In 1976 bracht de Britse popmuzikant John Miles (Jarrow, 23 april 1949, Engelse muzikant en componist), zijn nummer “Music” uit. Het nummer gaat over John Miles’ voorliefde voor muziek. “Music was my first love; and it will be my last”.
Hier het originele nummer.
Miles is natuurlijk niet de enige popmuzikant die weg is van muziek. Miljoenen mensen over de hele wereld kunnen oneindig genieten van muziek en/of zelf muziek maken. Duizenden radiozenders sturen dagelijks muziek de ether in en jaarlijks komen miljoenen mensen af op de vele pop- en/of klassieke concerten die overal worden gehouden. Muziek is gewoon niet weg te denken uit het dagelijkse leven van de mens.
Foto, Pinkpop Landgraaf.
“Muziek betovert, muziek ontroert, verbindt en roept herinneringen op. Naar muziek en de effecten ervan op wie we zijn, hoe het ons vormt als mens en hoe we ons gedragen, wordt veelvuldig onderzoek gedaan”.
https://husite.nl/blogpublab/de-invloed-van-muziek-op-gedrag/
“Muziek is net als chocolade. Iedereen houdt ervan. Dit is altijd zo geweest. Al sinds het ontstaan van verschillende culturen is er ruimte geweest voor ritmische geluiden die onze gevoelens kunnen overbrengen. In elk tijdperk en in elke beschaving bestond een specifieke vorm van expressie en in vele verschillende stijlen”.
https://verkenjegeest.com/de-invloed-van-muziek-op-ons-leven/
In diverse landen deden vooraanstaande wetenschappers onderzoek naar het effect van musiceren op de mens. Deze onderzoeken hebben bewezen dat musiceren een zeer positieve invloed heeft op de gemoedstoestand van de mens, maar ook op de intelligentie. De betekenis van muziek is fundamenteel veel groter dan woorden, beelden of geuren. Dit effect komt voort uit het feit dat onze hersenen zeer gevoelig zijn voor het herkennen van patronen (klank, trillingen) en daarmee een veel diepere betekenis geeft aan alle andere communicatievormen. In feite is muziek een natuurlijke spirualiteit die door musiceren een nog grotere betekenis krijgt. Uit EEG-onderzoeken is gebleken, dat bij musicerende mensen de linker hersenhelft (spraak en intellect) en de rechter hersenhelft (gevoelstoestand) sterker met elkaar verbonden zijn dan bij niet-musicerende mensen.
http://www.muziekmaaktslim.nl/onderzoeken.html
Een van mijn eigen persoonlijke favorieten. I’ll never find another you.
Muziek en islam.
Maar de geneugten van muziek is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend. Voor miljoenen mensen binnen een bepaalde religie is het luisteren naar muziek en concertbezoek zo goed als uitgesloten. In strenge moslimlanden is het zelfs verboden en kunnen lijfstraffen uitgedeeld worden wanneer je betrapt wordt op het luisteren naar westerse muziek. Hier een waarschuwing anno 2018 aan moslimkinderen op Nederlands FB-account van “Moslimkidzz” voor de gruwelijke gevolgen voor het luisteren naar muziek in het islamitische “Hiernamaals”.
Hier in het kort het (islamitisch)oordeel over muziek op een van de vele redelijk neutrale islamsites.
“Het probleem zit hem in het zich voortdurend schuldig maken aan de zonde van het beluisteren van muziek en muziekinstrumenten. In zo’n mate dat dit de persoon ervan kan weerhouden om zijn wereldse en godsdienstige plichten na te komen. Om maar niet te spreken over het verkwisten van tijd en geld en de gehechtheid van het hart aan een ander dan Allah”.
“Ibn ul-Qayyim zei: “Aboe cAmr ibnoe Salaah heeft ons de consensus van de geleerden overgeleverd omtrent het verbod op het luisteren naar muziekinstrumenten.”
Citaat: “Het gebeurt wel eens wanneer een persoon met deze feiten wordt geconfronteerd, hij zich verstopt achter de uitspraak: “Ik volg de wetschool van Imam Maalik.” Alsof Imam Maalik muziek heeft toegestaan. Met deze uitspraak wil hij in feite niets anders bereiken dan het verdoezelen van de waarheid en het volgen van zijn eigen valse verlangens. Zie hier één van de boegbeelden van de Maaliki-wetschool, namelijk Imam al-Qoertoebi die in zijn uitleg van het voorgenoemde vers zegt dat met ‘ijdele gepraat’ gedoeld wordt op muziek. Dit uitgaande van de uitspraak van Ibnoe Mascoed, Ibnoe cAbbaas en andere metgezellen van de Profeet (vrede zij met hem).[1] Ook heeft hij overgeleverd dat alle geleerden van de Maaliki-wetschool het erover eens zijn dat gezang verboden is en in het bijzonder als het gepaard gaat met muziekinstrumenten”.
Voor het complete verhaal zie:
Moslimextremisten zoals IS nemen de regels voor het luisteren naar muziek wel erg serieus. Op 18 februari 2016 verscheen het volgende bericht van een tiener die werd gedood door IS voor het luisteren naar westerse muziek.
Dat lang niet alle moslims deze mening over muziek of van de Ayatollah delen, doet eigenlijk niet ter zake, het verbod op muziek en de dwingende voorschriften en de “hersenspinsels” van de Ayatollah die hij aan miljoenen Iraniërs oplegt komen uit de diepste gewrochten van de islamitische leer.
Hier het verhaal van een jonge vrouw uit Rotterdam die getrouwd was geweest met een moslim.
“Mijn islamitische ex luisterde ook eerst naar muziek maar geleidelijk aan werd hij in zijn denken, door het lezen van de islamitische bronteksten, extremer. Je mag eigenlijk alleen luisteren naar islamitische muziek, de zogenaamde anasheed, en bijv. bij een bruiloft mag er een trommel worden gebruikt. Hoe meer vragen ik ging stellen, hoe meer hij zich als het ware ‘terugtrok’ in de islamitische leer. Muziek ging de deur uit, afbeeldingen van levende wezens ook, want die zijn ook verboden. Je moet gehoorzamen aan wat Allah via zijn profeet opdraagt. Zelfs ik zelf merkte na relatief korte tijd in die omgeving dat ik er paranoia van werd en mijn eigen gedachten ging controleren, heel bizar, want alle twijfel wordt gezien als influisteringen van de duivel. Je wil dan muziek luisteren, maar jouw al iets vrome medemoslim komt met een tekst waarin staat wat voor vreselijke dingen in de hel met je gaan gebeuren als je het luistert, dat je mond wordt verzegeld en je eigen ledematen (oren) tegen je gaan getuigen op de dag des oordeel dat je je tijd niet besteed hebt aan het reciteren van de koran maar aan verderfelijke muziek die maar leidt tot overspel en je het gedenken van Allah heeft doen vergeten. Ik ken gewoon letterlijk een verhaal van een persoon bij wie de gordijnen het huis uit moesten want afbeeldingen van levende wezens erop
dat mag ook niet, want Allah is de enige schepper en jij mag dus niet (al is het maar een afbeelding) van iets levends maken. Op de Dag des Oordeels zal jou dan gevraagd worden om dat leven in te blazen maar dat zal je uiteraard niet lukken
waarna het voor jou in de vorm van een bestraffing in de hel je zal achtervolgen. Je zegt bij alles bismillah, (of Inshallah, “Als God het wil”. In christelijke term; “Deo Volente”), bij het eten drinken je huis binnengaan, als je je auto opstart, bij de sex, voor van alles zijn ook zogenaamde doea’s oftewel een soort korte spreuken/gebeden.
Mijn ex begon er relatief mild in, nou ja hij bad al 5x per dag, dat vond ik mooi, maar geleidelijk ging hij veel meer doen en kan je dus geen moment van de dag meer om de islam heen.
Uiteindelijk ben ik bij hem weggegaan, kon ik ontsnappen aan deze bizarre benauwde situatie. Wij vrije westerlingen, hebben gewoon geen flauw idee van de mate van vrijheid die wij hebben”.
Tot zover het relaas van een jonge vrouw die zich van haar negatieve ervaringen met de islam kon bevrijden, maar voor miljoenen vrouwen in streng islamitische landen is er geen ontsnappen aan, met gevaar van verstoten worden met alle kwalijke gevolgen van dienen en in de meest extreme gevallen, bv als ze in een ongelukkig huwelijk hun man willen verlaten, dreigt zelfs steniging na beschuldiging van overspel door haar echtgenoot. Nadien ging ze zich meer verdiepen in de islamitische geschriften en ze is nu een hartstochtelijk anti-islam activiste.
De islam ( ism de koran) is een totaal concept, religieus, wettelijk en staatkundig, dat tot in details strenge regels oplegt aangaande de dagelijkse (uiterlijke) rituelen, zoals het vijf maal daags bidden, tot en met hoe je de badkamer binnengaat (welke voet eerst) en hoe die weer te verlaten, met welke hand je je achterwerk afveegt op het toilet. Alles om maar een voorbeeldig en braaf moslim te zijn door het voorbeeld van de profeet zo goed mogelijk na te bootsen. Op een forum met andere moslims klaagde de eens een moslim in vertrouwen tegen zijn beste vriend:: “Wij zijn de hele dag bezig met de islam, behalve met God”. Hun leven staat enkel en alleen in dienst van de islam, hun hele huis, de inrichting hun hele hebben en houden straalt de islam uit. Het zit in hun schoenveters, in de gordijnen, de islam zit als het ware in de lucht die ze uitademen. Binnen de islam, zeker in streng islamitisch culturen, mag je eigenlijk geen “mens” zijn, geen fouten maken op straffe van foltering in het hiernamaals. Miljoenen moslims kunnen door de strikte regels die de islam oplegt, hun expressie, hun creativiteit en hun affectieve energie niet kwijt, wat gemakkelijk tot neurose en extremisme leidt.
Een voorbeeld wat er dreigt te gebeuren wanneer meisjes en vrouwen hun haren openlijk laten zien.
“Zal Allah mij aan mijn haar opknopen? De religieuze Quran-leraar op onze school vertelde ons in de klas dat als God ons zal ophangen aan ons haar in het hiernamaals we ons haar in het openbaar laten zien, en ons martelen in oneindigheid”. Lees verder op:
https://nl.gatestoneinstitute.org/12874/hijab-kronieken
“Ik ga leven”. Lale Gül
Samenvatting: ‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’ Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen. ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’ In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel.
Lale Gül (1997, Kolenkitbuurt, Amsterdam) studeert Nederlands aan de VU. Tot haar zeventiende ging ze in het weekend naar een Koranschool van Stichting Milli Görüş. In haar autobiografische debuutroman Ik ga leven betwist ze alles wat ze daar geleerd heeft en meer. ‘Zeer grappig geschreven.’ Arnon Grunberg ‘Een moedig boek dat lof verdient.’ Özcan Akyol ‘Een geheel eigen stijl, bitter-geestig en ongegeneerd.’ Kees ’t Hart
Gisteren publiceerde Vrij Links de persoonlijke verhalen van de twee voormalige moslims Aïcha en Jabir*, over de impact die hun streng-islamitische jeugd op ze heeft gehad. Vandaag publiceren we daarop het vervolg: een uitgebreid interview met beiden. Ze doen hierin vijf voorstellen aan de Nederlandse politiek en samenleving: om mensen te helpen die in een soortgelijke situatie zitten en om voor beleid te zorgen dat staat voor de rechten en vrijheden van iedereen in Nederland.
Aïcha: ‘Mensen die zichzelf links vinden en die ‘de’ islam willen beschermen tegen ‘rechts’, maar die geen oog hebben voor de mensen erin, zoals wij, die erdoor onderdrukt werden. Mensen die stilvallen als ik vertel over mijn jeugd. Mensen die zelf in alle vrijheid zijn opgegroeid, maar die dat mij niet gunnen.
‘Wat is vrijheid voor mij? Vrijheid is over straat fietsen en de wind in mijn haren voelen. En als jij niet kunt begrijpen dat dát vrijheid is, dan ben jij niet degene die hierover kan praten. Niet over wat het probleem is, en niet over wat de oplossingen zijn.’
Jabir: ‘Mensen die álles proberen goed te praten met ‘het is hun cultuur’ zijn een heel groot probleem. Bijvoorbeeld als iemand kritiek heeft op het dragen van een hoofddoek door heel jonge meisjes – dan zeggen zij: ’Ja maar, meisjes kiezen daar zelf voor. Wij moeten onze waarden niet opleggen’. Maar denk jij dat het normáál is dat jonge kinderen de wind niet in hun haar willen voelen? Als jou verteld wordt, van kleins af aan, dat je onrein bent als je geen hoofddoek draagt, dat je dan in de hel gaat branden – dat is toch geen kéúze? En dat wordt soms meisjes van drie of vier jaar al verteld. Hoe je gemarteld wordt in de hel. Nachtmerries krijg je als kind.’
Lees verder op:
Quo Vadis 