De onrust in Oekraine en de oorzaken en consequenties uit het verleden in vogelvlucht.
Laatste update: 01-12-2022
Veel mensen leggen de schuld van de oorlog in Oekraïne bij de EU en de NAVO. Hoe reëel is dat?
Jaren geleden is er al een docu uitgezonden over de bezorgdheid en angst van de bevolking van de Baltische staten over de uitbreidingsplannen van Poetin. Is het reëel om de doodsbange bevolking van de voormalige USSR satellietstaten op te offeren aan de irreële gevoelens van een paranoïde megalomane dictator, die droomt van het Groot Rusland en de oude grenzen van het stoffige Sovjet-imperium wil herstellen?
De NAVO is geen bedreiging voor Rusland of welk volk dan ook. Het is een verdedigings alliantie. Meer niet. Rusland is de agressor.
Poetin heeft er sinds zijn eerste aantreden als leider van Rusland in 1999 nooit enig misverstand over laten bestaan dat hij de ondergang van de Sovjet-Unie als het grootste drama van de 20ste eeuw beschouwde. Maar gaandeweg is de wrok die hij over die nationale vernedering voelde evenals het wantrouwen jegens het Westen – mede gevoed door de oostwaartse uitbreidingen van de NAVO en de Europese Unie – steeds zichtbaarder geworden als een poging tot rehabilitatie van de macht van de Sovjets en de terugkeer van het tsarenimperium. Waarbij de wrok bleef.
Poetins Rusland trekt de lijnen over de landkaart. Alles wat tot de Sovjet-Unie behoorde, overal waar Russisch gesproken wordt, overal waar in Russisch-orthodoxe kerken wordt gepreekt, moet men zich zorgen maken – in het geval van de Baltische staten misschien niet in de zin van een bezetting, maar wel in de zin van permanente druk. Op de Kaukasus en in Centraal-Azië en in Moldavië kan geen politicus het idee hebben zijn vrije gang te kunnen gaan. Iedereen wordt zetbaas van Poetin.
https://www.raamoprusland.nl/…/107-roesski-mir-waar…
De totstandkoming van Donbass
Het Donetsbekken, een historische, economische en culturele landstreek in het oosten van Oekraïne
In 1897 vormden mensen van Oekraïense etniciteit iets meer dan de helft en Russen ongeveer één-derde van de bevolking van de drie Donbassdistricten. Russen vormden echter de meerderheid van de stedelijke bevolking, en onder de mijnwerkers en metaal- en spoorarbeiders. In sommige locaties was dat meer dan tachtig procent. Tijdens de industrialisering was er ook een zeer geïnternationaliseerde burgerij en financiële elite ontstaan waarin naast verwesterde Russen ook West-Europeanen goed vertegenwoordigd waren. Oekraïens domineerde op het platteland maar werd in de industriesteden van Donbass weinig gesproken. De bindtaal onder de arbeiders, ambachtslieden en lagere kaders was er Russisch, die onder de elites en de West-Europese kaders en technici waren Frans, Engels en Duits.
Oekraïne tijdens de revolutie 1917/1933.
Stalins oorlog tegen de Oekraïne, 1917-1933
“Stalin borduurde voort op zijn openlijke afkeuring van de Centrale Rada met wat later zijn ‘actieve maatregelen’ genoemd zouden worden, bedoeld om de Oekraïense regering te destabiliseren. Plaatselijke bolsjewieken probeerden zogenaamd onafhankelijke ‘Sovjetrepublieken’ te stichten in Donetsk-Krivoj Rog, Odessa, Tavria en de Don-provincie: kleine, door Moskou gesteunde ministaten die natuurlijk helemaal niet onafhankelijk waren. De bolsjewieken probeerden in Kiev een staatsgreep te plegen; toen dat mislukte zetten ze een ‘alternatief’ Centraal Uitvoerend Comité van Oekraïne op, en vervolgens een ‘Sovjetregering’ in Charkov, een betrouwbaardere Russischsprekende stad. Later zouden ze Charkov tot hoofdstad van Oekraïne maken, ook al sprak in 1918 slechts een handjevol van de bolsjewiekenleiders Oekraïens.
Terwijl de bolsjewieken hun gezag in Rusland consolideerden, bleef het Rode Leger zuidwaarts optrekken. Uiteindelijk werd Kiev op 9 februari 1918, toen de Centrale Rada-leiders aan het onderhandelen waren in Brest-Litovsk, voor het eerst veroverd door bolsjewistische troepen. Deze eerste, korte bolsjewiekbezetting bracht niet alleen de communistische ideologie mee, maar kwam ook met een duidelijk Russische agenda. Generaal Mychail Moeravjev, de bevelvoerder, verklaarde dat hij het Russische bestuur weer terugbracht vanuit het ‘verre Noorden’ en hij gaf bevel tot de onmiddellijke executie van vermeende nationalisten. Zijn ‘manschappen schoten iedereen dood die ze in het openbaar Oekraïens hoorden spreken en vernietigden elk bewijs van een Oekraïens bewind, waaronder de Oekraïense straatnaamborden die er nog geen paar weken daarvoor waren opgehangen om de Russische borden te vervangen. De bolsjewistische beschietingen van de Oekraïense hoofdstad in 1918 waren met opzet gericht op Hroesjevsky’s huis, bibliotheek en verzamelingen oude documenten.’
‘Hoewel de bolsjewieken Kiev slechts enkele weken in handen hadden, gaf deze eerste bezetting Lenin ook een voorproefje van wat Oekraïne aan het communistische project zou kunnen bijdragen. Het was heel hard nodig dat hij de revolutionaire arbeiders die hem aan de macht hadden gebracht van eten voorzag en hij stuurde daarom het Rode Leger meteen naar Oekraïne, vergezeld van ‘vorderingsdetachementen’, teams die de opdracht hadden om het graan van de boeren in beslag te nemen. Hij benoemde Sergo Ordzjonikidze, een leidinggevende bolsjewiek uit Georgië, tot ‘buitengewoon gevolmachtigde commissaris’ verantwoordelijk voor de vordering van Oekraïens graan. De redactie van de Pravda was lovend over de successen van deze soldaten en verzekerde haar stedelijke Russische lezers dat het Sovjetlandschap al ‘buitengewone maatregelen’ aan het nemen was om graan van de boeren in te zamelen.’
‘Achter de schermen stuurde Lenin telegrammen naar het Oekraïense front die nauwelijks explicieter hadden kunnen zijn. ‘In godsnaam,’ schreef hij in januari 1918, ‘zet al uw kracht en alle revolutionaire middelen in om graan, graan en nog meer graan te sturen!! Anders zal Petrograd de hongerdood sterven. Gebruik speciale treinen en speciale detachementen. Verzamel en sla op. Begeleid treinen. Houd ons dagelijks op de hoogte. In godsnaam!’ Moskou was begin maart woedend toen Oekraïne al snel veroverd werd door de Duitse en Oostenrijkse legers. Een furieuze Stalin veroordeelde niet alleen de Oekraïense nationale beweging en haar opstandige boerenachterban, maar ook de Oekraïense bolsjewieken die uit Charkov waren weggevlucht en net over de Russische grens in Rostov nog zo’n chaotische ‘Sovjet-Oekraïense regering in ballingschap’ hadden opgezet. Instinctief kon hij zich niet vinden in het idee van ‘Oekraïense bolsjewieken’, en hij had het gevoel dat ze hun pogingen moesten opgeven om een aparte partij te stichten. Vanuit Moskou viel hij de Rostov-groep aan: ‘Genoeg met dat regerinkje en republiekje spelen. Het wordt tijd dat jullie met dat spelletje ophouden; genoeg is genoeg.’
Anne Applebaum, Rode hongersnood.
In Rode hongersnood vertelt Anne Applebaum het onthullende en controversiële verhaal over de hongersnood die Oekraïne doelbewust veroorzaakte, en die tot op de dag van vandaag sporen achterlaat. In 1929 lanceerde Stalin de collectivisatie, die Sovjetboeren dwong hun land en bedrijf op te geven voor nieuwe collectieve boerderijen. Het resultaat was een enorm voedselgebrek, dat de meeste doden veroorzaakte in de Europese geschiedenis. Tussen 1931 en 1933 stierven er vijf miljoen mensen van de honger. Anne Applebaum onthult in dit boek dat drie miljoen van deze doden, in de Oekraïne, niet slechts slachtoffer waren van een ongelukkig beleid, maar eerder van een doelbewust plan om een groot deel van de Oekraïense bevolking te vervangen door Russischsprekende boeren. Oekraïne moest, naast de graanschuur voor de Sovjetsteden, een buffer worden tussen de Sovjet-Unie en Europa. Toen de provincie in opstand kwam, sloot Stalin de grenzen en stopte hij de toevoer van voedsel. Een ongekende en catastrofale hongersnood was het gevolg. Mensen aten alles wat voorhanden was: gras, boomschors, honden, en in sommige gevallen zelfs elkaar. Rode hongersnood vertelt het schokkende verhaal van de Oekraïense genocide. De pers over Anne Applebaum: Over Goelag. Een geschiedenis: ‘Een voorbeeldig standaardwerk over de Goelag, met een vloed aan nieuwe gegevens.’ – Geert Mak Over IJzeren gordijn: ‘Een indrukwekkende en bijzonder gedetailleerde studie.’ – Elsevier
1945 Conferentie van Jalta ( De Krim).
Onder zware druk en intimidatie van Stalin werd tijdens de Conferentie van Jalta, (mede ondertekenaars Churchill en Roosenveld) besloten dat Rusland na 1945, het door haar bevrijdde grondgebied van de Nazi’s (ten westen van de Russische grens) onder haar invloedssfeer mocht behouden. Daardoor werd de basis gelegd voor het legendarische Sovjetimperium, het Warschaupact, de vroegere USSR. De voormalige Oostbloklanden hadden daarin geen enkel stem, werden bezet, ingelijfd, tegen hun zin door een (achteraf gebleken) totalitair en onmenselijk regime.
“De meeste oostelijk Europese landen hadden wat Stalin betreft, niet bijster veel meer te willen, ondanks dat Roosevelt pleitte voor het zelfbeschikkingsrecht voor alle volkeren. In de laatste fasen van de oorlog had de Sovjet-Unie namelijk al veel Russisch gezinde ministers in de Oost-Europese landen naar voren geschoven. Het naoorlogse lot van de Baltische Staten was in Teheran al bezegeld; Roemenië, Bulgarije en Hongarije werden gedomineerd door Sovjet-pionnen; de Poolse regering in ballingschap mocht voorlopig wel terugkeren, maar zou later ook vervangen worden; alleen Griekenland bleef zo goed als mogelijk uit handen van Stalin. Roosevelts ‘Verklaring over het bevrijde Europa’, waarin hij pleitte om ieder Europees land een eigen regeringsvorm te laten kiezen, was – zeker voor Stalin – een dode letter”.
Conferentie van Jalta (1945)
Groot Duitsland.
Stalins plannen waren om heel Duitsland in te palmen. Alleen duidelijke stellingname van het westen kon dat voorkomen..
In 1989 stort het Sovjetimperium in, niet verslagen, zoals wel wordt gesuggereerd, het stortte eenvoudig in, uitgeput en vermolmd, getekend door de plan-economie, de lange rijen voor de “supermarkten” en de vaak lege schappen in de staatswinkels, het Russische volk was het ook zat. Mede mogelijk gemaakt door hervormingen van Gorbatsjov, die inzag dat het systeem had gefaald, deels als gevolg van de enorm hoge kosten voor het militaire apparaat van de wapenwedloop met de USA tijdens het bewind van Ronald Reagan. In feite werden in 1989, door de val van de muur, de oude grenzen van het vroegere Rusland en Europa hersteld. De voormalige Oostbloklanden kregen hun zelfbestuur terug. Het is daarom vreemd dat Putin cq Rusland ook nu nog aanspraak maakt of eist van de voormalige satellietstaten, die zolang gebukt gingen onder de Russische dictatuur, om alsnog als een buffer te fungeren tussen hun oude bezetter, cq agressor en het vrije westen. AIs dat geen grove aantasting is van hun soevereiniteit. Of stel dat we het omdraaien, de geallieerden hadden een groot deel van Rusland bevrijd van de Nazi-bezetter en daarna 45 jaar lang bezet gehouden. De westerse wereld en de NAVO hadden van Rusland een bufferzone geëist, een gedemilitariseerde zone achter de oude Russische grenzen. Hoe zou Putin reageren? Zou die dat accepteren? Er is maar 1 verklaring voor Poetins weigering van de toetreding van de voormalige Oostbloklanden tot de NAVO, zij doorkruisen zijn plannen om deze landen weer in te lijven en de oude grenzen van de USSR te herstellen.
Het ontstaan van de soevereine staat Oekraine.
Oekraïne riep op 24 augustus 1991 zijn onafhankelijkheid uit, toen in de Sovjet-Unie een staatsgreep van conservatieve krachten was mislukt. De bevolking sprak zich op 1 december per referendum uit voor onafhankelijkheid. Mensen stemden voor onafhankelijkheid in alle regio’s van Oekraïne, inclusief de Krim en Sebastopol. Enkele weken later hield de Sovjet-Unie op te bestaan.
Het Akkoord van Białowieża werd op 8 december 1991 ondertekend door de leiders van Rusland (Boris Jeltsin), Oekraïne (Leonid Kravtsjoek) en Wit-Rusland (Stanislav Sjoesjkevitsj). Dit betekende formeel het einde van de Sovjet-Unie en het begin van het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (GOS). Het verdrag erkende de soevereiniteit van elke deelnemende staat.
Ook nadat Oekraïne bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 een onafhankelijk land was geworden, bleef Rusland het beschouwen als een deel van zijn interessegebied. De Roemeense analist Iulian Chifu meent dat Rusland met betrekking tot Oekraïne een gemoderniseerde versie van de Brezjnevdoctrine over “beperkte soevereiniteit” nastreeft, die dicteert dat de soevereiniteit van Oekraïne niet groter mag zijn dan ten tijde van het Warschaupact voorafgaand aan de ondergang van de Sovjet-invloedssfeer. Hij baseert zich op verklaringen van Russische leiders, die menen dat een mogelijke integratie van Oekraïne in de NAVO de nationale veiligheid van Rusland in gevaar zou brengen.
Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie eind 1991 behielden beide landen zeer nauwe banden. Tegelijkertijd waren er verschillende knelpunten, met name het aanzienlijke nucleaire arsenaal van Oekraïne, dat Oekraïne slechts had willen afstaan na veiligheidsgaranties door de kernmachten in het Memorandum van Boedapest (1994). Rusland (en de andere ondertekenaars) gaven daarin onder meer de verzekering dat ze de territoriale integriteit en de politieke onafhankelijkheid van Oekraïne zouden eerbiedigen en geen bedreigingen of geweld zouden gebruiken tegen het land. In 1999 was Rusland een van de ondertekenaars van het Handvest voor Europese veiligheid, waar het “het inherente recht van elke deelnemende staat bevestigde om vrij te zijn in het kiezen of wijzigen van zijn veiligheidsregelingen, met inbegrip van alliantieverdragen, naarmate deze zich ontwikkelen”; beide zouden in 2014 waardeloos blijken te zijn.
Een tweede geschilpunt was de splitsing van de Zwarte Zeevloot. Oekraïne stemde ermee in de haven van Sevastopol te huren, zodat de Russische Zwarte Zeevloot deze samen met Oekraïne kon blijven gebruiken. Vanaf 1993, tot en met de jaren 1990 en 2000, hebben Oekraïne en Rusland verschillende gasconflicten gehad.
De Krim.
Op 26 februari namen ‘ongeïdentificeerde’ gewapende lieden, die in naam geen enkele relatie hadden met Rusland, het gebouw van de Hoogste Raad van de Krim in bezit en hesen er de Russische vlag. De ‘Oekraïense’ regering van de Autonome Republiek de Krim, met aan het hoofd Anatoli Mogiljov, nam hierop meteen ontslag. De regering werd opgevolgd door een ‘kabinet van separatisten’, met aan het hoofd een representant van een bepaalde sector van de Krimse schaduweconomie, Sergej Aksionov, die eerder betrokken was geweest bij de organisatie van een reeks kleine demonstraties voor de terugkeer van het schiereiland onder de vleugels van Rusland. Tegelijkertijd verschenen er ‘zelfverdedigingseenheden’ op het schiereiland – een nieuw leger, formeel bestaande uit lokale militiemannen, maar de facto aangestuurd door het Russische leger.
Vladimir kan oprecht hebben gemeend dat de Krim geen aanleiding zou zijn tot grote onenigheid en dat Washington, Berlijn en Brussel toch wel met hem aan de onderhandelingstafel zouden gaan zitten, zoals al zo vaak was gebeurd.
Ditmaal vergiste hij zich. Het Westen weigerde de annexatie van de Krim te beschouwen als reden voor een gesprek met Poetin over het lot van Oekraïne. Toen zette hij de volgende stap. Hij instigeerde destabilisatie in Donetsk en Loegansk door geweld – grote industrieregio’s in Oekraïne, met een totale bevolking van meer dan 6,5 miljoen mensen.
Eerste onafhankelijkheid.
In de 19e eeuw werd de bodem gelegd voor de Oekraïense nationale identiteit, met invloedrijke figuren als de dichter Taras Sjevtsjenko en politiek theoreticus Mychajlo Drahomanov. De eerste onafhankelijke Oekraïense staat kwam er pas in 1917 en was slechts een kort leven beschoren. Het was een fragiel tijdperk: zowel Oostenrijk-Hongarije als het Tsaristische Rusland kwam ten einde door de Eerste Wereldoorlog. Terwijl in Moskou de Russische Revolutie plaatsvond, de Sovjet-Unie werd gesticht en de Russische Burgeroorlog was ontketend, verklaarde de Volksrepubliek Oekraïne op het voormalige Russische grondgebied zich eerst autonoom en later onafhankelijk. In het westen werd op het Oostenrijks-Hongaarse grondgebied in 1918 de veel kleinere West-Oekraïense Volksrepubliek opgericht.
De twee volksrepublieken hoopten op zelfbestuur en werkten kortstondig samen als één gezamenlijk Oekraïne, maar werden voortdurend overlopen door Duitsers, Polen en Russen. Al met al duurde de Oekraïense Onafhankelijkheidsoorlog, zoals de strijd tussen deze groepen genoemd wordt, vier jaar. Het oostelijke deel viel in 1921 handen van de zegevierende Russische Rode Leger en in 1922 werd de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek officieel onderdeel van de Sovjet-Unie. Het uiterste westen, met onder andere de stad Lviv, werd ingelijfd door Polen.
Tijdens het bewind van Stalin onderging het oostelijke deel van Oekraïne een krachtige industriële ontwikkeling. De gedwongen collectivisering van landbouwbedrijven leidde evenwel tot de holodomor-hongersnood van 1932–33, waardoor een vijfde deel van de boerenbevolking (5 tot 10 miljoen mensen) het leven liet.
In 1939 kwam ook het westelijk deel van Oekraïne onder Sovjetbewind. In 1941 vielen de Duitsers de Sovjet-Unie binnen. Zij gingen daarbij over tot grootschalige Jodenvervolgingen en het ronselen van ‘Ostarbeiter’. Oekraïne verloor toen een zesde deel van zijn bevolking. Na de Tweede Wereldoorlog, vanaf 1945, ontwikkelde Oekraïne zich tot een van de belangrijkste en welvarendste socialistische sovjetrepublieken (SSR’s).
In 1954, tijdens het bewind van Stalins opvolger Chroesjtsjov, werd de Krim aan de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek overgedragen, bij wijze van gebaar van vriendschap tussen het Russische en het Oekraïense volk.
Na de staatsgreep in Moskou riep het Oekraïense parlement op 24 augustus 1991 de onafhankelijkheid uit. Op 1 december werd een referendum gehouden over de onafhankelijkheid van het land. Bij een grote opkomst stemde 90% van de kiezers voor onafhankelijkheid. In de Krim was er ook een meerderheid voor, maar daar stemde zo’n 40% van de bevolking tegen.
Vilnius, de barokke Hanzestad, en hoofdstad van Litouwen, had tot 1991 nog deel uitgemaakt van de Sovjet-Unie. In deze regio hadden eind jaren ’80 als hoogtepunt van de Zingende Revolutie honderdduizenden demonstranten een menselijke keten gevormd: de Baltische Weg, van de Estse hoofdstad Tallinn, via Riga in Letland tot aan Vilnius.
Langs zeshonderd kilometer stonden daar gewone Europese burgers, mannen, vrouwen, bejaarden zowel als kleine kinderen – twee miljoen mensen in totaal -, in een indrukwekkend protest tegen decennia van brute Sovjet-onderdrukking. Op die bewuste 23e augustus 1989 werd herdacht dat vijftig jaar geleden het Molotov-Ribbentrop Pact werd getekend – het niet-aanvalsverdrag waarin Nazi-Duitsland en Sovjet-Rusland hun invloedssferen in Oost-Europa hadden afgebakend. De Baltische landen, was daarin overeengekomen, vielen onder Moskou.
De drie Baltische staten hadden zich aan de Russische invloed weten te onttrekken door na hun onafhankelijkheid lid te worden van de Europese Unie en van de Navo. Ze waren inmiddels stevig ingebed in westerse economische- en militaire structuren en ze voelden zich beschermd door die verdragen.
Hoe is het conflict tussen Rusland en Oekraïne ontstaan?
“Na eeuwen van bloedvergieten, buitenlandse overheersing en interne strijd bevindt Oekraïne zich in een netelige positie tussen Oost en West
Poetin haat Oekraïne, dat zou worden geleid door ‘nazi’s en drugsverslaafden’. Op school leren Russische kinderen al dat de Oekraïners zijn gecorrumpeerd door westerse invloeden. Maar de geschiedenis corrigeert. Waarom Poetin Oekraïne haat.
November 2013: Oekraïense president verkiest Rusland boven EU
In Oekraïne breken grootschalige protesten uit als president Viktor Yanukovych besluit om een associatieverdrag met de Europese Unie niet te ondertekenen. Yanukovych kiest ervoor om de banden met Rusland aan te halen, tot woede van een groot deel van de Oekraïense bevolking. De EU heeft in 2015 een associatie verdrag getekend met de legitieme Oekraïnese regering.
Februari 2014: Maidanrevolutie
De protesten bereiken in februari het hoogtepunt. Het Maidanplein in Kiev is het voornaamste strijdtoneel van gewelddadige botsingen tussen demonstranten en ordebewakers. Tijdens de rellen komen meer dan honderd mensen om.
President Yanukovych en de parlementaire oppositiepartijen tekenen op 21 februari een overeenkomst om het geweld te beëindigen. Kort daarna ontvlucht Yanukovych het land en wordt hij vervangen door een interim-regering. Die zoekt weer toenadering tot Europa, tot woede van Rusland.
Dat Associatie-verdrag behelst verregaande politieke en economische samenwerking met Oekraïne, ondanks dat het een zwaar corrupt land is.
De NAVO dringt het lidmaatschap niet op aan de voormalige Oostbloklanden, die hebben daar zelf om gevraagd.
Inzet: Bulgarije vraagt toetreding tot de NAVO.
https://www.nrc.nl/…/bulgarije-wil-navo-lid-worden…
Het verwijt/argument dat de NAVO is opgeschoven naar de Russische grens.
De NAVO is geen bedreiging voor Rusland, de Russische bevolking of welk ander volk of land dan ook om de simpele reden dat de NAVO in de nieuwe lidstaten geen staatsgreep pleegt of een marionetten-regering installeert, zoals de Russen dat plegen te doen. De NAVO schuift niet op door landjepik maar door lidmaatschapsverzoeken van onafhankelijke soevereine staten. Nieuwe NAVO lidstaten zijn ook daarna bestuurlijk gezien volledig onafhankelijk en soeverein. Er is geen enkel NAVO land (met uitzondering van Turkije) met interneringskampen voor politieke tegenstanders zoals die in Rusland en de voormalige satellietstaten gebruikelijk waren. (Goelach Archipel)
Verre gaande Censuur in Rusland.
Ook vandaag wordt in tal van landen de persvrijheid ingeperkt en worden de mensenrechten met voeten getreden. Recent kwam uit Rusland het bericht dat de mensenrechtenbeweging Memorial de mond is gesnoerd. De misdaden van Stalin mogen niet worden genoemd. Het zou Russen beroven van hun nationale trots. De duistere kant van de recente geschiedenis mag niet aan het licht komen omdat dat niet past in de
nationalistische koers van de huidige machthebbers. Het huidige Russische regime wil de diepe wonden van de Stalinterreur niet verwerken en genezen maar de geschiedenis ontkennen en herschrijven.
“Veel zaken lopen nog, maar sommige hebben al tot een proces geleid en steevast tot de veroordeling van de tegenstander van de regering, op basis van verzonnen aanklachten. Enkele voorbeelden
Die zogenaamde bedreiging van de NAVO richting Rusland bestaat dus alleen in hun eigen Russische retoriek en optiek. Er zijn geen enkele plannen of reden dat de NATO Ruslands grenzen zal overschrijden. Dat de voormalige Oostbloklanden liever bij de NATO zitten dan bij de Rusland moge duidelijk zijn uit de verzoeken van die landen zelf.
“Spanningen met Rusland en Baltische staten.: NAVO brengt 300.000 man sterke troepenmacht in opperste staat paraatheid.
24 februari 2022 Rusland valt Oekraïne binnen na maanden van oplopende spanning. Veel westerse opiniemakers en burgers op de sociale media leggen de schuld bij het westen, de EU en de NAVO.
“De oorzaak van de militaristische hysterie in Rusland komt niet van buiten, maar van binnen. In het Kremlin zitten leiders met een onjuiste perceptie van de wereld en een fixatie op respect en erkenning van henzelf als grote en machtige staatsmannen. Het Westen moet begrijpen dat de eisen van de diplomatie ver verwijderd zijn van wat het Kremlin eigenlijk wil, waarschuwt voormalig oppositiepoliticus Leonid Gozman op de site Republic.
Putin had lange tijd het voordeel van de twijfel, mede vanwege zijn blijk een stabiele factor te zijn. Maar het is al lang duidelijk dat de val van de muur hem niet lekker zit. Hij droomt ervan het oude Warschau-pact, de USSR te herstellen. Hij beseft niet dat die tijd voorgoed voorbij is maar zijn ego en emoties zitten hem in de weg. Hij is zo langzaamaan paranoïde geworden door zijn grootheidswaanzin.
NATIONALGEOGRAPHIC.NL
Hubert Smeets: Poetin de-legitimeert Oekraïne als soevereine staat.
Russisch imperium
De openlijke en heimelijke ambities van Poetin houden niet alleen de Oekraïners bezig. In zijn toespraak tot het volk nam hij, naast het woord ‘historisch Rusland’, ook enige malen het woord Russisch imperium in de mond. Buurlanden uit de voormalige Sovjet-Unie vatten dat op als een aanwijzing dat het Kremlin wellicht de grenzen van 1991 wil herstellen. Poetin ontkende dat in een gesprek met de Azerbeidzjaanse leider Ilham Alijev. Maar over Oekraïne en Belarus – de twee Sovjetrepublieken die volgens Nobelprijswinnaar Aleksandr Solzjenitsyn met Rusland en het noorden van Kazachstan een ‘Slavische unie’ zouden moeten vormen – bewaarde de Russische president het stilzwijgen.
Gelet op het revisionisme en revanchisme dat uit zijn televisietoespraak opborrelde, zijn alle opties nog open.
Het pikzwarte verleden van Oekraïne. Citaat: “Voordat Sonderkommando 4a in Kiev arriveerde, hadden Einsatzgruppen al vele Joden vermoord, zoals in de regio Bessarabië waar van 1 juli tot 31 augustus 1941 150.000 tot 160.000 Joden waren vermoord door Einsatzgruppe D in samenwerking met troepen van de Wehrmacht en een Roemeense eenheid. Een ander voorbeeld van een dergelijke massa-executie van Joden vond plaats op 27 en 28 augustus 1941 in Kamenets-Podolski. Onder aanvoering van SS-Obergruppenführer Friedrich Jeckeln, de Höhere SS und Polizeiführer “Rußland-Süd” (Oekraïne), werden hier 23.600 Joden vermoord. Na deze massamoord in Kamenets-Podolski was Jeckeln, naast Paul Blobel en Otto Rasch, verantwoordelijk voor de massamoord in Babi Jar.
https://www.tracesofwar.nl/articles/1559/Massamoord-in-Babi-Jar.htm?c=gw
Lang verhaal, door Rusland deskundige Andre Gerrits. Conclusie: Lidmaatschap van de EU of NATO, Oekraïne is het niet waard, veel te corrupt..
Quo Vadis 
3 gedachtes over “Oekraïne in vogelvlucht”