Amanda Gorman werd de jongste persoon die een gedicht voordroeg tijdens een Amerikaanse presidentiële inauguratie. De 22-jarige droeg haar gedicht “The Hill We Climb” voor nadat Joe Biden en Kamala Harris waren beëdigd als president en vicepresident.
Gorman sprak bijna zes minuten. En ging ( als je tussen de regels leest) in op de ongekende polarisatie die telkens weer de kop opsteekt, vooral tijdens verkiezingen. [zie (1).]
Lees hieronder een transcriptie van haar opmerkingen:
“Als de dag aanbreekt vragen we ons af,
waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw?
Het verlies dat we dragen,
een zee die we moeten doorwaden
We hebben de buik van het beest getrotseerd
We hebben geleerd dat rust niet altijd vrede is
En de normen en begrippen
van wat “normaal” is niet altijd gerechtigheid is
En toch de dageraad is van ons
voordat we het wisten
Op de een of andere manier doen we het
Op de een of andere manier hebben we het doorstaan en zijn we getuige geweest van een natie die niet gebroken is
maar gewoon niet af is.
Wij zijn de opvolgers van een land en een tijd
waar een mager zwart meisje
afstammend van slaven en opgevoed door een alleenstaande moeder
ervan kan dromen president te worden
alleen maar om te zien dat ze voor één voordraagt
En ja, we zijn verre van gepolijst
verre van ongerept
maar dat betekent niet dat we niet
streven naar een unie die perfect is.
We streven naar een verbintenis met een doel
Om een land samen te stellen dat zich inzet voor alle culturen, kleuren, karakters en
omstandigheden van de mens
En dus richten we onze blik niet op wat tussen ons staat
maar wat voor ons staat
We dichten de kloof omdat we weten, dat om onze toekomst op de eerste plaats te zetten,
we eerst onze verschillen opzij moeten zetten
We leggen onze wapens neer
zodat we onze armen kunnen uitstrekken voor elkaar
We willen niemand schade berokkenen en harmonie voor allen
Laat de wereldbol, als niets anders, zeggen dat dit waar is:
Dat zelfs als we rouwden, we groeiden
Dat zelfs als we pijn hadden, we hoopten
Dat zelfs als we moe waren, we probeerden
Dat we voor altijd verbonden zullen zijn, zegevierend
Niet omdat we nooit meer een nederlaag zullen kennen
maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien
De Schrift zegt ons dat we ons moeten voorstellen
dat iedereen onder zijn eigen wijnstok en vijgenboom zal zitten
En niemand zal hen bang maken
Als we onze eigen tijd willen leven
Dan zal de overwinning niet in het lemmet liggen
Maar in alle bruggen die we hebben gemaakt
Dat is de beloofde open plek
De heuvel die we beklimmen.
Als we maar durven
Het is omdat Amerikaan zijn meer is dan een trots die we erven,
het is het verleden waar we in stappen
en hoe we het herstellen.
We hebben een kracht gezien die onze natie zou verbrijzelen
in plaats van het te delen.
Ons land zou vernietigen als dat betekende dat de democratie vertraagd zou worden.
En deze poging was bijna geslaagd.
Maar terwijl democratie periodiek kan worden vertraagd
kan het nooit voorgoed worden verslagen
In deze waarheid
in dit geloof vertrouwen wij
Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten
heeft de geschiedenis haar ogen op ons gericht
Dit is het tijdperk van rechtvaardige verlossing
We vreesden bij het begin ervan
We voelden ons niet voorbereid om de erfgenamen te zijn
van zo’n angstaanjagend uur
maar we vonden er de kracht in
om een nieuw hoofdstuk te schrijven
Om hoop en gelach te bieden aan onszelf
Dus terwijl we ons ooit afvroegen,
hoe kunnen we de catastrofe overwinnen?
Nu beweren we Hoe zou een catastrofe ons kunnen overmeesteren?
We zullen niet terug marcheren naar wat was
maar gaan naar wat zal zijn
Een land dat gekneusd is maar heel,
welwillend maar moedig,
woest en vrij
We zullen niet omgedraaid worden
of onderbroken worden door intimidatie
omdat we weten dat onze passiviteit en inertie
de erfenis zal zijn van de volgende generatie
Onze blunders worden hun lasten.
Maar één ding is zeker:
Als we genade samenvoegen met macht,
en macht met recht,
dan wordt liefde onze erfenis
en verandert het geboorterecht van onze kinderen
Dus laten we een land achterlaten
beter dan degene die we achterlieten
Elke ademtocht uit mijn bronzen borstkas,
zullen we deze gewonde wereld in een wonderbaarlijke veranderen.
We zullen oprijzen uit de gouden heuvels van het westen,
we zullen opstaan uit het winderige noordoosten
waar onze voorvaderen voor het eerst revolutie realiseerden
We zullen opstaan uit de met meren omzoomde steden van het middenwesten we zullen opstaan uit het zonovergoten zuiden
We zullen herbouwen, verzoenen en herstellen
en elk bekend hoekje van onze natie en
elke hoek die ons land heet,
ons volk divers en mooi tevoorschijn zal komen,
gehavend en mooi.
Als de dag aanbreekt stappen we uit de schaduw,
in vuur en vlam en niet bang.
De nieuwe dageraad bloeit als wij hem bevrijden
Want er is altijd licht,
als we maar dapper genoeg zijn om het te zien
Als we maar dapper genoeg zijn om het te zijn.
Bron: READ: Transcript of Amanda Gorman’s inaugural poem | TheHill
Een analyse over de enorme polarisatie in de VS.
De échte schuldigen van de bestorming van het Capitool – Column van Appie Polak | Joods.nl Nieuws
Quo Vadis 