Waarom worden zoveel intelligente mensen, als ze het over Israël hebben, opeens idioten?
Deze toespraak werd gehouden op 16 december 2009 op de conferentie in het Wereldforum voor de bestrijding van antisemitisme in Jeruzalem. Pilar Rahola is een Spaanse Catalaanse journaliste, schrijfster, en voormalig politica en parlementslid, en lid van uiterst links.
Een bijeenkomst in Barcelona met honderd advocaten en rechters, een maand geleden.
Ze zijn samengekomen om mijn mening te horen over het conflict in het Midden-Oosten. Zij weten dat ik een heterodox schip ben, in de schipbreuk van het “enkelvoudige denken” ten aanzien van Israël, dat in mijn land heerst. Zij willen naar mij luisteren, omdat zij zich afvragen waarom, als Pilar een serieuze journaliste is, zij haar geloofwaardigheid dreigt te verliezen door de slechteriken, de schuldigen, te verdedigen. Ik antwoord provocerend – Jullie denken allemaal dat jullie experts zijn in internationale politiek als jullie het over Israël hebben, maar jullie weten echt niets. Zou u durven praten over het conflict in Rwanda, in Kashmir? In Tsjetsjenië? – Nee.
Beschaafde mensen zijn, wanneer zij over Israël lezen, bereid te geloven dat Joden zes armen hebben.
Het zijn juristen, hun terrein is niet de geopolitiek. Maar tegen Israël durven ze wel, net als alle anderen. Waarom? Omdat Israël permanent onder het vergrootglas van de media ligt en het vertekende beeld de hersenen van de wereld vervuilt. En omdat het deel uitmaakt van wat politiek correct is, lijkt het deel uit te maken van de solidariteit, want praten tegen Israël is gratis. Zo zijn beschaafde mensen, wanneer zij over Israël lezen, bereid te geloven dat Joden zes armen hebben, net zoals men in de Middeleeuwen allerlei schandalige dingen geloofde.
De eerste vraag is dus waarom zoveel intelligente mensen, wanneer zij over Israël spreken, plotseling idioten worden. Het probleem dat degenen onder ons die Israël niet demoniseren, hebben, is dat er geen debat over het conflict bestaat. Het enige dat bestaat is het spandoek; er is geen uitwisseling van ideeën. We gooien slogans naar elkaar; we hebben geen serieuze informatie, we lijden aan het “burgerjournalistiek”-syndroom, vol vooroordelen, propaganda en versimpeling. Intellectuele denkers en internationale journalisten hebben Israël opgegeven. Het bestaat niet. Dat is de reden waarom, wanneer iemand probeert verder te gaan dan de “enkele gedachte” van kritiek op Israël, hij verdacht en ontrouw wordt, en onmiddellijk wordt afgezonderd. Waarom?
Ik probeer deze vraag al jaren te beantwoorden: waarom?
Waarom is, van alle conflicten in de wereld, alleen dit conflict interessant?
Waarom wordt een klein land dat worstelt om te overleven gecriminaliseerd?
Waarom zegeviert gemanipuleerde informatie zo gemakkelijk?
Waarom wordt het hele volk van Israël gereduceerd tot een eenvoudige massa moordzuchtige imperialisten?
Waarom is er geen Palestijnse schuld?
Waarom is Arafat een held en Sharon een monster?
En tenslotte, waarom als Israël het enige land ter wereld is dat met uitsterven wordt bedreigd, het ook het enige land is dat door niemand als slachtoffer wordt beschouwd?
Ik geloof niet dat er één enkel antwoord op deze vragen bestaat. Net zoals het onmogelijk is om het historische kwaad van het antisemitisme volledig te verklaren, is het evenmin mogelijk om de huidige imbeciliteit van het anti-Israëlisme volledig te verklaren. Beide drinken uit de fontein van onverdraagzaamheid en leugens. En als we aanvaarden dat anti-Israëlisme de nieuwe vorm van antisemitisme is, concluderen we dat de omstandigheden misschien veranderd zijn, maar dat de diepste mythen, zowel van het middeleeuwse christelijke antisemitisme als van het moderne politieke antisemitisme, nog steeds intact zijn. Deze mythen maken deel uit van de kroniek van Israël.
Bijvoorbeeld, de Middeleeuwse Jood die ervan beschuldigd wordt Christelijke kinderen te doden om hun bloed te drinken, staat in direct verband met de Israëlische Jood die Palestijnse kinderen doodt om hun land te stelen. Altijd zijn het onschuldige kinderen en donkere Joden. Evenzo verbinden de Joodse bankiers die de wereld wilden overheersen via de Europese banken, volgens de mythe van de Protocollen, zich rechtstreeks met het idee dat de Wall Street Joden de wereld willen overheersen via het Witte Huis. De controle over de pers, de controle over de financiën, de universele samenzwering, alles wat de historische haat tegen de Joden heeft doen ontstaan, is vandaag terug te vinden in de haat tegen de Israëliërs. In het onderbewustzijn klopt dus het DNA van de Westerse antisemiet, die een efficiënt cultureel medium produceert.
Maar wat klopt er in het bewustzijn? Waarom steekt een hernieuwde intolerantie zo virulent de kop op, nu niet tegen het Joodse volk, maar tegen de Joodse staat? Naar mijn mening heeft dit historische en geopolitieke motieven, onder andere de decennialange bloedige rol van de Sovjet-Unie, het Europese anti-Amerikanisme, de energie-afhankelijkheid van het Westen en het groeiende islamitische verschijnsel.
Maar het komt ook voort uit een reeks nederlagen die wij als vrije samenlevingen lijden en die leiden tot een sterk ethisch relativisme.
De morele nederlaag van links. Decennialang heeft links de vlag van de vrijheid gehesen waar er onrecht was. Zij was de bewaarder van de utopische hoop van de samenleving. Het was de grote bouwer van de toekomst. Ondanks het moorddadige kwaad van het stalinisme dat deze utopieën ten onder deed gaan, heeft links zijn aura van strijd intact gehouden, en pretendeert nog steeds te wijzen op goed en kwaad in de wereld. Zelfs zij die nooit op linkse opties zouden stemmen, kennen een groot prestige toe aan linkse intellectuelen, en staan toe dat zij degenen zijn die het concept van solidariteit monopoliseren. Zoals zij altijd hebben gedaan. Zo worden degenen die tegen Pinochet streden als vrijheidsstrijders, maar Castro’s slachtoffers waren, uit het heldenparadijs verjaagd, en omgevormd tot undercover fascisten.
Dit historische verraad aan de vrijheid wordt tegenwoordig met mathematische precisie gereproduceerd. Zo worden de leiders van Hezbollah als verzetshelden beschouwd, terwijl pacifisten zoals de Israëlische zangeres Noa, in de straten van Barcelona worden beledigd. Net als gisteren verkondigt links ook vandaag totalitaire ideologieën, wordt verliefd op dictators en gaat in haar offensief tegen Israël voorbij aan de vernietiging van grondrechten. Zij haat rabbijnen, maar wordt verliefd op imams; schreeuwt tegen de Israëlische defensiemacht, maar juicht de terroristen van Hamas toe; huilt om de Palestijnse slachtoffers, maar minacht de Joodse slachtoffers, en als zij door Palestijnse kinderen wordt aangeraakt, doet zij dat alleen als zij de Israëli’s de schuld kan geven.
Zij zal nooit de haatcultuur aan de kaak stellen, noch de voorbereiding ervan op moord. Een jaar geleden, op de AIPAC conferentie in Washington stelde ik de volgende vragen:
Waarom zien we in Europa geen demonstraties tegen de Islamitische dictaturen?
Waarom zijn er geen demonstraties tegen de slavernij van miljoenen moslimvrouwen?
Waarom zijn er geen verklaringen tegen het gebruik van bomdragende kinderen in de conflicten waarbij de islam betrokken is?
Waarom is links alleen maar geobsedeerd door de strijd tegen twee van de meest solide democratieën van de planeet, die welke de bloedigste terroristische aanslagen hebben ondergaan, de Verenigde Staten en Israël?
Omdat links geen ideeën meer heeft, alleen slogans. Zij verdedigt niet langer rechten, maar vooroordelen. En het grootste vooroordeel van allemaal is dat tegen Israël. Ik beschuldig dus formeel dat de hoofdverantwoordelijkheid voor de nieuwe antisemitische haat, vermomd als antizionisme, komt van diegenen die er hadden moeten zijn om vrijheid, solidariteit en vooruitgang te verdedigen. Verre van dat, zij verdedigen despoten, vergeten hun slachtoffers en zwijgen voor middeleeuwse ideologieën die de vernietiging van vrije samenlevingen tot doel hebben. Het verraad van links is een authentiek verraad tegen de moderniteit..
De nederlaag van de journalistiek. We hebben meer informatie in de wereld dan ooit tevoren, maar we hebben geen beter geïnformeerde wereld. Integendeel, de informatiesnelweg verbindt ons overal op de planeet, maar verbindt ons niet met de waarheid. De journalisten van vandaag hebben geen kaarten nodig, want ze hebben Google Earth, ze hoeven geen geschiedenis te kennen, want ze hebben Wikipedia. De historische journalisten, die de wortels van een conflict kenden, bestaan nog steeds, maar zij zijn een bedreigde diersoort, verslonden door die “fast food” journalistiek die hamburger nieuws biedt, aan lezers die fast food informatie willen. Israël is de meest bekeken plaats ter wereld, maar desondanks is het de minst begrepen plaats ter wereld. Natuurlijk moet men de druk van de grote oliedollar-lobby’s in gedachten houden, wier invloed op de journalistiek subtiel maar diep is. De massamedia weten dat als zij zich tegen Israël uitspreken, zij geen problemen zullen krijgen. Maar wat zou er gebeuren als zij kritiek hadden op een islamitisch land? Zonder twijfel, het zou zijn bestaan bemoeilijken. Zeker een deel van de pers die tegen Israël schrijft, zou zich gespiegeld zien in de ironische zin van Mark Twain: “Verkrijg eerst je feiten, dan kun je ze verdraaien zoals je wilt.”
De nederlaag van het kritisch denken. Bij dit alles komt nog het ethisch relativisme dat de huidige tijd kenmerkt: het berust niet op het ontkennen van de waarden van de beschaving, maar veeleer op de meest extreme banaliteit ervan. Wat is moderniteit?
Ik leg het uit met dit kleine verhaal: Als ik verdwaald zou zijn op een onbekend eiland, en een democratische samenleving zou willen stichten, zou ik slechts drie geschreven documenten nodig hebben: De Tien Geboden (die de eerste code van de moderniteit vaststelden. “Gij zult niet moorden” heeft de moderne beschaving gesticht); Het Romeinse Wetboek van Strafrecht; en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. En met deze drie teksten zouden we opnieuw beginnen. Deze principes worden dagelijks gerelativeerd, zelfs door hen die beweren ze te verdedigen.
“Gij zult niet moorden” … afhankelijk van wie het doelwit is, moeten degenen denken die, zoals de demonstranten in Europa, ter ondersteuning van Hamas schreeuwden.
“Hoera voor de vrijheid van meningsuiting!”…, of niet. Zo probeerden verschillende linkse Spaanse organisaties mij voor de rechter te slepen, omdat ze me ervan beschuldigden een negationist te zijn, zoals de nazi’s, omdat ik de “Palestijnse Holocaust” ontken. Ze probeerden me te verbieden artikelen te schrijven en me naar de gevangenis te sturen. Enzovoort… De sociale kritische massa heeft aan gewicht ingeboet en tegelijkertijd heeft het ideologisch dogmatisme aan gewicht gewonnen. In deze dubbele wending van gebeurtenissen zijn de sterke waarden van de moderniteit vervangen door een “zwak denken”, kwetsbaar voor manipulatie en manicheïsme.
De nederlaag van de Verenigde Naties. En daarmee een klinkende nederlaag van de internationale organisaties die de mensenrechten zouden moeten beschermen. In plaats daarvan zijn het kapotte marionetten geworden in de handen van despoten. De Verenigde Naties zijn alleen nuttig voor islamofascisten als Ahmadinejad, of gevaarlijke demagogen als Hugo Chavez, die hun een planetaire luidspreker bieden waar ze hun haat kunnen spuwen. En, natuurlijk, om Israël systematisch aan te vallen. Ook de VN bestaat om Israël te bestrijden.
Tenslotte, de nederlaag van de Islam. De tolerante en culturele islam lijdt vandaag onder de gewelddadige aanval van een totalitair virus dat probeert zijn ethische ontwikkeling te stoppen. Dit virus gebruikt de naam van God om de meest verschrikkelijke gruweldaden te begaan: vrouwen lapideren, tot slaaf maken, jongeren als menselijke bommen gebruiken. Laten we niet vergeten: Ze vermoorden ons met mobiele telefoons die verbonden zijn met de Middeleeuwen. Als het stalinisme links vernietigde, en het nazisme Europa, dan vernietigt het islamitisch fundamentalisme de islam. En het heeft ook een antisemitisch DNA. Misschien is het islamitisch antisemitisme wel het ernstigste intolerante verschijnsel van onze tijd; het besmet namelijk meer dan 1400 miljoen mensen, die massaal worden opgevoed in haat jegens de Jood.
De Joden zijn de thermometer van de gezondheid van de wereld. Telkens als de wereld totalitaire koorts had, hebben zij geleden.
Op het kruispunt van deze nederlagen staat Israël. Wees en vergeten door een redelijk links, wees en verlaten door de serieuze journalistiek, wees en verworpen door een fatsoenlijke VN, en verworpen door een tolerante islam, lijdt Israël onder het paradigma van de 21e eeuw: het ontbreken van een solide verbintenis met de waarden van vrijheid. Niets lijkt vreemd. De Joodse cultuur vertegenwoordigt, als geen ander, de metafoor van een beschavingsconcept dat vandaag aan alle kanten onder vuur ligt. De Joden zijn de thermometer van de gezondheid van de wereld. Telkens wanneer de wereld totalitaire koorts had, hebben zij geleden. In de Spaanse Middeleeuwen, bij christenvervolgingen, bij Russische pogroms, bij Europees fascisme, bij islamitisch fundamentalisme. De eerste vijand van het totalitarisme is altijd de Jood geweest. En in deze tijden van energie-afhankelijkheid en sociale onzekerheid belichaamt Israël, in zijn eigen vlees, de eeuwige Jood.
Een parianatie onder de naties, voor een pariavolk onder de volkeren. Daarom heeft het antisemitisme van de 21e eeuw zich gehuld in de efficiënte vermomming van anti-Israëlisme, of zijn synoniem, anti-Zionisme. Is alle kritiek op Israël antisemitisme? NEE. Maar alle hedendaags antisemitisme is veranderd in vooroordelen en de demonisering van de Joodse Staat. Nieuwe kleren voor een oude haat.
Benjamin Franklin zei: “Waar vrijheid is, daar is mijn land.” En Albert Einstein voegde daaraan toe: “De wereld is een gevaarlijke plaats. Niet vanwege de mensen die slecht zijn, maar vanwege de mensen die er niets aan doen.” Dit is de dubbele verbintenis, hier en nu; nooit passief blijven tegenover het kwaad in actie en de landen van de vrijheid verdedigen.
Dat wil zeggen dat ik als niet-Jood, journalist en politiek links persoon, een drievoudige morele plicht heb tegenover Israël, want als Israël wordt vernietigd, zullen vrijheid, moderniteit en cultuur ook worden vernietigd.
De strijd van Israël, zelfs als de wereld dat niet wil accepteren, is de strijd van de wereld.
Pilar Rahola schreef deze tekst bij de vorige oorlog tussen Israël en Hamas (2012) maar deze is nog steeds bijzonder actueel.
Dank u.
Bron: Pilar Rahola Speaks: Jews with Six Arms (aish.com)
*** Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie) ***
Gif in westerse samenlevingen – gastcolumn Sylvain Ephimenco – Jonet.nl
Ontwikkeling MO chronologisch.
1918: Ontmanteling Ottomaanse Rijk. Creatie nieuwe landen: Syrië, Irak, Iran, Libanon. Brits mandaatgebied Palestina (Israël en Jordanië). In hoofdzaak zoals het voor het Kalifaat was.
1923: Opsplitsing Brits mandaatgebied in Transjordanië ten oosten van de Jordaan en Palestina ten westen van de Jordaan. In dat Palestina woonden dus Arabieren en Joden.
1947: VN resolutie 181 waarin dat Palestina wordt verdeeld tussen Joden en Arabieren.
1948: Vertrek van de Britten. Zionistische beweging roept in hun gebieden van resolutie 181 de staat Israël uit. Arabische landen beginnen oorlog tegen Israël. Israël veroverd West Jeruzalem. Jordanië (moslimland) verovert Oost Jeruzalem, Westbank en het grootste deel van wat in resolutie 181 aan Arabieren/Palestijnen was toebedeeld. Gaza wordt ingenomen door Egypte (moslimland).
1964: Oprichting PLO. Aanvankelijke doel: Vernietiging van de staat Israël en terug naar situatie 1923.
1967: De moslimlanden Syrië, Jordanië en Egypte vallen met een overmacht aan manschappen en materieel onverwacht Israël aan. Binnen zes dagen is Israël klaar met ze, trekt Oost-Jeruzalem (was Jordanië) erbij en voert militair gezag over Gaza (was Egypte) en Westbank (was Jordanië).
1964 – 1993: Talloze PLO terreuraanslagen op burgers in Israël en daarbuiten. O.a. Olympische Spelen van München. (Ter info: De echtgenoot van Sigrid Kaag was PLO minister).
1973: Jom Kipoer-oorlog. Egypte (Sinaï) en Syrië (Golan) vallen Israël aan dat aanvankelijk grote verliezen lijdt maar uiteindelijk de aanvallers afslaat.
1993: Oslo-Akkoorden tussen Israël en de Palestijnen. Palestijnen krijgen grote mate van autonomie in Westbank en Gaza.
2002 en 2003: Twee VN resoluties die bepalen dat Westbank en Gaza voortaan Palestijns zijn.
2006: Palestijnse burgeroorlog tussen Fatah (PLO) en Hamas. Hamas roept Gaza als onafhankelijk van Palestijnse Autoriteit uit.
2007: Donorconferentie Parijs. Vijf miljard euro steun aan Palestijnse gebieden.2006 tot heden: Hamas bestaat bij de gratie van haat en oorlog met Israël. Via tunnels dringt men Israël binnen om er aanslagen te plegen. Vanuit woonwijken, scholen en ziekenhuizen vuurt Hamas om de zoveel tijd weer raketten ter provocatie op Israël. Na verloop van tijd vuurt Israël consequent terug richting afvuur locatie. Dan gaan bij Hamas de persberichten eruit, spreekt westers links schande en wapperen de DENKers met Palestijnse/Marokkaanse/Turkse vlaggen.
Actuele dossiers:
-Israëlische nederzettingen op Westbank in strijd met VN resoluties uit 2002 en 2003.
-Paar huisuitzettingen in Oost-Jeruzalem waar Palestijnen weigeren huur te betalen aan de rechtmatige Joodse huiseigenaren.
Quo Vadis 