“De Duitser kan de leugen alleen verdragen als hij erin gelooft”.
Bron: Petra Raab | Bayern ist FREI
De veel te vroeg overleden Udo Ulfkotte (*20 januari 1960; + 13 januari 2017), wisselde daarom na 17 jaar als FAZ-redacteur (1986-2003) van kant en werkte daarna vooral als criticus van de toonaangevende media, voorlichter en spreker en liet als boekauteur een onschatbare nalatenschap na. Een documentaire over de jaren van een ontketende mensenhandelmaffia, een ongebreidelde anti-deportatie-industrie, en een steeds brutalere dubbele standaard in de zogenaamde “kwaliteitsjournalistiek”.
In tegenstelling tot de even onwetende als geïndoctrineerde en daardoor in onvolwassenheid gehouden belastingaardappel beschikte Ulfkotte over een imposante schat aan journalistieke ervaring op het gebied van onderzoek en inzichten voor en achter de schermen van de toonaangevende media en de façades van het Potemkin-dorp van halve waarheden.
Asielwet maakt lokale bevolking tweederangsburgers
Enkele maanden voor zijn plotselinge dood plaatste Ulfkotte op 1 juni 2016 de volgende regels op zijn Facebook-pagina in antwoord op een e-mail:
“Een eerlijk woord: Ik kreeg een e-mail waarin een lezer oprecht vroeg waarom ik vaak op Facebook post etc “zo negatief tegen getraumatiseerde asielzoekers” …. mijn eerlijke antwoord voor alle doe-het-zelvers om over na te denken: Een van de vele redenen – eigenlijk maar een:
Ik heb 17 jaar als oorlogscorrespondent in Afrikaanse en islamitische landen doorgebracht en raakte daar vaak gewond in oorlogen en burgeroorlogen, wist vaak niet of ik levend naar huis zou terugkeren, zag de gruwelijkste dingen die mij zelfs nu nog regelmatig ’s nachts in nachtmerries doen opschrikken, angst aanjagen, kwellen. De vreselijke beelden laten me niet los. Maar ik ben zeker niet de enige, het is hetzelfde voor veel Duitse soldaten die terugkomen van Afghanistan en andere buitenlandse missies in waardeloze landen. Wij zijn allen verenigd door het feit dat wij noch van de Duitse staat, noch van enige organisatie ook maar de geringste steun / hulp krijgen. Middelen: De nachtmerries en dergelijke zijn ons privé probleem. Het is goed zo.
Maar wat kan ik zeggen, als ik na mijn 17 jaar oorlog en burgeroorlog zie dat een asielzoeker hier komt met zijn smartphone en een heel leger psychologen, etnologen, sociologen, pedagogen enz. zich stort op hen die zogenaamd bijna allemaal “getraumatiseerd” zijn en onmiddellijk de hulp van onze maatschappij nodig hebben. Waar waren al die helpers toen de Duitse soldaten of ik ze nodig hadden…?
Nou, vraag een getraumatiseerde Duitse Bundeswehr soldaat wat hij daarvan denkt. Wat denk ik? Tussen haakjes: Er is niet ÉÉN Duitse soldaat in de Bundeswehr voor wie de meest ernstige traumatische oorlogservaringen erkend worden als PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) – dat zou de Duitse belastingbetaler geld kosten voor behandeling en mogelijk pensioen….. Maar hoeveel asielzoekers zijn er die onmiddellijk als getraumatiseerd worden herkend…? Betekent in gewone taal: De ongelijke behandeling, of de voorkeur van asielzoekers… vind ik niet alleen klote… Wij Duitsers zijn nu tweederangs mensen… en ik vind… sorry… uiterst shit… en dat zeg ik heel openlijk… En dat is slechts EEN van de vele redenen….
Ter verduidelijking: het gaat niet om geld, het gaat erom hoe de politiek ons Duitsers behandelt…als tweederangs mensen….
Ulfkotte zet terecht vraagtekens bij de verheerlijking van alles wat buitenlands is en bij de discriminatie van de “belasting-betaler (aardappel)”.
Al in de aanloop naar Angela Merkels rampzalige black-out in 2015 (“we kunnen het”) overspoelden de bekende lokale toonaangevende media alle kanalen met de belofte en de blijde tijding van de “geschoolde arbeiders” en het publiekslievende melodrama van de “zwaar getraumatiseerde vluchtelingen”.
Terwijl het decennia lang goede manieren waren in de Republiek om de eigen vluchtelingen te denigreren als “revanchisten” of hen te veroordelen en belachelijk te maken als “die-hards” in de nasleep van de 68ers, zijn de tekenen nu drastisch veranderd. Kleurrijke opiniemakers hebben het begrip “welkomstcultuur” op goed gedoseerde wijze via de ideologische achterdeur van de “belastingaardappel” binnen gesluisd.
De welkomstcultuur die het land zijn eigen ontheemden onthoudt, is anno 2015 des te heviger losgebarsten. Tieners, gesocialiseerd en getraind in de geest van de kosmopolitische klootzak, verwelkomden massa’s mensen uit volkomen vreemde culturen op treinperrons onder uitzinnig applaus in de stijl van een Beatlemania die doet denken aan massahysterie.
Het is moeilijk voor te stellen wat deze naïeve snotapen, die doen denken aan cheerleaders en groupies, aan pornografische empathie en gewillige beschikbaarheid hebben gesignaleerd aan de overwegend Koranische testosteronprofessionals. Pathologisch altruïsme tegenover personen van wie men niet kon weten in welk milieu zij vertoefden: Dansers, dieven, rovers, oplichters, analfabeten, schoolverlaters en onderwijsweigeraars, nietsnutten, klaplopers, milieuvervuilers, autodieven, wapenfetisjisten, psychopaten, identiteitsfraudeurs, pooiers, drugsdealers, shell players, zwendelaars, touts, plunderaars, piraten, oorlogsmisdadigers, folteraars, seriemoordenaars, kannibalen, corrupte elementen, beschermingsrakkers, clanleden, gewelddadige criminelen, dierenmishandelaars, genitale verminkers, verkrachters, dragers van gevaarlijke besmettelijke ziekten, kleptocraten, heilige strijders, gevaren, extremisten, terroristen, enz. Het feit dat er nogal wat migranten zijn die alleen geïnteresseerd zijn in snel geld, luxe zonder te werken, mensen bedriegen, past niet in het nog niet ontmaagde wereldbeeld van de egalitaire vrome mensen.
In tegenstelling tot onze landgenoten die als ontheemde, vernederde, uitgemergelde en rechteloze vluchtelingen na 1918 en 1945 met hun bezittingen een beeld van ellende vertoonden, beantwoorden de vluchtelingen van vandaag, in tegenstelling tot alle mediaberichten over de “zwaar getraumatiseerde vluchteling”, aan onweerlegbare ideeën van luxe vluchtelingen. Vaak goed of zelfs extravagant en opzichtig gekleed, voorzien van smartphones, fietsen, opzichtige horloges, verfijnd, zorgeloos, goed doorvoed als medische toeristen in dokterspraktijken, met volle boodschappentassen in winkelcentra of in de avonduren in hippe uitgaanstempels of feestmijlpalen.
Raab: Asielzoekers in de 1e klas
In een FB-post van mei 2015 beschrijft Petra Raab de ervaren Duitse werkelijkheid, die soms in schril contrast staat met de beelden die de idyllische onthaalmedia ons wilden doen geloven.
“Toen ik vanmorgen de trein naar mijn werk nam, waren alle coupés overvol, behalve de 1e klas, waar niemand zat. Een zwarte Afrikaanse jonge asielzoeker liep langs me heen en ging in het midden van de eerste klas zitten.
Niemand anders zat daar, behalve hij.
Ik stond bij de gang, nog steeds moe en wilde eigenlijk ook gaan zitten, maar helaas was er geen plaats meer.
Ik stond daar dus en bleef kijken naar de asielzoeker, hoe hij daar als koning Louie zat tegenover de werkende Duitse bevolking, die het moest doen met de tweede plaatsen terwijl zij naar hun werk gingen en voor hem hielpen.
Ik dacht bij mezelf dat deze foto echt de huidige stand van zaken in ons land weergeeft.
De asielzoekers wordt van alles in de reet geschoven, zodat hun helpers geen orgasme krijgen bij het zien van een asielzoeker, en met een overdreven aanstellerij en een geëtaleerde tolerantie wordt elke wens uit de ogen van de asielzoeker afgelezen.
Zij komen hierheen, hebben in hun land tot op de dag van vandaag niets opgebouwd, zijn de absolute verliezers, want alleen zulke mensen komen, de anderen blijven daar, staan midden in Duitsland en eisen dat zij van hier en nu door het Duitse volk worden opgevangen.
Je moet eens kijken naar de onbeschaamdheid en schaamteloosheid waarmee deze mensen misbruik maken van de waanzin van onze regering. Twee mensen hebben elkaar gevonden.
Ook al ben ik tot niets in staat, ik ga gewoon midden in een land waar de inwoners werken tot ze erbij neervallen, ga er middenin staan en zeg: “Zo, nu ga ik eens even goed bevoorraden”.
Het is geen wonder dat onze politici een affiniteit hebben met zulke mensen, en de asielzoekers lijken dat ook te voelen. Dit land wordt hen op een presenteerblaadje aangereikt door onze politici.
Als de toegewezen woonruimte hun niet bevalt of het eten niet smaakt, raken ze daar onmiddellijk van overstuur en springt de asielzoekersindustrie onmiddellijk in het gat.
Talloze organisaties zijn in korte tijd in het leven geroepen enkel en alleen om asielzoekers te kunnen behandelen. Duitsers zouden blij zijn als ze in hun eigen land ook maar half zo goed behandeld werden door hun eigen regering.
- Welke Duitser krijgt drie keer per dag een (maaltijd) bezorgdienst van deze staat?
- Welke Duitser krijgt een schoonmaakster van deze staat en
- Welke Duitser hoeft zich hier nergens zorgen om te maken, krijgt van een hele industrie van hulpkrachten, meteen een dak boven zijn hoofd, de nodige elektriciteit en wordt in Duitsland in geselecteerde pensioenen vertroeteld en geknuffeld door de pensioenverhuurders?
In Duitsland zou geen enkele Duitser nog meer ontberingen hoeven te lijden als hij net zo behandeld zou worden als de asielzoekers in dit land.
Welke Duitser zou niet graag gewoon midden op de markt van zijn stad gaan staan en roepen dat hij voortaan niet meer werkt en dat de gemeente hem een passend huis moet bezorgen waarin hij zolang hij wil kan wonen met alles erop en eraan zonder ook maar één vinger uit te steken.
Als traktatie krijgt hij een schoonmaakster, zodat hij zich echt op zijn gemak voelt in zijn kamers.
Zouden alle Duitsers in Duitsland niet zo willen leven?
Zou dat niet leven als God in Duitsland zijn?
Geen zorgen meer over het bestaan, altijd een dak boven je hoofd en drie keer per dag eten gebracht.
drie keer per dag, terwijl je tegelijkertijd je eigen rommel laat opruimen door een schoonmaakdienst.
Alles wat op de een of andere manier tot woonruimte kan worden omgebouwd, zoals gymnastieklokalen, kazernes, alle leegstaande openbare gebouwen, alle pensions van deze natie, hotels, huizen, appartementen, wordt gewoon door de Duitse staat opgekocht of gehuurd en dan mogen alle Duitsers er gratis wonen.
Natuurlijk met zoveel elektriciteit als iedereen wil, een fatsoenlijk zakgeld van minstens 400 euro per maand erbij voor privé-wensen en als een Duitser nog een fiets of een mobiele telefoon mist, geen probleem, de Duitse staat betaalt.
Onvoorwaardelijk en zonder ook maar één voordeel te eisen.
Zou dat niet een heel mooi leven in Duitsland zijn?
Maar daar kan de Duitser nog lang van dromen.
Zo’n leven wordt alleen de asielzoekers in Duitsland gegund.
Zij mogen zelfs gratis reizen in alle openbaar vervoer, zelfs 1e klas. Natuurlijk niet officieel, maar of het nu in de bus is of in de cursus, als de buschauffeur, de conducteur of de controleurs een asielzoeker herkennen, kijken ze gewoon weg, zoals vandaag in de cursus.
Ik kon mij er toen na enige tijd toch toe brengen om ook in de 1. klas te gaan zitten, omdat ik mij anders gewoon te vernederd zou hebben gevoeld door deze Aslyanten, waarvoor in Duitsland andere wetten gelden.
Dus ging ik een coupé boven hem zitten en dacht bij mezelf, als nu de conducteur komt, dan verwijs ik naar de asielzoeker.
Ik ben in al mijn jaren in deze dubbeldekstrein nog nooit door één conducteur gecontroleerd, maar blijkbaar moeten ze ergens camera’s hebben, want van een afstandje zag ik hem voor het eerst kaartjes controleren. Gewoonlijk controleren ze op een R-trein niet de laatste halte.
Ik had het gevoel dat hij deze inspectiereis alleen maar voor mij maakte.
Maar ik verliet de 1e klas op tijd en stond onschuldig in het gangpad terwijl hij me controleerde. Nu wachtte ik tot de asielzoeker het kreeg. Maar zoals ik al zei, hij controleerde gewoon niet in de coupé, maar ging naar boven.
Normaal gesproken zou de 1e klas het interessantst zijn om daar te controleren, maar hij sloeg de lagere 1e klas coupé gewoon over. Ik heb dit een paar keer gemerkt bij buschauffeurs. Iedere Duitser laat zijn kaartje zien, maar wanneer buitenlanders instappen, vraagt de buschauffeur niet naar het kaartje, noch tonen zij een kaartje.
Het is verbazingwekkend hoeveel speciale rechten buitenlanders in Duitsland genieten in vergelijking met Duitsers.
Het is dan ook geen wonder dat zij zich tegenover Duitsers onmiddellijk als een meesterras gedragen en met geweld en bedreigingen komen wanneer de dingen niet naar hun zin gaan.
Deze mensen hebben geen nederigheid of bescheidenheid in zich, maar alleen absolute eisen en gebrek aan respect voor het Duitse volk. Maar dat is geen wonder, als je gewelddadige primitievelingen als koningen behandelt, dan flippen ze helemaal en kennen ze geen grenzen meer.
Als ik toch in een vreemd land zou zijn, waar alle inboorlingen om mij heen niet in de 1e klas gaan zitten, dan zou ik niet gaan zitten als een buitenlander, die alles door hen betaald krijgt en daardoor meteen aan het werk gaat, nog demonstratief voor hen in de 1e klas gaat zitten en zo op King Louie maakt. Ik zou zoveel nederigheid, fatsoen en moraal hebben.
Maar niet iedereen kan Duitser zijn.
*** Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie) ***
Quo Vadis 
Een gedachte over “Luxe-vluchtelingen.”