Jeremy Bentham, (Londen, 15 februari 1748 – aldaar, 6 juni 1832) was een Engelse jurist, filosoof en sociaal hervormer. Hij was een vooraanstaande rechtsfilosoof en een vroege pleitbezorger van het utilitarisme. Hij heeft de ontwikkeling van het liberalisme sterk beïnvloed.
Bentham wordt gezien als een van de eerste voorvechters van dierenrechten. Hij stelde dat de manier waarop dieren pijn voelen vergelijkbaar is met hoe mensen pijn voelen ,en dat “De dag zal komen dat de rest van het dierenrijk dezelfde rechten zal verkrijgen, die hun alleen door tyrannie zijn ontnomen”. Bentham vond dat het vermogen om pijn te ervaren en niet het vermogen om logisch te redeneren, de maatstaf moet zijn hoe we andere wezens behandelen. Als het vermogen om logisch te redeneren immers het criterium zou zijn, zouden veel mensen, waaronder baby’s en geestelijk gehandicapten, ook als dingen moeten worden behandeld. Hij schreef:
“Het zal ooit erkend worden dat het aantal benen, de harigheid van het vel of het hebben van een staart, onvoldoende redenen zijn om een sensitief wezen aan zijn lot over te laten. Waar moeten we anders de grens tussen mens en dier leggen? Is dit het vermogen om logisch na te denken of misschien het vermogen om te spreken? Maar een volwassen paard of hond is met zekerheid een meer rationeel wezen, en zelfs meer een conversationeel wezen, dan een baby van een dag of een week of zelfs een maand oud. Maar stel dat het anders zou zijn, wat doet het er toe, de vraag is niet, kunnen ze logisch redeneren? en ook niet kunnen ze praten?, maar kunnen ze lijden?”
Een paar jaar geleden hadden we regelmatig een jongeman over de vloer die graag de handen uit de mouwen stak bij allerlei klusjes op de boerderij. Hij bruiste van energie om iets te doen, maar hij zocht ook een nieuw onderdak, zijn ouders waren net gescheiden en hij had grote problemen met zijn vader. Daardoor bleef hij s`avond vaak hangen voor een bak koffie en een biertje na het werk. Hij was heel open over zijn leven, zijn vriendinnetjes en zijn seksuele escapades. Op een gegeven moment kwam het op het onderwerp, wat te doen als zijn vriendin zwanger werd? Het logische antwoord was natuurlijk abortus. Daarop vroeg ik hem of hij wist wat er precies gebeurt bij een abortus. Nee, dat wist hij niet precies, en ik vervolgde “Nou, ik kan het je laten zien”. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, want dat wou hij dan wel eens zien. Daarop liet ik hem het onderstaande filmpje zien. Hij heeft het helemaal afgekeken en met een verontwaardigde stem riep hij, “Maar dat is toch gewoon moord!”. Had hij daarmee gelijk?
Oordeel zelf en kijk het filmpje. Waarschuwing. Schokkende beelden. De “abortus-arts” die meewerkte aan het filmpje was na het zien van het filmpje geschokt en zeer ontdaan. Hij had al meer dan tienduizend abortussen gedaan, maar was er resoluut mee gestopt en nooit meer gedaan.
Hier de geaborteerde vrucht, krimpend van pijn in stervensnood. (Filmpje verwijderd waarschijnlijk om morele redenen.)
De Texaans Tiffany Burns was al moeder van twee zoons toen ze een miskraam kreeg. Een half jaar na de traumatische gebeurtenis, deelt ze deze foto op haar Facebook pagina met de volgende woorden: “Dit is mijn hand. Erin ligt mijn lieve baby, Ezekiel. Ik beviel van hem op 20 januari, 2016. Zijn hartje stopte ermee met 11 weken en 2 dagen. Hij had een hartslag. Zo´n prachtige geluid. Hij leefde! Hij was geen levenloze klodder. Hij was niet gewoon een klompje cellen. Hij was gevormd. Perfect. Kijk naar die details. Zijn lieve vingertjes. Tenen. Ik ben gezegend om zijn moeder te zijn.”
Quo Vadis 