Antropomorfisme is het toekennen van menselijke eigenschappen aan niet-menselijke wezens: het tonen of behandelen van andere dieren, goden en voorwerpen alsof ze menselijk zijn qua uiterlijk, karakter of gedrag. Het is een samenstelling van de Griekse woorden voor mens (ἄνθρωπος / ánthrōpos) en gedaante (μορφή / morphē): van menselijke gedaante. In de moderne wetenschap wordt er meestal van uitgegaan dat deze manier van denken onjuist is.
Kritische beschouwing over de aanpak van dierenbeschermingsorganisaties, waarbij
de auteur vooral aandacht heeft voor de extreme kant daarvan. Enkele recensies.
Waar staat het fenomeen dierenrechten voor? Wie of wat schuilt er achter de dierenrechtenorganisaties? Zijn ze de ultieme uitdrukking van onze liefde voor de dieren? Organisaties die opkomen voor dierenrechten worden niet gedreven door de liefde voor dieren. Ze streven ernaar alle gebruik van dieren buiten de wet te plaatsen: van wetenschappelijk onderzoek met proefdieren, over het houden van vee tot het eten van vlees of drinken van melk en zelfs het bezitten van huisdieren toe. Hun doelstelling heeft met dierenbescherming in feite niets te maken. Op zeer emotionele wijze verdedigen zij extreme standpunten, misleiden handig de media en de dierenvriend, gebruiken geweld en stellen zich onverdraagzaam op tegenover de mens. Onderzoek naar de achtergronden van de dierenrechtenbeweging in binnen- en buitenland leidde de auteur van dit boek tot huiveringwekkende ontdekkingen. Het gaat bij deze activisten niet om een beter reglementering voor het gebruik van en de omgang met dieren.
”Het dier en zijn mensenrechten”, ”De luis in de pels”, door Christian Parmentier.
Het boek ” De luis in de pels – de dubieuze moraal van de dierenrechtenorganisaties” omzeilt de klassieke welles-nietes discussie over het feit of dieren al dan niet goed gehouden worden.
Uiteraard wordt het verschil tussen dierenrechten en dierenwelzijn uitgelegd. Maar in essentie legt het boek het conflict uit tussen het feit dat de mens aan de ene kant ook een dier is dat, net zoals alle andere dieren, zijn eigen soort en eigenbelang op de eerste plaats zet, maar aan de andere kant ook een moreel wezen is. Het conflict tussen deze twee menselijke neigingen maakt dat mensen, alle mensen, in hun omgang met dieren in feite morele opportunisten zijn en dat een vegetariër dus niet moreel een beter mens is dan zijn vleesetende of pelsdragende soortgenoot.
Het boek toont duidelijk aan dat ook dierenrechtenactivisten, net zoals de bonthandelaar, de slager, jan met de pet… een morele opportunist is wanneer het op omgang met dieren aankomt. Iedereen legt de grens waar zijn welzijn, zijn comfort, zijn inkomen en zijn belang niet in het gedrang komt..
Door onze gespecialiseerde maatschappij hebben vele mensen rechtstreeks contact met (wrede)natuur en dieren verloren en komt dit moreel opportunisme nu maximaal tot uiting en leidt tot onverdraagzaamheid onder mensen, die in feite allemaal eens zijn met het principe dat (landbouwhuis)dieren goed moeten behandeld worden.
Willen we effectief evolueren naar een leefbare en verdraagzame maatschappij dan is – volgens Parmentier – op lange termijn de enig haalbare kaart een goede en praktische wetgeving rond dierenwelzijn dat ook rekening houdt met de menselijke kant van het verhaal, gekoppeld aan het respect voor ieders keuze om al dan niet bepaalde dierlijke producten te gebruiken.
Het boek toont ook aan dat de dierenrechtenbeweging in feite geen rechten voor dieren vraagt maar rechten in rechten voor zichzelf in naam van de dieren. Zij eisen het recht op om hun medemens te verbieden vlees te eten, melk te drinken, lederen schoenen of bont te dragen, een wollen trui aan te trekken, dieren in het circus en de zoo te bezoeken, te vissen, proefdieren te gebruiken voor medisch onderzoek, enzovoorts. Het boek toont aan dat dierenrechten in feite egoïstische rechten zijn van mensen die vaak niet beseffen waarin de noden van hun medemensen bestaan omdat ze hun eigen voedselvoorziening, gezondheid en welvaart als iets vanzelfsprekends beschouwen.
Zie ook:
ECONOSTRA, HET NETWERK ACHTER VOLKERT VAN DER GRAAF, Peter Siebelt
Econostra legt het netwerk bloot achter Volkert van der Graaf, de man die Pim Fortuyn op gruwelijke wijze om het leven bracht. Peter Siebelt, beveiligingsexpert, laat zien hoe dit netwerk als een spekkoek is opgebouwd en hoe de verschillende lagen en organisaties met elkaar in verband staan. Wat bovenin gesubsidieerd, gedoogd en ideologisch ondersteund werd, leidde onderaan in de spekkoek tot excessen waaruit Volkert van der Graaf voortkwam en activisten zoals hij zich vrijelijk konden bewegen. Een onthullend boek.
Quo Vadis 