Maandag, 2 Januari, 2017
Door Petra Raab.
Wat hebben de Duitsers van Keulen geleerd?
Niets. Helemaal niets.
Dit jaar verliep Keulen op dezelfde manier als vorig jaar, precies dezelfde mannen verzamelden zich op het hoofdstation als vorig jaar.
Het enige dat veranderde was dat deze mannen niet mochten doen wat zij wilden op deze plaats en op dit tijdstip.
Dat is alles.
Dus alles is nog precies hetzelfde in Duitsland als de vorige oudejaarsavond.
Behalve dat de Duitsers minder zijn geworden en deze mannen nog meer in Duitsland.
Spoedig zullen deze mannen de Duitsers in aantal overtreffen.
Dat komt omdat je er maximaal 34 per maand uitzet, die dan toch terugkomen, en tegelijkertijd 34.000 Duitsland binnenvallen.
Daarom zijn er nu al miljoenen buitenlanders in Duitsland die er niet eens aan denken om te integreren. Die het Duitse volk slechts beschouwen als uitschot dat geplunderd en verkracht moet worden en waarvan hun land gestolen moet worden.
Dat deze mannen er zelfs niet aan denken zich anders te gedragen, is dit jaar mooi gebleken, toen zij precies hetzelfde verschenen, opnieuw in Keulen op de Domplatte.
Leerfactor, nul.
De Duitsers doen niets om dit te veranderen.
Dat zal zo blijven, want deze mannen laten zich niets wijsmaken door die domme Duitsers, laat staan dat ze zich ooit aan hen willen aanpassen.
De meeste van deze mannen vinden de Duitsers complete mislukkelingen OMDAT ze hen het land in hebben gelaten.
Deze mannen verachten de Duitsers omdat de Duitsers hun land voor hen openstelden.
Omdat ze deze mannen tegen hen laten liegen, misbruik van hen maken, hen uitbuiten en hun land stelen.
Deze mannen zouden dat omgekeerd nooit doen, laat staan toestaan dat andere mannen, behalve zijzelf, hun inheemse vrouwen verkrachten.
Deze mannen zullen nooit integreren in Duitsland, want om te integreren in Duitsland moet je tikken als een Duitser. Je moet dezelfde moraal hebben, dezelfde ijver, dezelfde wil om te presteren.
Natuurlijk, als je een man als profeet volgt die in 8 jaar tijd meer dan 80 rooftochten hield tegen machtige volkeren en allen doodde die zich niet naar zijn wil schikten, dan past dat niet bij de moraal die de overweldigende christelijke bevolking van de Duitsers zo tentoonspreidt.
Namelijk, een man als verlosser volgen die precies het tegenovergestelde dacht en leefde.
Daarom is, louter om morele en ethische redenen, de integratie van bepaalde groepen mensen in Duitsland niet mogelijk.
Die zullen nooit Duitsers worden, laat staan een verrijking zijn voor Duitsland.
Daarvoor verschillen ze van de Duitsers als “goed” tussen “kwaad”.
Eingestellt von Petra Raab um 12:00
https://petraraab.blogspot.nl/2017/01/was-die-deutschen-aus-koln-gelernt-haben.html
Zie ook.
https://petraraab.blogspot.nl/2015/08/an-alle-fluchtlingshelfer-in-deutschland.html
“Luxevoortvluchtigen” in het rijk van de belasting aardappel
De Duitser kan de leugen alleen verdragen als hij erin gelooft. De veel te vroeg overleden Udo Ulfkotte (*20 januari 1960; + 13 januari 2017), wisselde daarom na 17 jaar als FAZ-redacteur (1986-2003) van kant en werkte daarna vooral als criticus van de toonaangevende media, voorlichter en spreker en liet als boekauteur een onschatbare nalatenschap na. Een documentaire over de jaren van een ontketende mensenhandelmaffia, een ongebreidelde anti-deportatie-industrie, en een steeds brutalere dubbele standaard in de zogenaamde “kwaliteitsjournalistiek”.
In tegenstelling tot de even clueless als geïndoctrineerde en daardoor in onvolwassenheid gehouden belastingaardappel, beschikte Ulfkotte over een imposante schat aan journalistieke ervaring in onderzoek en inzichten voor en achter de schermen van de toonaangevende media en de façades van het Potemkin-dorp van halfwaarheden.
Asielwet maakt lokale bevolking tweederangsburgers.
Enkele maanden voor zijn plotselinge dood plaatste Ulfkotte op 1 juni 2016 de volgende regels op zijn Facebook-pagina in antwoord op een e-mail:
Een eerlijk woord: Ik kreeg een e-mail waarin een lezer oprecht vroeg waarom ik vaak “zo negatief post tegen getraumatiseerde asielzoekers” op Facebook etc. …. Mijn eerlijke antwoord voor alle doe-het-zelvers om over na te denken: Een van de vele redenen – eigenlijk maar een:
Ik heb 17 jaar als oorlogscorrespondent in Afrikaanse en islamitische landen doorgebracht en raakte daar vaak gewond in oorlogen en burgeroorlogen, wist vaak niet of ik levend naar huis zou terugkeren, zag de gruwelijkste dingen die mij zelfs nu nog regelmatig ’s nachts in nachtmerries doen opschrikken, angst aanjagen, kwellen. De vreselijke beelden laten me niet los. Maar ik ben zeker niet de enige, het is hetzelfde voor veel Duitse soldaten die terugkomen van Afghanistan en andere buitenlandse missies in waardeloze landen. Wij zijn allen verenigd door het feit dat wij noch van de Duitse staat, noch van enige organisatie ook maar de geringste steun / hulp krijgen. Middelen: De nachtmerries en dergelijke zijn ons privé probleem. Het is goed zo.
Maar wat kan ik zeggen, als ik na mijn 17 jaar oorlog en burgeroorlog zie dat een asielzoeker hier komt met zijn smartphone en een heel leger psychologen, etnologen, sociologen, pedagogen enz. zich stort op hen die zogenaamd bijna allemaal “getraumatiseerd” zijn en onmiddellijk de hulp van onze maatschappij nodig hebben. Waar waren al die helpers toen de Duitse soldaten of ik ze nodig hadden…?
Nou, vraag een getraumatiseerde Duitse Bundeswehr soldaat wat hij daarvan denkt. Wat denk ik? Tussen haakjes: Er is niet ÉÉN Duitse soldaat in de Bundeswehr voor wie de meest ernstige traumatische oorlogservaringen erkend worden als PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) – dat zou de Duitse belastingbetaler geld kosten voor behandeling en mogelijk pensioen….. Maar hoeveel asielzoekers zijn er die onmiddellijk als getraumatiseerd worden herkend…? Betekent in gewone taal: De ongelijke behandeling, of de voorkeur van asielzoekers… vind ik niet alleen klote… Wij Duitsers zijn nu tweederangs mensen… en ik vind… sorry… uiterst shit… en dat zeg ik heel openlijk… En dat is slechts EEN van de vele redenen….
Ter verduidelijking: het gaat niet om geld, het gaat erom hoe de politiek ons Duitsers behandelt…als tweederangs mensen….
Quo Vadis 