In Duitsland doemt een immigratieramp op
Geplaatst op 4 maart 2018 door E.J. Bron
(Door: Alex Alexiev – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)
Milton Friedman zei ooit dat open grenzen en de verzorgingsstaat onverenigbaar zijn. Dit is gemakkelijk te bewijzen in Californië, waar volgens een recent artikel van Victor Davis Hanson de helft van alle allochtone huishoudens een uitkering heeft en de staat neemt een derde van de uitkeringsgerechtigden – die slechts 12% van de totale bevolking uitmaken – voor zijn rekening, zelfs terwijl 20% van de bevolking van Californië [al] onder de armoedegrens leeft. Recente cijfers, die gepubliceerd zijn in Europa’s economische grootmacht, Duitsland, geven aan dat na het rampzalige open-grenzen experiment van Angela Merkel van twee en een half jaar geleden, dat land goed op weg is om zich bij Californië aan te sluiten om de wijsheid van Friedman´s vermaning te bewijzen, tot groot nadeel van het Duitse volk.
Officiële cijfers van het Duitse bureau voor de statistiek laten zien dat Duitsland vanaf 2015 1,4 miljoen asielaanvragen heeft geaccepteerd. Volgens gedetailleerde cijfers uit 2016 kreeg 71,4% asiel of een “subsidiair” beschermde status, terwijl 28,6% werd afgewezen. Afgewezen worden betekende echter helemaal niet dat men Duitsland moest verlaten of het gevaar liep om te worden uitgezet. De meesten van degenen die zijn afgewezen, zijn in hoger beroep gegaan (64.251 in 2016) en 31,7% van hen heeft een negatief besluit ontvangen. Zelfs toen verlieten weinigen van diegenen die waren afgewezen vrijwillig het land en nog minder werden uitgezet. Volgens de krant Die Welt, die cijfers van de overheid aanhaalt, blijven de meeste migranten in Duitsland, ongeacht de asielbeslissing.
Omdat heel weinig vluchtelingen in aanmerking zouden komen voor vervolging vanwege hun politieke of religieuze overtuigingen, heeft de Duitse regering onder Merkel de traditionele redenen om de vluchtelingenstatus te claimen de facto het recht op een beter leven geschapen voor migranten uit arme landen, wat betekent dat de economische prikkels voor migratie buitengewoon krachtig blijven. Inderdaad, niemand in Duitsland heeft hier enige illusies over. Het verschil tussen de in naam conservatieve CSU van Beieren en de pro-immigratie sociaaldemocraten (SPD) is bijvoorbeeld dat de eerst genoemde de immigratie wil beperken tot 200.000 per jaar, terwijl de laatste geen limieten wil.
In werkelijkheid is dit een bedrieglijke discussie, omdat de Duitse wet kettingmigratie toestaat, wat betekent dat de werkelijke aantallen in de toekomst dramatisch hoger zullen zijn, ongeacht de mooie woorden van de politici. De wet zegt dat een erkende vluchteling het recht heeft om zijn partner en kinderen binnen te halen, terwijl minderjarige migranten, die in 2016 36% van het totaal uitmaakten, ook hun ouders en hun broers en zussen kunnen meenemen. Sinds 2015 hebben 230.000 migranten hun aanvragen voor hereniging geaccepteerd gekregen, terwijl volgens het weekblad Focus Online van 29 augustus 2017 alleen al uit Syrië nog eens 390.000 vluchtelingen tegen het einde van 2018 in aanmerking komen. Op basis van deze cijfers alleen al zal hereniging in de komende jaren minstens 2,5 miljoen migranten opleveren. Mocht het goedgekeurde minimum van 200.000 migranten per jaar worden geconcretiseerd, wat vrijwel zeker is, dan zou de jaarlijkse toevoeging van vooral moslims en vooral jonge migranten aangroeien tot ongeveer 800.000. Dit zou een land met een gemiddelde leeftijd van 47,1 en een vruchtbaarheidscijfer van 1,47- dat bijna een derde te laag is om het bevolkingsaantal op peil te houden – gemakkelijk onder de voet kunnen lopen.
Deze vooruitzichten mogen somber zijn, van meer directe zorg zijn de enorme en duidelijk onhoudbare sociale en economische kosten van de grootschalige migratie die al heeft plaatsgevonden. De reguliere media in Duitsland zijn even voorspelbaar links en pro-immigratie als hun Amerikaanse tegenhangers en zij staan ongunstig bekend vanwege hun terughoudendheid om de realiteit te melden. Maar de vele bestaande denktanks en instituten zorgen ervoor dat het niet lang verborgen kan blijven. Verschillende instanties schatten de kosten van migranten per inwoner op € 2.500,- per maand en twee keer zoveel voor niet-begeleide minderjarigen. De totale kosten per jaar per miljoen vluchtelingen variëren, volgens de federale minister van Ontwikkeling, Gerd Mueller, van een laagterecord van 30 miljard euro tot 77 miljard euro en meer. Het is vermeldenswaard dat zelfs het laagste cijfer hoger ligt dan de 27 miljard euro die Duitsland uitgeeft aan zijn defensiebudget en dat het werkelijke aantal migranten momenteel al veel dichter bij de 2 miljoen ligt.
Misschien is de meest verontrustende vaststelling met betrekking tot de nieuwe golf van migranten dat, in tegenstelling tot de al eerdere optimistische voorspellingen door de linkerzijde van een nieuw “Wirtschaftswunder” in Duitsland vanwege de gastarbeiders, de toekomst allesbehalve rooskleurig is. Onderzoek heeft aangetoond dat de meeste nieuwe migranten geen opleiding of vaardigheden hebben. Volgens de Wereldbank heeft slechts 6% van de Syrische vluchtelingen de middelbare school afgemaakt en heeft 59% geen onderwijs genoten. En de Syriërs staan er in dit opzicht aanzienlijk beter voor dan migranten uit Afrika – of uit Afghanistan bijvoorbeeld, waar 52% van de mannelijke migranten analfabeet is.
Ook zijn eerdere assimilatie-inspanningen met de gastarbeiders van de jaren zestig en zeventig geen groot succes geworden. Volgens een studie van het Duitse instituut voor economisch onderzoek leven de meeste Turken in Duitsland nog steeds van de bijstand. Ze blijven ook, nadat zij tientallen jaren in Europa hebben gewoond, sterke islamistische[fundamentalistische] sympathieën koesteren. Van hen stemde bij het recente referendum in Turkije 63% voor de islamistische Erdoğan, een percentage dat aanzienlijk hoger ligt dan dat in het eigenlijke Turkije.
Ten slotte dreigde bondskanselier Merkel in een toespraak tot de Bondsdag op 22 februari Oost-Europa opnieuw met economische gevolgen. Volg mijn rampzalig migratiebeleid en neem uw “eerlijk deel” van migranten, zei zij tegen haar, of anders. Dit is het soort “solidariteit” dat Oost-Europa zonder problemen zou moeten weigeren.
Bron:
www.americanthinker.com
Auteur: Alex Alexiev
Quo Vadis 