Laura Starink
Aan de oever van de Dnepr
Oekraïne is het slagveld geworden waarop Rusland en het Westen hun nieuwe krachtsverhoudingen uitproberen. Het is de meest dramatische naschok van de Koude Oorlog, die Europa achter zich waande. In Oekraïne doet een cynische grap de ronde: De Russen en de Amerikanen vechten door tot de laatste Oekraïner. Door het neerhalen van de MH17 is dit conflict ook opeens in Nederland dichterbij gekomen.
Als slavist en journalist volg ik Rusland en Oost-Europa al mijn hele leven. De laatste twee jaar reisde ik door Letland, Polen, Oekraïne en Rusland om mensen te vragen hoe ze zich staande houden. Hun tumultueuze verleden blijkt actueler dan ooit. West-Europa weet er weinig van. Hier kunt u volgen wat onze oosterburen meemaken.
Zoals gewoonlijk ontbreekt in het artikel van Thierry Baudet en Pepijn van Houwelingen, initiatiefnemers van het referendum over het Associatieverdrag (De Volkskrant van 7 januari 2016), totaal het Oekraïense perspectief. Volgens hen is het verdrag slecht voor Oekraïne, maar dat wordt in het hele artikel nergens gestaafd. Ze stellen Oekraïne voor als een land dat keurig in tweeën is gesplitst in een westers, pro-Europees, en een oosters, pro-Russisch deel. Een blik op de kaart laat zien dat de twee rebellenrepubliekjes, zoals meestal met opstandige bewegingen, slechts een fractie van het immense land uitmaken, waar op dit moment zo ongeveer 2 miljoen mensen wonen (op een bevolking van 45 miljoen). Het spreekt voor zich dat daar sinds de door Rusland opgepookte oorlog weinig steun voor Kiev is te vinden: er zijn al meer dan 9.000 doden gevallen.
De rebellen en de honderden Russische patriotten die er met instemming van het Kremlin…
View original post 741 woorden meer
Quo Vadis 