De doodrijder van Merel De Prins: hoe een milde justitie een cultuurclash toedekt

JOHAN SANCTORUM·DINSDAG 29 NOVEMBER 2016

Muhammed Aytekin heet hij, niet Muhammed A. zoals De Standaard hem afkort, als moest de man beschermd worden tegen… ja, tegen wat? De Turkse Belg die een goed jaar geleden aan een veel te hoge snelheid de 12-jarige Merel De Prins op het fietspad wegmaaide en gewoon verder reed, zonder rijbewijs of verzekering (iets waar hij al zeven keer voor veroordeeld was), is gisteren voor de rechtbank verschenen met een zwarte doek boven zijn kop. De openbare aanklager vraagt een celstraf van 3 jaar, een geldboete van 12.600 euro en een rijverbod van 17 jaar en 6 maanden, veel milder dan de maximumstraf. Vanwaar die 17 jaar en oneffen, geen idee, waarom niet gewoon levenslang. En waarom 12.600 euro (de prijs voor een mensenleven?), ook geen idee.
Feit is dat de gevraagde straf hallucinant onevenredig is met de feiten. De dader vluchtte mét zijn BMW naar Hongarije: dat is geen paniekreactie meer maar een strategische terugtocht. Hij keerde nadien weer naar België, maar liet eerst zijn bedrijf Yuka Trans failliet verklaren, vermoedelijk om een eis tot schadevergoeding te ontlopen want een Vlaams spreekwoord zegt dat men een kei het vel niet kan afstropen. In april van dit jaar kwam Muhammed Aytekin tussendoor eens voor de correctionele rechtbank omdat hij de huur van een loods nooit betaalde en auto’s liet verdwijnen om inbeslagname te ontlopen. Muhammed heeft namelijk een transportbedrijf van zijn papa kado gekregen, en beheert het als een verwende nietsnut betaamt: slecht, slordig en quasi-crimineel.
Koning auto én de zegen van de profeet

Op de rechtbank zaten de ouders van Merel vlak achter hem: gebroken mensen die al hun moed bijeen hadden geraapt om de zitting bij te wonen, en met een dader werden geconfronteerd die zich meer als slachtoffer voordoet, mede dankzij de gebruikelijke advocatensmoezen.

“Mijn cliënt is laaggemiddeld begaafd en heeft daardoor nooit zijn middelbare school kunnen afwerken”, pleitte meester Dimitri de Béco. De arme man. “Hij leidt het transportbedrijf van zijn vader maar heeft iets aan zijn oog en is daarom wat gecomplexeerd”. Andermaal: hoe tragisch. Geen enkele blijk van medeleven voor de ouders kon eraf, Mohammed beschouwt het als een ongeluk en Merel was gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.

Het lijkt voor de hand te liggen om mijn lezing als racistisch af te doen: een verdorven kutallochtoon die een Vlaams kind dood rijdt en het geval banaliseert. In werkelijkheid spelen twee zaken in dit droeve verhaal: onze justitie gaat veel te licht over dit soort misdrijven, en zou het exploot van Muhammed (ongeval met schuld en dodelijke afloop, overdreven snelheid, vluchtmisdrijf, geen rijbewijs) moeten kwalificeren als doodslag. België is in dat opzicht het meest “liberale” land van Europa, en ziet de automobilist nog altijd als een vergunde jager en de fietser/voetganger als loslopend wild. De auto is onze vrijheid, en al wat tegen die auto aanloopt een obstakel. Het Autosalon met koning Filip in de glansrol en de verzamelde pers die er zich rond verdringt: de zwarte BMW van Muhammed is een exponent van deze mateloze egocultuur, die door de allochtonen wat graag wordt overgenomen, als statussymbool en om hun macho-mentaliteit van toeters en bellen te voorzien.

Dat brengt me op het tweede aspect van de zaak: voor mij is de dood van Merel, en heel de context er rond, de dramatische uitdrukking van een cultuurclash die steeds weer onder de mat wordt geschoven. Dat de VRT/Pano daar maar eens een reportage over maakt: normenloze allochtone jongeren die kwakkelen tussen extreem materialisme en pseudo-religieuze hysterie (de “geradicaliseerde” versie). Ja, er bestaan ook Vlaamse doodrijders, mannen die met hun zatte botten menselijke ellende veroorzaken, 4×4-fanaten met een zware voet. Maar heel de geschiedenis van Muhammed Aytekin is doordrenkt van recidivisme en volstrekt gebrek aan schuldbesef,- dat is onrustwekkend, en dat degouteerde moeder de Prins: op dag één van zijn vrijlating doet hij het opnieuw.

De Koran die we op de achtergrond vermoeden, fluistert ook dat het “maar” een ongelovige was die op het fietspad stierf, en de profeet heeft nooit iets gezegd over overdreven snelheid, rijden zonder rijbewijs of kinderen op het fietspad. De strengheid van de sharia zal hier niet spelen, maar des te meer de tolerantie van ons systeem. Het ontbreken van enig schuldinzicht is bij Muhammed niet eens psychopathisch, het is wellicht een aspect van een vast socio-cultureel patroon, eigen aan tweede- en derdegeneratie-allochtonen die hun rechten kennen maar ethisch in een vacuüm leven. Het is dus, horresco referens, een microvorm van terreur.

Deze inconveniënte randbemerking kan/mag door geen enkele rechter in consideratie worden genomen, en zal zelfs in geen enkele regulier medium opduiken, geen enkel opiniestuk, geen cursiefje. Muhammed Aytekin zal met een enkelband naar huis huppelen om de draad weer op te pakken. Vooralsnog blijft de ontkenning de norm. Of waarom de bloemen en kransen aan die boom op die steenweg in Vilvoorde over veel meer gaan dan een dood kind.

https://www.facebook.com/notes/johan-sanctorum/de-doodrijder-van-merel-de-prins-hoe-een-milde-justitie-een-cultuurclash-toedekt/10154145759622616