Angstige dagen.

 

Angstige dagen.

Het waren cq zijn angstige dagen voor de Eurofielen onder ons. De immer op expansie gericht EU parlementariërs krijgen wellicht een deksel op hun neus dankzij de uitslag van Brexit, met welke een mogelijke uittreding van Groot Brittannië dreigt. Volgens de logica van onze Eurofielen moet immers elk land waar we vriendschappelijke betrekkingen mee onderhouden en handel mee drijven, onder de hoed van de EU, zelfs als dat in een andere werelddeel ligt. De EU beheerst immers de finesses van het besturen en heeft zo ongeveer het patent op democratie en andere belangrijke economische principes zoals de interne vrije markt.

Griekenland.

Die interne vrijemarkt die zo geweldig uitpakt voor Griekenland, een land dat geen landbouw en (maak) industrie heeft van betekenis en zich, dankzij de EU regels niet kan verweren tegen goedkope importen uit sterkere economieën, waardoor het nog verder in het moeras wegzakt. Griekse kaas en yoghurt bv worden massaal nagemaakt en geïmporteerd in het land van oorsprong, Griekenland.
Citaat: ”Kleine boeren en hun problemen in de nieuwe EU landen, zij zijn niet meer dan het stof dat ik van mijn kleren klop, in de steriele gangen van het Brusselse Parlementsgebouw, en dat spoedig zal worden opgeruimd”, Irene van der Linde en Nicole Segers, in ”Het einde van Europa”.

Economie.
De economische kracht van Europa waar EU parlementariërs zich graag mee op de borst kloppen. De belofte van ruim tien jaar geleden om van Europa de sterkste economie ter wereld te maken is nog steeds niet nagekomen. De economische kracht en expansie ligt niet principieel bij de ambtenaren in het bureaucratische Brussel maar bij de ondernemers die uiteraard onder een gunstig ondernemersklimaat beter gedijen dan onder bij een corrupte onbetrouwbare overheid.
Citaat.” Armoede, cq welvaart is niet het gevolg van een gebrek aan handelsvrijheid, maar het gevolg van een gebrek aan effectief bestuur”. John Gray, in ”Vals Ochtendlicht”.

Vrede dankzij de EU??
De vrede die het experiment Europa gebracht zou hebben is al eveneens gedeeltelijk een wassen neus. De eerste 44 jaar na WOII werd de (gewapende) vrede afgedwongen door een militair evenwicht tussen de twee grootmachten, waaronder een massieve aanwezigheid van Amerikaanse militairen in de EU en de Natolanden, dat alles onder de dreiging van een alles vernietigende atoomoorlog. De versplintering en polarisatie van de vele landen van het voormalig Warchau-Pact is een reële dreiging waar de EU haar neus niet in moet steken. (Oekraïne) op straffe van betrokkenheid in een uitzichtloos conflict.
De mogelijke uittreding van Groot Brittannië kan een kettingreactie op gang brengen waarvoor de EU hel en verdoemenis predikt en het “stoute jongetje” met strafmaatregelen dreigt (om haar gelijk aan te tonen) die de totalitaire en corrupte landen waar de EU goede handelsbetrekkingen mee onderhoudt niet zouden misstaan.

Citaat van Jan Blommaert:

“Nu, als me vandaag zou worden gevraagd of ik pro of contra de EU ben zou ik antwoorden “welke EU?”, en dat ik dit neoliberale gedrocht niet wil. Het dwingt ons om solidaire publieke voorzieningen te privatiseren, onze mechanismen van welvaartsverdeling af te bouwen, de macht van onze vakbonden te beknotten, om een vluchtelingendeal met Erdogan te slikken, interne loon- en fiscale concurrentie te aanvaarden die tot een ‘race to the bottom’ leidt, om te besparen en met het bespaarde geld geschenken te geven aan het kapitaal, om de Grieken tot de bedelstaf te veroordelen, om de EU tot een politiestaat te hervormen waarin alles wat arm en links is meteen misdadig lijkt, en om ons neer te leggen bij de oekazen van een niet-verkozen lobbycratie.

Het belet ons om een sociaal Europa te bouwen, om een Europa te bouwen dat z’n eigen oorspronkelijke principes concretiseert, om de mens en de menswaardigheid centraal te stellen in onze samenleving, om in de wereld een zone van een half miljard mensen te scheppen wier arbeid naast een degelijk inkomen bescherming en waardigheid oplever”.

https://jmeblommaert.wordpress.com/2016/01/26/de-eu-bestaat-niet-meer/

Kortom, de EuroFielen lijden aan een chronische hypocrisie en zelfoverschatting, en de dreiging van referenda over meer Brexit gevallen is een bewijs dat ze te ver zijn gegaan.