Europa verwerpt zijn verleden.
Fragment uit The Fjordman Report, “I’m a Terrorist Groupie, Hear Me Roar!”
I’m a Terrorist Groupie, Hear Me Roar!
“Schrijver Ibn Warraq citeerde de grote Britse filosoof John Stuart Mill in On Liberty: “Het is vreemd dat mensen de geldigheid van de argumenten voor vrije discussie toegeven, maar er bezwaar tegen maken dat ze ‘tot het uiterste worden gedreven’; ze zien niet in dat, tenzij de redenen goed zijn voor een extreem geval, ze voor geen enkel geval goed zijn.”
“Het westen is de bron van de bevrijdende ideeën van individuele vrijheid, politieke democratie, rechtsstaat, mensenrechten en culturele vrijheid. Het is het westen dat de status van vrouwen heeft verhoogd, de slavernij heeft bestreden en de vrijheid van onderzoek, meningsuiting en geweten heeft verdedigd”, aldus Ibn Warraq. “Hoe kunnen we verwachten dat immigranten integreren in de westerse samenleving als hen tegelijkertijd wordt geleerd dat het westen decadent is, een hol van ongerechtigheid, de bron van alle kwaad, racistisch, imperialistisch en te verachten? Waarom zouden ze, in de woorden van de Afro-Amerikaanse schrijver James Baldwin, willen integreren in een zinkend schip?”
Dit zijn bemoedigende woorden, maar ze kunnen niet verhullen dat er in het Westen aan het begin van de 21e eeuw een zeer krachtige onderstroom van zelfhaat en schuldobsessie bestaat. Waar komt die vandaan?
Lars Hedegaard, schrijver en columnist van de krant Berlingske Tidende, is samen met zijn collega’s Helle Merete Brix en Torben Hansen een van de leidende krachten geweest om van het kleine Denemarken een frontlijnland te maken in de strijd tegen de islam. In zijn boek “While Europe Slept: How Radical Islam is Destroying the West from Within,” doet Bruce Bawer verslag van een ontmoeting met Hedegaard en Brix in Kopenhagen:
“Hedegaard was echter van mening dat de goedaardige verwaarlozing van islamitisch extremisme door het Deense establishment diepere oorzaken moet hebben dan snobisme of hippie-nostalgie. Tenslotte, zei hij, was de islamisering van de Noordse landen “de meest fundamentele transformatie” die ze in een millennium hadden meegemaakt. Zoiets monumentaals kon volgens hem niet worden verklaard door de dwaasheid of het snobisme van een paar mensen. “Zware gevolgen,” benadrukte hij, “moeten zware oorzaken hebben.” De overgave van Denemarken aan de moslims moest het resultaat zijn van een diepgewortelde dwang. (…..) Zijn theorie was dat de voortdurende overgave van West-Europa aan de radicale islam zijn wortels had in de psychische verwoesting van de Eerste Wereldoorlog. Want terwijl dat conflict de opgang van Amerika naar de rang van grootmacht markeerde, zagen de Europeanen het als een vernietigend bewijs, aldus Hedegaard, “dat onze cultuur waardeloos was. Die was in feite vernietigd. En dat bereidde de weg voor twee soorten totalitarisme” – nazisme en communisme – en voor “wreedheden van een moeilijk voorstelbare omvang”. Deze wreedheden legden op hun beurt een ondraaglijke last van schuld op de Europeanen. De nazi’s, zei hij, “lieten Europa denken dat het verdoemd en zondig is… en verdient wat het te wachten staat.”
Lars Hedegaards visie lijkt die van de Franse filosoof en cultuurcriticus Alain Finkielkraut te weerspiegelen, die vindt dat “Europa niet van zichzelf houdt”. Finkielkraut zegt dat het niet zozeer krachten van buitenaf zijn die Europa bedreigen als wel de vrijwillige verloochening van de Europese identiteit, haar wens om zich los te maken van zichzelf, haar eigen geschiedenis en haar tradities, alleen vervangen door mensenrechten. De Europese Unie is dus niet alleen post-nationaal, maar post-Europees. Wat Europa vandaag de dag kenmerkt is de wil om zichzelf te definiëren, niet vanuit een ideologie, maar door elk gevoel van identiteit te verwerpen. Europa is nu gebouwd op een eed: Nooit meer. Nooit meer uitroeiing, nooit meer oorlog, maar ook nooit meer nationalisme. Europa gaat er prat op niets te zijn. Volgens Finkielkraut is Auschwitz onderdeel geworden van het fundament van de EU, een cultuur gebaseerd op schuld. Maar dit is een vage ideologie die zegt: “We moeten ons verzetten tegen alles waar de nazi’s voor stonden.” Bijgevolg wordt elke vorm van nationalisme of gehechtheid aan het eigen land, met inbegrip van wat sommigen een gezond, niet-agressief patriottisme noemen, afgekeurd. Herinneren is betreuren. Europa verwerpt zijn verleden. De “Europese identiteit” is de desidentificatie van Europa. Van het verleden moeten we ons alleen misdaden herinneren. Dit gebeurde niet alleen in Duitsland, maar in heel Europa. “Ik begrijp het gevoel van berouw dat Europa tot deze definitie brengt, maar dit berouw gaat te ver. Het is een te groot geschenk aan Hitler om alles wat tot hem heeft geleid te verwerpen.” Dit zegt de Joodse zoon van een Auschwitz gevangene.
Finkielkraut zegt dat Europa de mensenrechten tot zijn evangelie heeft gemaakt, zodanig dat het de Europese geschiedenis en cultuur bedreigt. Zo ontstaat een Europa zonder inhoud. “Wanneer haat tegen cultuur zelf een deel van de cultuur wordt, verliest het leven van de geest alle betekenis.” Finkielkraut herinnert ons eraan dat de eis van de multiculturalisten inzake “diversiteit” de verduistering van het individu ten gunste van de groep vereist. De abdicatie van de rede die het multiculturalisme eist is het resultaat van de onderwerping van de cultuur aan de antropologie. “Onder het egaliserende oog van de sociale wetenschap,” schrijft hij, worden hiërarchieën afgeschaft. De desintegratie van het geloof in de rede en de gemeenschappelijke menselijkheid leidt niet alleen tot een vernietiging van normen, maar brengt ook een crisis van de moed met zich mee. “Een achteloze onverschilligheid voor grote doelen”, waarschuwt Finkielkraut, “heeft zijn tegenhanger in abdicatie tegenover geweld” en verzwakt de inzet die nodig is om de vrijheid te behouden.”
Het Einde van Europa.
”Kleine boeren en hun problemen in de nieuwe EU landen, zij zijn niet meer dan het stof dat ik van mijn kleren klop, in de steriele gangen van het Brusselse Parlementsgebouw, en dat spoedig zal worden opgeruimd”, Irene van der Linde en Nicole Segers, in ”Het einde van Europa”.
Irene van der Linde en Nicole Segers beschrijven hier hun schokkende bevindingen na een rondreis door de nieuwe EU landen langs de grens met Rusland. “Juichen deze mensen de grens toe of vervloeken ze haar juist? Wat betekent Europa voor hen en wat betekenen zij voor Europa? De antwoorden in het boek lopen sterk uiteen. Heel wat inwoners van de nieuwe Oostgrens van Europa leven in onzekerheid en staan bijzonder sceptisch tegenover de uitbreiding. Ze waren zo hoopvol na de val van het communisme en de Muur maar hun lot is er al die jaren niet op verbeterd, integendeel”.
Mekka.
“De Hogepriesters van de Europese gedachte spreken niet zozeer tot de harten van de Europese burgers, maar voeren vooral met elkaar hun eredienst op in de tempel van dit bureaucratische instituut zelf, met Brussel als hun eigen Mekka.
De afstand tussen Brussel en de burgers laat zich niet overbruggen door een transparanter berichtgeving en besluitvorming.
Zoals eens de communistische bureaucraten hun eigen positie legitimeerden met een beroep op hun deskundige toewijding aan de heilstaat als het doel dat zo effectief mogelijk te te realiseren, zo legitimeren de Europese bureaucraten zichzelf met het argument dat zij diegenen zijn die op grond van hun deskundigheid en toewijding aan Europa het recht hebben de onwetende en vaak ook onwillige massa voor te gaan in het proces van eenwording, dat volgens de onvermijdelijke logica van de geschiedenis dient plaats te vinden.”
” Ad Verbrugge in “Tijd van onbehagen”.
Europese Identiteit?
Het probleem met de “universele” Europese identiteit, of liever het ontbreken ervan, door de Poolse historicus Krzysztof Pomian.
“Een Chinees beschouwt China als een culturele en politieke eenheid. Europeanen denken in verschillen: in een veelheid van talen, culturele gebieden en godsdiensten. We zijn op een vanzelfsprekende manier Polen en Nederlanders, (zoals de Chinezen Chinees zijn), betoogde hij. “Maar het is allerminst vanzelfsprekend om een Europeaan te zijn”. De Amerikaans-Duitse filosoof Larry Siedentop – hij schreef meerdere standaardwerken over Europa – haakte daarbij aan: volgens hem was het Europese project in de voorafgaande jaren, met al die kleine en grote aanpassingen, stilaan veranderd in totaal iets anders. Gewone mensen beginnen te voelen, te beseffen dat de Europese integratie niet alleen invloed heeft op hun belangen, maar ook op hun identiteit. Hij voorspelde dat in heel Europa een golf van wantrouwen en nationalistische tegen reacties zouden ontstaan, waar vooral Groot Brittannië ontvankelijk voor zou zijn”.
Perspectief.
“De bovenklasse, de elite internationaliseert in rap tempo en blijkt Nederland dus niet echt interessant te vinden. Zij wordt in rap tempo Europeaan en als het even kan wereldburger. Haar oriëntatie in cultureel en economisch opzicht is de wereld, letterlijk. Zij laat de onderklasse en grote delen van de middenklasse die dit perspectief niet hebben, verweesd achter. Zij vindt het zelfs niet nodig haar een perspectief te schilderen, een beleid te ontwikkelen waarin de regio, de natiestaat en de groter verbanden op Europees niveau een plek krijgen, waardoor de wereld ook voor hen, die grote sprongen niet kunnen maken, herbergzaam blijft.
Het afzweren van het maakbaarheids-ideaal genereert een egocentrische, verantwoordelijkheid ontlopende en onverschillige elite. Het bevordert de segregatie van ons soort samenlevingen, tast de samenhang aan en leidt tot een uitermate gevaarlijk cultuurrelativisme”. ( Pim Fortuin in “De verweesde samenleving”.
Corrupte Europarlementariërs willen geen controle op hun ‘Graai en Naai toelage’.
De corrupte Europarlementariërs zien niets in een normale verplichting om een accountant te laten controleren hoe ze hun onkostenvergoeding uitgeven aan (te jonge) Volkse hoeren, schandknapen,(Video) cocaïne en dure snoepreisjes en restaurants. Nu zwijgt de EU-Vice Voorzitter’ de ‘PvdA- huilkomediant Timmermans’ in alle talen. De gewetenloze ‘Graai en Naai-leden’ krijgen jaarlijks naast hun brutosalaris van ongeveer een ton ruim 50.000 euro voor algemene onkosten, belastingvrij. Terwijl 50 miljoen eerlijke EU burgers onder de armoedegrens moeten zien te overleven. De algemeen bekendste beruchtste en grootste Zakkenvuller in dit verband, hoe kan het ook anders is de ‘VVD-EU Neonazi -Leider Hans van Baalen’(Video). ‘Godfather Rutte’ en de Partijvoorzitter de ‘Mega -Fraudeur Henry Keizer’ snappen dat ook wel weer. Het is wel opvallend te noemen dat het Hackteam van Poetin(Video) uitgerekend nou net niet de onkosten vergoedingen van de ‘Euro- parlementariërs’ heeft gekraakt(kuch).
Redt onze vrijheid,
Geacht Eerste-Kamerlid.
Zoals bekend heeft Ierland in een referendum Nee gezegd tegen het verdrag van Lissabon. Net zoals eerder ook al Nederland en Frankrijk Nee stemden tegen ditzelfde verdrag, toen nog Europese Grondwet geheten.
Helaas lijkt ons huidige kabinet desondanks door te willen gaan met ratificatie van dit verdrag. Onze laatste hoop ligt in uw handen, alleen de Eerste kamer kan ratificatie nog tegenhouden.
Welke politieke overtuiging u ook aanhangt, u heeft de zuiveringseed afgelegd. Wellicht onnodig om u hieraan te herinneren, maar daarin komt deze tekst voor: “Ik zweer (beloof) trouw aan de Koning, aan het Statuut voor het Koninkrijk en aan de Grondwet.”
Het zal u niet onbekend zijn dat de Nederlandse grondwet, waarvan u heeft gezworen trouw te zijn, ondergeschikt wordt aan het verdrag van Lissabon. Door het verdrag te ratificeren bent u ontrouw aan de door u afgelegde eed.
Een enkel voorbeeld om mijn punt helder te maken: er komt met dit verdrag een Europees leger. Mocht de EU bijvoorbeeld de aanschaf van de JSF niet zien zitten, met de krachtige Franse wapenlobby geen ondenkbaar scenario, dan dient u Franse Mirage-straaljagers aan te schaffen.
De verdragstekst stelt het immers helder, u dient “concrete maatregelen te nemen om de beschikbaarheid, interoperabiliteit, flexibiliteit en inzetbaarheid van hun
strijdkrachten te verbeteren, met name door gemeenschappelijke doelstellingen voor het inzetten van strijdkrachten te bepalen,en daarbij eventueel hun nationale besluitvormingsprocedures opnieuw te bezien;” (C 306/155)
Zo zijn er tal van scenario’s denkbaar waarbij de Nederlandse beslissingsbevoegdheid verdwijnt. Ik ga u geen uitputtende opsomming geven, maar u heeft weinig fantasie nodig om te bedenken wat er kan gebeuren met de Nederlandse troonopvolging, het verdrag stelt immers uitdrukkelijk dat discriminatie op grond van geboorte verboden is. Wat anders is erfopvolging dan discriminatie op grond van geboorte?
Als laatste punt ter overweging het volgende. Zelfs specialisten zijn van mening dat de verdragstekst onleesbaar is. Durft u de stap aan om onze democratie uit te leveren aan een Europese moloch, op basis van een onleesbaar document? Zou u een hypotheek afsluiten met voorwaarden die, zelfs voor experts, onleesbaar zijn? Indien het antwoord ontkennend is, dan kunt u slechts één ding doen: dit verdrag niet ratificeren. Precies zoals het volk reeds van u verlangde ten tijde van het referendum.
Het verdrag van Lissabon is een onleesbaar document dat onze eigen grondwet, waarop u de eed heeft afgelegd, terzijde schuift. Ik doe een dringend beroep op u om u aan uw eed te houden, en nee te zeggen tegen ratificatie van dit verdrag. U bent onze laatste hoop op een vrij en onafhankelijk Nederland. Laat die hoop levend!
Ik kan alleen maar iedereen aanmoedigen hetzelfde te doen, liefst in eigen bewoordingen.”
Fragment: “Nazi-Duitsland was een totalitaire staat, maar zulke samenlevingen kunnen ook transnationaal zijn, zoals de Sovjet-Unie, waar de EU meer dan oppervlakkig op lijkt: een kunstmatige superstaat die gerund wordt door een autoritaire bureaucratie die de wil van de mensen naast zich neerlegt en zijn ideologie aan de volkeren oplegt. Zijn we terug in de E.U.S.S.R. ?
Quo Vadis 