en/of Arabieren.
Feit nr. 2 : Het conflict in het Midden-Oosten, tussen Israël en de Arabieren in hun geheel en tegen de Palestijnen in het bijzonder, wordt beschouwd als het centrale conflict in de wereld van vandaag.
Feit nr. 3 : Volgens opiniepeilingen die in de Europese Unie zijn gehouden, staat Israël op de eerste plaats als “gevaar voor de wereldvrede”. In Nederland bijvoorbeeld is 74% van de bevolking deze mening toegedaan. Niet Iran. Niet Noord-Korea. Israël. Door deze bevindingen met elkaar te verbinden ontstaat een van de grootste misleidingen van de moderne tijd: Israël wordt beschouwd als het land dat verantwoordelijk is voor elke ramp, tegenslag en ontbering. Het is een gevaar voor de wereldvrede, niet alleen voor de Arabische of Moslimwereld.
Er wordt slim met de vinger gewezen. Het is moeilijk om Israël de schuld te geven van de genocide in Soedan of van de burgeroorlog in Algerije. Hoe wordt het gedaan? Tientallen publicaties, artikelen, boeken, tijdschriften en websites zijn gewijd aan slechts één doel: Van Israël een staat maken die onophoudelijk oorlogsmisdaden pleegt. In Jakarta en in Khartoem wordt de Israëlische vlag verbrand, en in Londen, in Oslo en in Zürich worden haatdragende artikelen gepubliceerd waarin de vernietiging van Israël wordt bepleit.
Elk verzoek in Internet-zoekmachines om de woorden “genocide” tegen “Moslims”, “Arabieren” of “Palestijnen”, in de context van “Zionisten” of “Israël” – zal ons eindeloze resultaten geven. Zelfs nadat we de rotzooi eruit hebben gefilterd, blijven we over met miljoenen publicaties die in dodelijke ernst zijn geschreven.
Deze overvloed levert resultaten op. Het werkt als hersenspoeling. Het is het geaccepteerde standpunt, en niet slechts een marginale mening. Nog maar vijf jaar geleden waren we getuige van een internationale anti-Israëlische show in de Conventie van Durban. Nog maar twee jaar geleden waren we geschokt toen een lid van onze academische wereld Israël beschuldigde van “symbolische genocide” op het Palestijnse volk. Veel ophef over niets. Er zijn duizenden publicaties waarin Israël van genocide wordt beschuldigd, en niet van “symbolische” genocide.
Onder een academische en/of journalistieke paraplu wordt het Israël van vandaag vergeleken met het vermaledijde Duitsland van weleer. Tot slot: er zijn mensen die oproepen tot beëindiging van het “zionistische project”. En in meer eenvoudige bewoordingen: omdat Israël een land is dat zoveel oorlogsmisdaden pleegt en zich bezighoudt met etnische zuivering en genocide – heeft het geen bestaansrecht. Dit is bijvoorbeeld de essentie van een artikel van de Noorse schrijver Jostein Gaarder (schrijver van “Sophie’s world”), die onder andere schreef: “Wij noemen moordenaars van kinderen bij hun naam”). De conclusie is dat Israël geen recht van bestaan heeft.
Hoe het bedrog werkt
De tragedie is dat in Arabische en moslimlanden een bloedbad aan de gang is. Een genocide die beschermd wordt door het stilzwijgen van de wereld. Een genocide die beschermd wordt door een misleiding die wellicht ongeëvenaard is in de geschiedenis van de mensheid. Een genocide die geen verband houdt met Israël, het zionisme of de Joden. Een genocide van voornamelijk Arabieren en moslims, door Arabieren en moslims.
Dit is geen kwestie van mening of standpunt. Dit is het resultaat van een zo nauwkeurig mogelijk feitenonderzoek naar het aantal slachtoffers van de verschillende oorlogen en conflicten die sinds de oprichting van de staat Israël tot op heden hebben plaatsgevonden en waarbij het bloedbad voortduurt. Het is inderdaad dood op massale schaal. Een massamoord. Het is het uitroeien van dorpen en steden en van hele bevolkingsgroepen. En de wereld zwijgt. De Moslims worden inderdaad in de steek gelaten. Ze worden vermoord en de wereld zwijgt. En als ze de moeite neemt om haar mond open te doen, klaagt ze niet
over de moordenaars. Ze klaagt niet over de daders van deze misdaden tegen de menselijkheid. Ze klaagt over Israël.
Dit grote bedrog, dat de werkelijke feiten verdoezelt, duurt voort en groeit zelfs maar om één reden: De media en de academische wereld in het Westen doen er aan mee. In eindeloze publicaties, boeken, tijdschriften en websites wordt Israël afgeschilderd als een staat die zich schuldig maakt aan “oorlogsmisdaden”, “etnische zuivering”, en “systematische moord”. Soms is dat omdat het in de mode is, soms is het ten onrechte, soms is het het resultaat van hypocrisie en meten met twee maten. Soms gaat het om nieuw en oud antisemitisme, van links en van rechts, openlijk en heimelijk. De meeste van de klassieke bloed lasteringen werden niet lang nadat zij waren ontstaan weerlegd. Het bloedlaster van de moderne tijd, tegen de staat Israël, blijft groeien. Veel Israëli’s en Joden zijn medeplichtig aan het voeden van de smaad.
Het Arabisch-Israëlisch conflict
De zionistische vestiging van dit land, die aan het einde van de 19e eeuw begon, heeft inderdaad een conflict tussen Joden en Arabieren doen ontstaan. Het aantal doden in diverse gevechten tot aan de oprichting van de Staat Israël bedroeg niet meer dan enkele duizenden, zowel van Joden als van Arabieren. De meeste Arabieren die in die jaren werden gedood, kwamen om in gewapende gevechten van Arabieren onder elkaar; zoals bijvoorbeeld in de dagen van de Grote Arabische Opstand van 1936 – 1939. Dat was een teken van de dingen die zouden komen. Vele anderen werden gedood als gevolg van de harde hand die door de Britten werd gehanteerd. Israël heeft nooit iets vergelijkbaars gedaan.
Israëls Onafhankelijkheidsoorlog, ook bekend als de Oorlog van 48′, kostte tussen 5.000 en 15.000 doden onder de Palestijnen en burgers van Arabische landen. In deze oorlog, zoals in elke oorlog, waren er inderdaad gruweldaden. De aanvallers verklaarden hun doel, en als zij hadden gewonnen, zou er een massale uitroeiing van Joden hebben plaatsgevonden. Aan de kant van Israël waren er ook barbaarse daden, maar die waren in de marge van de marge. Minder, veel minder, dan in welke andere oorlog in de moderne tijd. Veel minder dan wat in deze tijd dagelijks wordt gepleegd door moslims, voornamelijk tegen moslims, in Soedan en in Irak.
De volgende belangrijke gebeurtenis was de Sinaï-oorlog van 1956. Ongeveer 1.650 Egyptenaren werden gedood, ongeveer 1.000 door toedoen van de Israëliërs en ongeveer 650 door de Franse en Britse strijdkrachten. Daarna kwam de Zesdaagse Oorlog (1967-IJ). De hoogste schattingen spreken van 21.000 gedode Arabieren aan de drie fronten – Egypte, Syrië en Jordanië. De Yom Kippoer Oorlog (1973 – IJ) resulteerde in 8.500 Arabische doden, dit keer aan slechts twee fronten – Egypte en Syrië.
Dan waren er ‘kleinere’ oorlogen: De eerste Libanon-oorlog, die aanvankelijk vooral gericht was tegen de PLO en niet tegen Libanon. Dit was een oorlog in een oorlog. Het waren de jaren van de bloedige burgeroorlog in Libanon, een oorlog die we later verder zullen bespreken. En dus ook in de tweede Libanon-oorlog, waarin ongeveer duizend Libanezen werden gedood.
Duizenden Palestijnen werden gedood tijdens de Israëlische bezetting van de gebieden, die begon op het einde van de Zesdaagse Oorlog. De meesten werden gedood tijdens de twee Intifada’s, de Intifada die in 1987 begon en waarbij 1.800 Palestijnen omkwamen, en de Intifada die in 2000 begon en waarbij 3.700 Palestijnen het leven lieten. Tussendoor waren er nog meer militaire acties die nog meer Arabische doden veroorzaakten. Als we overdrijven, kunnen we zeggen dat er nog een paar honderd meer werden gedood. Honderden. Geen honderdduizenden. Geen miljoenen.
De totale telling komt op ongeveer 60.000 Arabieren die zijn gedood in het kader van het Israëlisch-Arabische conflict. Onder hen slechts enkele duizenden Palestijnen, hoewel het vanwege hen is, en alleen vanwege hen, dat Israël het mikpunt is van de woede van de wereld. Elke Arabische en moslimdood is betreurenswaardig. En het is oké om Israël te bekritiseren. Maar de obsessieve en demonische kritiek benadrukt een veel verbazingwekkender feit: het zwijgen van de wereld, of op zijn minst het relatieve zwijgen, ten overstaan van de systematische uitroeiing van miljoenen anderen door moslim- en Arabische regimes.
De bloedprijs van de Moslims
Vanaf hier moeten we ons afvragen: hoeveel Arabieren en Moslims zijn er in diezelfde jaren gedood in andere landen, bijvoorbeeld in Rusland of in Frankrijk, en hoeveel Arabieren, Moslims en anderen, zijn er in diezelfde jaren gedood door Arabieren en Moslims. De hier verzamelde informatie is gebaseerd op verschillende onderzoeksinstituten, academische instanties, internationale organisaties (zoals Amnesty en andere instanties die de mensenrechten volgen), de VN, en regeringsfunctionarissen.
In veel gevallen presenteren de verschillende organisaties verschillende en tegenstrijdige cijfers. De verschillen lopen soms op tot honderdduizenden, en soms zelfs miljoenen. Het precieze aantal zullen we waarschijnlijk nooit kennen. Maar zelfs de laagste overeengekomen aantallen, die de basis vormen voor de hier gegeven tabellen, geven een onthutsend en afschuwelijk beeld. Bovendien is de tijd te kort om een overzicht te geven van bloedige conflicten die niet eens in deze tabellen zijn opgenomen, hoewel deze conflicten een hogere tol aan mensenlevens eisten dan de bloedprijs van het hele Arabisch-Israëlische conflict.
Algerije: Enkele jaren na de oprichting van de Staat Israël begon een nieuwe onafhankelijkheidsoorlog. Deze keer was het Algerije tegen Frankrijk, tussen 1954-1962. Het aantal slachtoffers aan moslimzijde is een onderwerp van controverse. Volgens officiële bronnen in Algerije zijn het er meer dan een miljoen. Er zijn onderzoeksinstituten in het westen die geneigd zijn dat aantal te aanvaarden. Franse bronnen hebben in het verleden geprobeerd te beweren dat het slechts om een kwart miljoen Moslims gaat, met nog eens 100.000 Moslim collaborateurs met de Fransen. Maar deze schattingen worden als tendentieus en laag beschouwd. Vandaag de dag staat het buiten kijf dat de Fransen bijna 600.000 moslims hebben vermoord. En dat zijn de Fransen, die niet ophouden te preken tegen Israël, het Israël dat in de hele geschiedenis van zijn conflict met de Arabieren er niet in slaagde ook maar een tiende van dat aantal te bereiken, en zelfs dan nog, volgens de strengere schattingen.
Het bloedbad in Algerije gaat door. Bij de verkiezingen van 1991 werd het Islamitisch Salvatiefront verkozen. De uitslag van de verkiezingen werd door het leger ongedaan gemaakt. Sindsdien woedt er een burgeroorlog tussen de centrale regering, gesteund door het leger, en islamitische bewegingen. Volgens verschillende schattingen zijn er tot nu toe ongeveer 100.000 slachtoffers gevallen. De meeste van hen waren onschuldige burgers. In de meeste gevallen ging het om afschuwelijke moordpartijen op hele dorpen, vrouwen, kinderen en bejaarden. Een bloedbad in de naam van de Islam.
Samenvatting Algerije: 500.000 tot 1 miljoen in de onafhankelijkheidsoorlog; 100.000 in de burgeroorlog in de jaren ’90.
Soedan: de ergste reeks misdaden
Soedan: Een land verscheurd door campagnes van vernietiging, bijna allemaal tussen het Arabisch-islamitische noorden, dat het land in handen heeft, en het zuiden, bevolkt door zwarten. In dit land hebben twee burgeroorlogen plaatsgevonden, en in het district Darfur heeft de afgelopen jaren een bloedbad plaatsgevonden, onder auspiciën van de regering. De eerste burgeroorlog besloeg de jaren 1955-1972. Gematigde schattingen spreken van 500.000 slachtoffers. In 1983 begon de tweede burgeroorlog. Maar het was geen burgeroorlog, maar een systematische slachting die terecht als “genocide” wordt omschreven. De doelen waren islamisering, arabisering en massadeportatie, die af en toe overging in een slachtpartij, ook om controle te krijgen over gigantische olievelden. We hebben het over naar schatting 1,9 miljoen slachtoffers.
De verdeling tussen moslim- en andere slachtoffers is onduidelijk. De grote wijk Noba, bevolkt door veel zwarte moslims, kreeg zijn portie gruwelen voorgeschoteld. De moslims, mochten ze zwart zijn, worden geen gunsten verleend. Sinds de opkomst van de radicale islam, onder de geestelijke leiding van Dr. Hassan Thorabi, is de situatie nog verslechterd. Dit is waarschijnlijk de ergste reeks misdaden tegen de mensheid sinds WO II. We hebben het over etnische zuivering, deportaties, massamoord, slavenhandel, gedwongen handhaving van de wetten van de islam, het afnemen van kinderen van hun ouders en nog veel meer. Miljoenen zijn vluchteling geworden. Voor zover bekend zijn er geen miljoenen publicaties over het Soedanese “Recht op Terugkeer” en zijn er geen petities van intellectuelen waarin het bestaansrecht van Soedan wordt ontkend. ( Zie ook)
https://isgeschiedenis.nl/nieuws/onafhankelijkheid-zuid-soedan
Nigeria-Biafra
De Biafra-oorlog had vooral een etnisch-religieuze oorzaak. De strijdende partijen bestonden uit christelijke Igbo-stammen enerzijds en islamitische Nigerianen die tot de Hausa-stam en Fulani-stam behoorden.
In het overwegend islamitische land vonden in de jaren 1959-1965 diverse verkiezingen plaats, die altijd omgeven waren met een geur van corruptie. In 1965 werden de Igbo’s tijdens de deelstaatverkiezingen buitenspel gezet en vond er etnisch geweld plaats. Hierop pleegden de Igbo’s op 14 januari 1966 een staatsgreep. Deze coup, onder leiding van Igbo-generaal Chukwuma Nzeogwu, mislukte al binnen enkele dagen. Op 29 juli 1966 pleegden de Hausa’s en Fulani’s een tegencoup onder leiding van luitenant-kolonel Yakubu Gowon. Er brak geweld los, waarbij ongeveer 10.000 tot 30.000 Igbo’s in het noorden afgeslacht werden. Hierop vluchtten honderdduizenden Igbo’s vanuit heel Nigeria naar het zuiden van het land.De oorlog duurde van 6 juli 1967 tot 13 januari 1970. Etnisch geweld, genocide en een enorme hongersnood in Biafra leidden tot de dood van een geschatte 1 tot 3 miljoen burgers.
Afghanistan: Dit is een web van non-stop massamoorden – binnenlands en extern. De Sovjetinvasie, die begon op 24 december 1979 en eindigde op 2 februari 1989, heeft ongeveer een miljoen doden geëist. Andere schattingen spreken van 1,5 miljoen dode burgers en nog eens 90.000 soldaten.
Na de terugtrekking van de Sovjetstrijdkrachten kende Afghanistan een reeks burgeroorlogen en gevechten tussen de Sovjetaanhangers, de Mojahidin en de Taliban. Elke groep voerde een doctrine van massale uitroeiing van zijn tegenstanders uit. De som van het aantal doden in de burgeroorlog, tot aan de invasie van de coalitietroepen onder Amerikaanse leiding in 2001, bedraagt ongeveer een miljoen.
Sommigen klagen, terecht, over het bloedbad dat is aangericht tijdens het offensief van de coalitie om het Taliban-regime omver te werpen en in het kader van de gewapende strijd tegen Al Qaida. Welnu, de invasie in Afghanistan heeft een relatief beperkt aantal doden veroorzaakt, minder dan 10.000. Als die niet had plaatsgevonden, dan hadden we een voortzetting gezien van de zelfveroorzaakte genocide, met een gemiddelde van 100.000 doden per jaar.
Samenvatting Afghanistan: Een miljoen tot anderhalf miljoen, als gevolg van de Sovjet-invasie; ongeveer een miljoen in de burgeroorlog.
somalië: burgeroorlog zonder einde
Somalië: Sinds 1977 is deze moslimstaat in Oost-Afrika ondergedompeld in een eindeloze burgeroorlog. Het aantal slachtoffers wordt geschat op ongeveer 550.000. Het zijn moslims die voornamelijk moslims doden. Pogingen van de VN om in te grijpen, in het belang van de vrede, liepen op een mislukking uit, evenals latere pogingen van Amerikaanse strijdkrachten.
De meeste slachtoffers vielen niet op de slagvelden, maar door opzettelijke uithongering en afslachting van burgers, bij bombardementen gericht tegen de burgerbevolking (massale bombardementen op tegenstribbelende districten, zoals het bombardement op Somaliland, dat de dood van 50.000 mensen veroorzaakte).
Somalië Samenvatting: 400.000 tot 550.000 slachtoffers in de burgeroorlog.
Bangladesh: 1 van de 3 grootste genocides
Bangladesh: Dit land streefde naar onafhankelijkheid van Pakistan. Pakistan reageerde met een militaire invasie die massavernietiging veroorzaakte. Het was geen oorlog, het was een bloedbad. Een tot twee miljoen mensen werden systematisch geliquideerd in 1971. Sommige onderzoekers omschrijven de gebeurtenissen van dat jaar in Bangladesh als een van de drie grootste genocides in (geschiedenis – IJ) (na de Holocaust en de genocide in Ruanda).
Een door de regering van Bangladesh aangestelde onderzoekscommissie telde 1,247 miljoen doden als gevolg van de systematische moord op burgers door de Pakistaanse legertroepen. Er zijn ook talrijke berichten over “doodseskaders”, waarbij “moslimsoldaten werden gestuurd om massamoorden op moslimboeren uit te voeren”.
Het Pakistaanse leger hield pas op te bestaan na de interventie van India, dat te lijden had onder vluchtelingengolven – miljoenen – die vanuit Bangladesh aankwamen. Na de terugtrekking van het Pakistaanse leger werden nog eens minstens 150.000 mensen vermoord bij wijze van vergelding.
Samenvatting Bangladesh: 1,4 miljoen tot 2 miljoen.
Indonesië: Het bloedbad begon met een communistische opstand
Indonesië: de grootste moslimstaat ter wereld wedijvert met Bangladesh om de dubieuze titel van “het grootste bloedbad sinds de Holocaust”. Het bloedbad begon met een communistische opstand in 1965. Ook in dit geval zijn er verschillende schattingen (van het aantal dodelijke slachtoffers – IJ). De gangbare schatting spreekt van niet minder dan 400 duizend gedode Indonesiërs in de jaren 1965-1966, hoewel strengere schattingen beweren dat het aantal hoger ligt.
Het bloedbad werd aangericht door het leger, onder leiding van Hag’i Mohammed Soharto, die de macht in het land greep voor de volgende 32 jaar. Een onderzoeker van die jaren wijst erop dat de persoon die belast was met de onderdrukking van de opstand, generaal Srv Adei, toegaf: “Wij hebben er 2 miljoen gedood, niet 1 miljoen, en wij hebben goed werk verricht”. Voor dit betoog houden we het bij de lagere, meer geaccepteerde schattingen.
In 1975, na het einde van de Portugese overheersing, kondigde Oost-Timor zijn onafhankelijkheid aan. Binnen korte tijd werd het binnengevallen door Indonesië, dat het gebied tot 1999 bestuurde. Gedurende deze jaren werden ongeveer 100.000 tot 200.000 mensen gedood, terwijl ook de infrastructuur volledig werd vernield.
Samenvatting Indonesië: 400.000 doden, en nog eens 100.000 tot 200.000 in Oost-Timor
Irak: de vernietiging van Saddam Hoessein
Irak: Het grootste deel van de laatste twee decennia was het werk van Saddam Hoessein. Dit is nog een geval van een regime dat de dood van miljoenen veroorzaakte. Non-stop dood. Een van de hoogtepunten was tijdens de oorlog tussen Iran en Irak, in het conflict over de Shat El Arab rivier, de rivier die ontstaat door het samenvloeien van de Eufraat en de Tigris. Dit was een conflict dat tot niets anders leidde dan grootschalige vernietiging en massamoord. De schattingen liggen tussen 450.000 en 650.000 Irakezen, en tussen 450.000 en 970.000 Iraniërs. Joden, Israëliërs en zionisten waren er niet, voor zover bekend.
Golven van zuiveringen, sommige politiek gemotiveerd (oppositie), sommige etnisch (de Koerdische minderheid) en sommige religieus gemotiveerd (de heersende Suni-minderheid tegen de Shiite meerderheid), leverden een verbijsterend aantal slachtoffers op. De schattingen lopen uiteen van een miljoen, volgens plaatselijke bronnen, tot een kwart miljoen, volgens Human Rights Watch. Andere internationale organisaties komen op een schatting van ongeveer een half miljoen.
In de jaren 1991 – 1992 was er een sjiitische opstand in Irak. Er zijn tegenstrijdige schattingen over het aantal slachtoffers. De aantallen lopen uiteen van 40.000 tot 200.000. Bij de Irakezen die werden afgeslacht, moeten nog de Koerden worden opgeteld. Tijdens het bewind van Saddam Hoessein werden tussen 200.000 en 300.000 van hen vermoord in een genocide die de hele jaren tachtig en negentig doorging.
Meer dan een half miljoen Irakezen stierven aan ziektes als gevolg van het tekort aan medicijnen, dat het gevolg was van de sancties die na de eerste Golfoorlog waren opgelegd. Vandaag is het duidelijk dat dit een voortzetting was van de genocide die Saddam op zijn eigen volk pleegde. Hij had medicijnen kunnen kopen, hij had genoeg geld om voedsel te kopen en om ziekenhuizen te bouwen voor alle kinderen van Irak, maar Saddam gaf er de voorkeur aan paleizen te bouwen en franchises uit te delen aan velen in het westen en in Arabische staten. Deze kwestie komt aan het licht in de corruptie van het “olie-voor-voedsel”-project van de VN.
De Irakezen blijven lijden. De burgeroorlog die daar nu woedt – ook al geven sommigen liever niet die naam aan de onderlinge slachting van Soeni’s en Sjiieten – kost tienduizenden mensen het leven. Naar schatting zijn er ongeveer 100.000 mensen gedood sinds de coalitietroepen de macht in Irak hebben overgenomen.
Samenvatting Irak: 1,54 miljoen tot 2 miljoen slachtoffers.
Samenvatting Iran: 450.000 tot 970.000 slachtoffers.
Libanon: de Libanese burgeroorlog
Libanon: De Libanese burgeroorlog vond plaats van 1975 tot 1990. Israël was er in bepaalde fasen bij betrokken, via de eerste Libanon-oorlog in 1982. Er bestaat geen onenigheid over het feit dat een aanzienlijk deel van de slachtoffers in de eerste twee jaar is gevallen.
De meer betrouwbare schattingen spreken van meer dan 130.000 doden. De meesten van hen waren Libanezen die door andere Libanezen werden gedood, op religieuze, etnische gronden en in verband met de Syrische betrokkenheid. Syrië verplaatste zijn steun tussen verschillende partijen in het conflict. De hoogste schattingen spreken van ongeveer 18.000 doden als gevolg van Israëlische activiteiten, waarvan de overgrote meerderheid strijders waren.
Libanon samengevat: 130.000.
(Hier spreekt men van 250.000 doden). https://www.tracesofwar.nl/themes/4326/Libanese-Burgeroorlog-1975-heden.htm
Jemen: In de burgeroorlog die van 1962 tot 1970 in Jemen woedde, met betrokkenheid van Egypte en Saoedi’s, kwamen 100.000 tot 150.000 Jemenieten om het leven, en meer dan duizend Egyptenaren en duizend Saoedi’s.
Egypte pleegde oorlogsmisdaden door het gebruik van chemische oorlogsvoering in te voeren. Rellen in Jemen van 1984 tot 1986 veroorzaakten de dood van nog eens duizenden mensen.
Overzicht Jemen: 100.000 tot 150.000 doden
Tsjetsjenië: Rusland wees de eis van de Tsjetsjeense Republiek om onafhankelijkheid af, en dit leidde tot de eerste Tsjetsjeense oorlog van 1994 tot 1996. De oorlog kostte het leven aan 50.000 tot 200.000 Tsjetsjenen.
Rusland zette veel in op dit conflict, maar faalde jammerlijk. Dit hielp de Tsjetsjenen niet, want hoewel zij autonomie hadden verworven, lag hun republiek in puin.
De tweede Tsjetsjeense oorlog begon in 1999 en eindigde officieel in 2001, maar hij is niet echt afgelopen, en het aantal slachtoffers wordt geschat op 30.000 tot 100.000.
Samenvatting Tsjetsjenië: 80.000 tot 300.000 dodelijke slachtoffers.
Kleinere confrontaties
Van Jordanië tot Zanzibar: naast de oorlogen en de slachtpartijen zijn er ook kleinere confrontaties geweest, die het leven hebben gekost aan duizenden en tienduizenden, van moslims en Arabieren (gedood) door moslims en Arabieren. Deze confrontaties zijn niet eens in aanmerking genomen in de tabellen op deze bladzijden, omdat het om kleine aantallen gaat, relatief gezien, ook al zijn de aantallen doden veel hoger dan de aantallen slachtoffers van het Arabisch-Israëlisch conflict. Dit zijn er enkele van:
Jordanië: 1970 tot 1971 vonden de Zwarte September rellen plaats In het Hasjemitische koninkrijk Jordanië. Koning Hoessein was het zat dat de Palestijnen het land gebruikten en dreigden het in handen te krijgen. De confrontatie, voornamelijk een bloedbad in de vluchtelingenkampen, kostte duizenden mensen het leven. Volgens schattingen van de Palestijnen zelf – 10.000 tot 25.000 dodelijke slachtoffers. Volgens andere bronnen – een paar duizend.
Tsjaad: De helft van de bevolking van Tsjaad is moslim: In verschillende burgeroorlogen zijn 30.000 burgers gedood.
Kosovo: In het voornamelijk islamitische gebied van Joegoslavië zijn ongeveer 10.000 doden gevallen in de oorlog daar van 1998 tot 2000.
Tadzjikistan: Burgeroorlog van 1992 tot 1996 heeft ongeveer 50.000 doden geëist.
Syrië: De systematische vervolging van de Moslimbroederschap door Hafez Assad eindigde in 1982 in een bloedbad in de stad Hama, waarbij ongeveer 20.000 mensen om het leven kwamen.
Iran: Duizenden werden gedood in het begin van de Humeini Revolutie. Het precieze aantal is onbekend, maar ligt ergens tussen de duizenden en tienduizenden. De Koerden hebben ook geleden onder de handen van Iran, en ongeveer 10.000 van hen zijn daar vermoord.
Turkije: Ongeveer 20.000 Koerden zijn gedood in Turkije als onderdeel van het conflict daar.
Zanzibar: In het begin van de jaren zestig werd het eiland onafhankelijk, maar slechts voor korte tijd. Aanvankelijk waren de Arabieren aan de macht, maar een zwarte groep, die hoofdzakelijk uit moslims bestond, slachtte in 1964 de Arabische groep, ook moslim, af. De schattingen zijn dat er 5.000 tot 17.000 werden gedood.
https://en.wikipedia.org/wiki/Zanzibar_Revolution
Zelfs dit is niet het einde van de lijst. Er waren meer conflicten met onbekend aantal slachtoffers in voormalige Sovjetrepublieken met een moslimmeerderheid (zoals de oorlog tussen Azerbajdzjan en Armenië over Nagurno Karabach), en een betwistbaar aantal moslims dat werd gedood in landen met een gemengde bevolking in Afrika, zoals Nigeria, Mauritanië of Uganda (in de jaren van Idi Amins bewind in Uganda, in het decennium dat begon in 1971, werden ongeveer 300.000 Ugandezen gedood. Amin definieerde zichzelf als moslim, maar in tegenstelling tot Soedan kan men moeilijk zeggen dat de achtergrond van de slachting moslim was, en het was zeker geen Arabische.
“om de Joodse entiteit te liquideren”
Aan al het bovenstaande kan men dit gegeven toevoegen: De overgrote meerderheid van de Arabieren die in het kader van het Israëlisch-Arabisch Conflict werden gedood, werden gedood als gevolg van oorlogen die door de Arabieren werden aangezwengeld en als gevolg van hun weigering om het VN-besluit betreffende de oprichting van de staat Israël te erkennen, of hun weigering om het recht op zelfbeschikking van de Joden te erkennen.
Het aantal Israëli’s dat door Arabische agressie is gedood, is relatief veel groter geweest dan het aantal Arabieren dat is gedood. In de Onafhankelijkheidsoorlog bijvoorbeeld werden meer dan 6.000 Israëli’s gedood op een bevolking die toen uit 600.000 bestond. Dat betekent: Eén procent van de bevolking. Ter vergelijking: de Arabische dodelijke slachtoffers in de oorlog tegen Israël kwamen uit zeven landen, waarvan de bevolking reeds tientallen miljoenen bedroeg. Israël droomde niet, dacht niet na en wilde geen enkele Arabische staat vernietigen. Maar het ogenschijnlijke doel van de aanvallende legers was “het liquideren van de Joodse entiteit”.
Het is duidelijk dat de Palestijnse slachtoffers de laatste jaren de meeste aandacht hebben gekregen van de media en de academische wereld. In werkelijkheid vormen zij slechts een klein percentage van de totale som van alle slachtoffers. De totale som van de Palestijnen die door Israël in de veroverde gebieden werden gedood, bedraagt enkele duizenden. 1.378 werden gedood tijdens de eerste Intifada, en 3.700 sinds het begin van de tweede Intifada.
Dit is bijvoorbeeld minder dan het aantal moslimslachtoffers dat de voormalige Syrische president Hafez Assad in 1982 in Hama heeft gemaakt. Dit is minder dan het aantal Palestijnen dat in 1971 door koning Hoessein werd afgeslacht. Dit is minder dan het aantal slachtoffers van één enkele massamoord op Bosnische moslims door de Serviërs in 1991 in Srebrenica, een bloedbad dat 8.000 doden veroorzaakte.
Elke gedode persoon is betreurenswaardig, maar er bestaat geen grotere laster dan de acties van Israël “genocide” te noemen. En dan nog, de string ‘Israël’ en ‘genocide’ in Google zoekmachine leidt tot 13.600.000 verwijzingen. Probeer maar eens ‘Soedan’ en ‘genocide’ in te typen en je krijgt minder dan 9 miljoen resultaten. Deze getallen zijn, zo u wilt, de essentie van het grote bedrog.
niet verlicht, maar is niet wreed
Nog een feit: Sinds WO II is het Israëlisch-Palestijnse conflict het nationale conflict met het laagste aantal slachtoffers, maar met ’s werelds hoogste aantal publicaties die vijandig staan tegenover Israël in de media en in de Academia.
Ten minste een half miljoen Algerijnen stierven tijdens de Franse bezetting. Een miljoen Afghanen stierven tijdens de Sovjet-bezetting. Miljoenen moslims en Arabieren werden gedood en afgeslacht door toedoen van moslims. Maar de hele wereld weet van ene Mohammed a-Dura (wiens dood betreurenswaardig was, maar er bestaat enige twijfel of hij überhaupt wel door Israëlisch geweervuur om het leven is gekomen).
Het is mogelijk en aanvaardbaar om kritiek te hebben op Israël. Maar de buitensporige, obsessieve, en soms antisemitische kritiek dient ook als dekmantel, en in sommige gevallen ook als goedkeuring, van de genocide op miljoenen anderen.
Bezetting is niet verlicht en kan ook niet verlicht worden. Maar als we proberen een schaal van “brutale bezetting” te maken, zal Israël op de laatste plaats komen. Dit is een feit. Dit is geen mening.
En wat zou er met de Palestijnen gebeurd zijn als zij niet door Israël, maar door Irak waren bezet? Of Soedanezen? Of zelfs Frans of Sovjet? Het is zeer waarschijnlijk dat zij in het ergste geval het slachtoffer zouden zijn geweest van genocide, in het beste geval van massamoorden, zuiveringen en deportaties.
Maar gelukkig voor hen zijn ze onder Israëlische bezetting. En ook al bestaat er, ik herhaal, niet zoiets als een verlichte bezetting, en ook al is het aanvaardbaar en mogelijk, en soms noodzakelijk, om Israël te bekritiseren, er is geen bezetting en er is nog nooit een bezetting geweest met zo weinig dodelijke slachtoffers (er zijn inderdaad andere verwondingen die niet tot uiting komen in het aantal dodelijke slachtoffers, zoals het vluchtelingenprobleem. Dit zal in een afzonderlijk hoofdstuk worden besproken).
De ethiek van het televisiescherm
Waarom is de indruk van de wereld dan het tegenovergestelde? Hoe komt het dat er geen verband is tussen de feiten en de cijfers en het zo zeer demonische beeld van Israël in de wereld?
Er zijn vele antwoorden. Een ervan is dat de westerse ethiek de ethiek van televisiecamera’s is geworden. Als een Palestijnse terrorist of een Hizballah-man probeert een raket af te schieten vanuit het midden van een burgerwijk, en Israël vergeldt met vuur – waardoor twee kinderen omkomen – zullen er eindeloze krantenkoppen en artikelen over de hele wereld verschijnen dat “Israël kinderen vermoordt”. Maar als hele dorpen worden verwoest in Soedan of hele steden worden weggevaagd in Syrië, zullen er geen televisiecamera’s in de buurt zijn.
En dus ondertekenen Jose Saramago en Harold Pinter volgens de televisie-ethiek een petitie om te protesteren tegen “genocide” en “oorlogsmisdaden” begaan door Israël. Ook zij hebben nooit de Conventie van Genève gelezen. Zij weten waarschijnlijk niet dat, op enkele uitzonderingen na, de acties van Israël tegen militaire doelen die burgers treffen, zijn toegestaan volgens de Conventie van Genève (protocol 1 paragraaf 52.2). En omdat deze mensen zo ondergedompeld zijn in televisie-ethiek, zullen ze geen petities tekenen om te protesteren tegen de genocide op Moslims door Moslims. Moord omwille van de moord. Zij mogen het doen.
Televisie-ethiek is een tragedie voor de Arabieren en de moslims zelf. Israël betaalt er duur voor, maar de Arabieren en de Moslims zijn er het echte slachtoffer van. En zolang deze blue screen moraal voortduurt, zullen de Arabieren en de Moslims de prijs blijven betalen.
Epiloog
Er zijn mensen die beweren dat Arabische en Moslim staten immuun zijn voor kritiek, omdat zij niet democratisch zijn, maar dat Israël meer kritiek verdient omdat het democratische pretenties heeft. Dergelijke beweringen zijn Oriëntalisme op zijn slechtst. De heimelijke veronderstelling is dat de Arabieren en de Moslims het achterlijke kind van de wereld zijn. Zij worden toegelaten. Het is niet alleen Oriëntalisme. Het is racisme.
De Arabieren en de Moslims zijn geen kinderen en ze zijn niet achterlijk. Veel Arabieren en Moslims weten dit en schrijven erover. Zij weten dat alleen een einde aan het zelfbedrog en het nemen van verantwoordelijkheid tot verandering zullen leiden. Zij weten dat zolang het Westen hen als ongelijkwaardig en onverantwoordelijk behandelt, het niet alleen een racistische houding in de hand werkt, maar ook, en vooral, een voortzetting van hun massamoord.
De genocide die Israël niet zou begaan, die volledig lasterlijk is, verbergt de echte genocide, de verzwegen genocide die Arabieren en moslims voornamelijk tegen zichzelf begaan. De smaad moet ophouden om de werkelijkheid onder ogen te zien. Het is in het belang van de Arabieren en de Moslims. Israël betaalt in imago. Zij betalen in bloed. Als er nog enige moraal in de wereld is, moet dit in het belang zijn van wie er nog een druppel van in zich heeft. En mocht het gebeuren, dan zal het klein nieuws zijn voor Israël, en groot nieuws, veel groter nieuws, voor Arabieren en Moslims.
*** Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie) ***
Bron. https://www.makorrishon.co.il/nrg/online/1/ART1/483/521.html
**
Quo Vadis 