“Deep South”, door Paul Theroux..
Paul Theroux’s ‘Deep South’ Takes Us Inside America’s Third World.
Een fragment uit de recensie.(Google vertaling)
“Reizend door Noord- en Zuid-Carolina, Georgia, Tennessee, Mississippi, Alabama en Arkansas, schrijft Paul Theroux over de adembenemende landschappen die hij ontdekt – de woestijnen, de bergen, de Mississippi – en vooral de levens van de mensen die hij ontmoet. Het zuiden is een plaats van tegenstrijdigheden. Er is de warme, open geest van de soulfood-cafés, die in elke stad te vinden zijn, hoe klein ook. Er zijn zwarte predikers en sombere blanke dwepers, vuilboeren en fabrieksarbeiders die hun banen hebben zien verdwijnen, velen van hen zijn aangetroffen in etablissementen met namen als Doe’s Eat Place en O Taste and See. Er is de verwoeste grootsheid van talloze spookachtige steden, lang verlaten door de industrieën die ze hebben gebouwd. Diep in het hart van zijn geboorteland ontdekt Theroux een land dat nog meer vreemd is dan alles wat hij eerder heeft meegemaakt. Het cumulatieve effect van hun getuigenis weerspiegelt de bevinding van de auteur dat ondanks alle warmte en hoffelijkheid die ze hem toonden, ondanks al hun trots en alle rijkdom van hun cultuur, “deze arme mensen armer zijn op hun manier. . . en minder in staat om zichzelf te redden en hopelozer dan veel mensen onder wie ik had gereisd in noodlijdende delen van Afrika en Azië. ”
Voor Theroux is het feit dat de federale overheid en particuliere filantropieën bereid zijn hulp te bieden aan ongelukkigen in het buitenland, maar niet geïnteresseerd lijken in het verbeteren van de benarde situatie van de mensen thuis, het bewijs dat ‘hoewel Amerika in zijn grootheid uniek is, het lijkt op de rest van de wereld, in zijn mislukkingen. ”
Paul Theroux schetst het economische drama van decennialange globalisering in de VS . Wat zijn voorgangers hebben nagelaten pakt Trump op. Tegen wil en dank. “America First, Make America Great Again”, .. het werd tijd….
“Every decision on trade, on taxes, on immigration, on foreign affairs, will be made to benefit American workers and American families. We must protect our borders from the ravages of other countries making our products, stealing our companies, and destroying our jobs. Protection will lead to great prosperity and strength””. Donald J Trump
Amerika staat bekend als het land van vrijhandel en vrije onderneming ( Free Enterprise). De vrijhandels doctrine, ook wel de “Washington-consencus” wordt door Amerika gepromoot. Desondanks is de VS het land met de meeste handelsrestricties ( ca 2300). Dat heeft niet kunnen voorkomen dat de VS al decennia lang een handelstekort heeft van 800 miljard dollar op jaarbasis. Daarmee financiert de VS miljoenen bedrijven en banen in het buitenland ten koste van hun eigen economie en werkgelegenheid. Bovendien is er al jaren een grote vlucht van bedrijven uit de VS wegens fiscale voordelen en de grote macht van aandeelhouders die de bedrijven compleet leegzuigen. Deze aandeelhouders zijn zo machtig dat ze tot wel 60 procent vd winst opstrijken waardoor er niet genoeg overblijft voor voor de bedrijven voor de noodzakelijke herinvesteringen en innovatie. Het gevolg is een hopeloze achterstand op de buitenlandse concurrentie. Decennia lang geleden kreeg bv de Amerikaanse auto industrie in de VS daarmee te maken omdat Europese automerken kwalitatief ( stukken) beter waren dan Amerikaanse waardoor deze een aanzienlijk marktaandeel verloren. In 2001 trad China toe tot de WTO en de Amerikaanse markt. Sinds die tijd zijn de lonen voor de lagere en middelbaar opgeleide Amerikanen met 15 procent gedaald. Bijna de complete maakindustrie van de VS is inmiddels overgenomen door China. In Europa idem dito, wat je ook koopt van prullaria, bijna altijd is het Made in China. De enige die dat probleem onderkende was blijkbaar Trump. Zijn slogan sloeg aan bij de miljoenen arme Amerikanen: “Amerika First”, ” Make Amerika Great Again”.
Door Arjan van der Horst in “Trump Weekly”.
| In 2016 kwam Amerika uiteraard grotendeels in het teken te staan van Donald Trump. Het is ongetwijfeld een van de roerigste periodes uit de Amerikaanse geschiedenis. Amerika werd in 2016 volledig overschaduwd door een nieuwe beweging: Trumpisme. Aanvankelijk nam niemand de zakenman uit New York serieus, maar tot verrassing van velen (inclusief hemzelf) won Donald Trump de presidentsverkiezingen. We zijn de afgelopen jaren vaak op zoek gegaan naar de achtergronden van zijn electorale succes. Een deel van dat antwoord vonden we in de dichtbeboste bergen van West Virginia. Vlak voor de verkiezingen van 2016 bezochten we het mijnwerkersdorp Rhodell. Eens vormden plaatsjes als van Rhodell het kloppende hart van de Amerikaanse economie. De Democratische partij en de vakbonden maakten hier decennialang de dienst uit. Maar de afgelopen dertig jaar sloten steeds meer kolenmijnen en fabrieken. De inwoners van West Virginia voelden zich niet langer thuis bij de Democraten die ze meer en meer zagen als de partij van de hoogopgeleide, stedelijke elite aan de oost- en westkust. West Virginia staat nu te boek als de armste staat van de Verenigde Staten. De America First-boodschap van Trump raakte dan ook een gevoelige snaar bij de inwoners van Rhodell. Zij waren de “vergeten mannen en vrouwen” waar de president het vaak over had. Bij Democraten leidde dat tot ongeloof. Hoe kon een zakenman/reality tv-ster/casino-eigenaar uit New York, die een leven van ongekende luxe leidde, zo aanslaan bij de verarmde delen van Amerika? Maar Trump begreep instinctmatig de grieven van de arbeidersklasse. Hij sprak hun taal en voor het eerst in lange tijd voelden miljoenen Amerikanen zich gehoord. Bovendien symboliseerde Trump een dikke middelvinger naar het politieke establishment van Washington. Dat was een bijzonder krachtig sentiment, wat de Democraten tot op de dag van vandaag nog steeds onderschatten”. |
Zie ook:
Trump`s vision.
Quo Vadis 
Dit is op Marcus Ampe's Space herblogden reageerde:
Men zou haast vergeten dat hij 81 jaar op zijn levenslijn heeft staan.
Hij heeft mij meestal goed weten te boeien en het leuke van zijn werk is dat hij ons steeds weer mee op ontdekkingstocht kon nemen, alsof hij een soort van pionier is die zijn ons iets heel nieuws kan komen te vertellen.
Ook de wijze waarop hij de mensen openlijk probeert te benaderen, hoezeer ook de figuren ons toch wat weerspannigheid zouden kunnen opbrengen. Ook al is het Zuiden nog steeds gedomineerd door racisme, is er, afgezien dan van een zwarte hysterica en een oude blanke gek, niemand in zijn beschrijving, die van racisme kan worden verdacht. En toch vindt Theroux ze blijkbaar allemaal de moeite waard, deze ontmoetingen met mensen die heel dikwijls niets te zeggen hebben, en brengt hij er minutieus verslag over uit, zoals hij daarnaast niet schroomt om het voortdurend te hebben over wat er op de radio zoal te horen valt, hoe het weer is et cetera.
Als wij het boek mogen geloven is het Zuiden van de Verenigde Staten een gebied met twee gezichten: er wonen de vriendelijkste en meest gastvrije mensen van Amerika. Maar kunnen wij dit niet over heel die Verenigde Staten zeggen, dat het dubbelzijdig is?
Met het Trumpisme is er volgens mij bij de bevolking een heel grote scheur gekomen waarbij het meerdere jaren zal duren eer de wonden geheeld zijn.
Dat streken die bekend stonden als een van de motoren van Amerika’s industriële macht, die hun bron van inkomsten zagen verdwijnen, door mijnsluitingen, hielpen niet om een gezonde geest te bewaren. Begrijpelijk voelen vele achterblijvers in die streken zich een slachtoffer en vergeten.
Met grootschalige beloften konden zij hun hoop vinden bij Donald Trump, maar vergaten al gauw dat bij hem niet de mens op de eerste plaats stond maar de financiële winst.
Of dat Trump instinctmatig de grieven van de arbeidersklasse begreep, weet ik niet, maar wel geloof ik dat hij zeer handig gebruik wist te maken van hun noden en verzoeken die hij wel herkende. Misschien ligt daar ook een grote troef van hem, dat hij wel oor had voor wat de mensen vroegen en daar deed dat hij daar wel kon op inspelen en hen paaide met vele beloften, ook al wist hij dat hij ze niet ging of kon waar maken. Verdere troef was dat hij er in sloeg hun taal taal te spreken en zoals de artikelschrijver hier aanhaalt: “voor het eerst in lange tijd voelden miljoenen Amerikanen zich gehoord”.
Niet enkel ginder in de States zouden politici daar hun les uit moeten trekken, ook hier in Europa zouden de beleidsvoerders ook beter weer eens hun voeten op de grond zetten en luisteren naar de gewone burger.
https://www.ewmagazine.nl/domein/americandreamers/buitenland/achtergrond/2021/09/onder-trump-daalde-armoede-naar-laagste-punt-ooit-845082/?fbclid=IwAR1H40seHkVOy9Yb1oRWxT7hrLDwPbkdu6NgDt5qNnKzNFPeBV27WFJGatw
Bedankt voor deze linken naar extra lectuur.
Maximale globalisering blijkt een utopie: globalisering verhoudt zich maar moeizaam tot nationale zelfbeschikking en democratie. De oplossing ligt volgens Rodrik in ‘slimme globalisering’.
Het moet meerderen tot nadenken stemmen.