De voorgeschiedenis van de Kruisvaarders.
(Laatste update. 13-02-23)
Wie zich een oordeel over de kruistochten wil aanmeten doet er goed aan zich te verdiepen in wat daaraan vooraf ging in het Heilige land en Jeruzalem. Jeruzalem en Israël, de bakermat van het christendom, dat sinds het begin van de jaartelling deel uitmaakte van het christelijke Oost Romeinse Rijk, stond sinds 636 n C onder islamitisch gezag met enkele korte onderbrekingen tijdens de kruistochten. Nog steeds roepen de kruistochten veel emoties en verontwaardiging op bij westerlingen. Wie echter verontwaardigd is over de veroveringen van de christelijke legers van het Heilige Land, maar niet over de verovering van precies datzelfde stukje land door andere mogendheden zoals de Egyptenaren, de Mongolen, de Seldjoeken, de Ottomanen, de Assyriërs, de Romeinen, de Fatimide of de Arabische moslims, die is niet verontwaardigd over die daad maar over de persoon en zijn motieven. Hetzelfde geldt voor de vestiging van de staat Israël en eventueel de bezetting door orthodoxe joden van delen van de Westelijke Jordaanoever. Wie zich boos maakt over die bezetting, maar niet over andere (eerdere) bezettingen zoals de immense veroveringen en expansie van Mohammed en zijn opvolgers van heel het Midden Oosten, Noord Afrika, Zuid Oost Europa en Spanje (Andalusië ), Zuid West Azië. Die heeft zichzelf iets uit te leggen.
Wat aan de Kruistochten vooraf ging.
Eind vierde eeuw was het Romeinse Rijk, bij Keizerlijk besluit, overwegend christelijk geworden. Tegen het jaar 600 was Palestina Joods, Syrië, Turkije, Egypte waren christelijk. Ethiopië was een christelijk Koninkrijk. De opmars en expansie van het christendom ging de eerste vierhonderd jaar geheel geweldloos en vrijwillig van onderaf, door overtuiging en door emigratie, (vluchtende christenen voor de vervolgingen in het Romeinse Rijk verspreidden zich over Europa tot in Engeland ) mede doordat het christendom eind 4e eeuw tot Romeins staatsgodsdienst werd uitgeroepen. De islamitische expansie ging de eerste (vier)honderd jaar juist gepaard met veel geweld. (1)
Het Romeinse Rijk rond het jaar 400.
Begin 7e eeuw verscheen de islam in het Midden Oosten en 100 jaar later waren deze gebieden onder islamitisch beheer. Ook de belangrijkste christelijk en joodse bedevaartplaatsen vielen in handen van de islamitische krijgsheren. De eerste paar eeuwen ging dat redelijk goed, de pelgrims werden gedoogd en met rust gelaten, maar 300 jaar later veranderde dat.
Al eeuwenlang echter trokken christelijke pelgrims vanuit Europa naar Jeruzalem, waar christenen, moslims en joden zonder veel problemen naast elkaar leefden. Geweld kwam tijdens deze bedevaarttochten weinig voor. Het was boetelingen zelfs verboden om wapens te dragen. De verhalen waarmee pelgrims rond 1033 thuis begonnen te komen, waren echter grimmig. Duizend jaar na de kruisiging van Christus was Palestina voor reizigers zeer onveilig geworden. Lokale heersers bestreden elkaar en rovers vielen pelgrims lastig.
Uit een gesprek van de Amerikaan Robert Spencer met persbureau Zenit:
Kunt u een paar bekende misvattingen over de kruistochten noemen?
“Een van de bekendste is het idee dat de kruistochten een niet-uitgelokte aanval waren van Europa tegen de islamitische wereld.
De verovering van Jeruzalem in 638 was het begin van honderden jaren van agressie door de moslims, waardoor de christenen in het Heilig Land in een spiraal van steeds zwaarder wordende vervolging terechtkwamen.
Aan het begin van de achtste eeuw werden zestig christelijke pelgrims uit Amorium (Isarkoy in het huidige Turkije) gekruisigd; omstreeks die tijd gebeurde het ook dat de islamitische gouverneur van Caesarea een groep pelgrims uit Iconium (Konya, Turkije) aanviel en hen allemaal liet executeren op beschuldiging van spionage – behalve een klein aantal dat zich bekeerde tot de islam.
Moslims eisten ook geld van de pelgrims onder het dreigement de Verrijzeniskerk te plunderen als ze niet zouden betalen.
Later in de achtste eeuw verbood een islamitische heerser afbeeldingen van het kruis in Jeruzalem. Hij verhoogde ook de belasting op niet-moslims – de jizya – die christenen moesten betalen en verbood de christenen hun kinderen en medegelovigen godsdienstonderwijs te geven.
Vroeg in de negende eeuw werden de vervolgingen zo zwaar dat grote aantallen christenen naar Constantinopel en ander christelijke steden vluchtten. In 937 hield een groep moslims in Jeruzalem huis, en plunderden en verwoestten de kerk op de Calvarieberg en de Verrijzeniskerk.
In 1004 beval de kalief van Fatimid, Abu ‘Ali al-Mansur al-Hakim, dat de kerken verwoest moesten worden en de kruisen verbrand, en dat het kerkelijk bezit in beslag moest worden genomen. In de tien jaar die volgden werden 30.000 kerken verwoest, en een reusachtig aantal christenen bekeerde zich tot de islam, eenvoudigweg om hun leven te redden.
In 1009 gaf al-Hakim het bevel dat de Heilig Grafkerk in Jeruzalem verwoest moest worden, samen met een aantal andere kerken, waaronder de Verrijzeniskerk. In 1056 verbanden de moslims driehonderd christenen uit Jeruzalem, en ontzegden Europese christenen de toegang tot de herbouwde Heilig Grafkerk.
Toen de Seltsjoek-Turken Jeruzalem innamen in 1077 beloofde de Seltsjoekse emir Atsiz bin Uwaq dat de inwoners geen kwaad gedaan zou worden, maar zodra zijn troepen de stad binnen waren vermoordden zij drieduizend mensen.
Europese christenen waren al langer vol afschuw over het gedrag van de heidenen in het Heilige Land. In Jeruzalem had de vermoedelijk krankzinnige kalief Al-Hakim in het jaar 1009 de enorme Heilige Grafkerk laten verwoesten, samen met andere kerken en synagogen, in een poging om christenen en joden tot de islam te bekeren. Hoewel dit ook onder moslims tot protesten leidde en de kerk in 1021 gedeeltelijk werd herbouwd, viel de emotionele oproep van paus Urbanus II in vruchtbare aarde.
Een unieke expeditie
De Eerste Kruistocht was een unieke expeditie in middeleeuws Europa. Niet eerder had een oproep van een paus geleid tot een oorlog van deze omvang. Nog steeds lopen de emoties over de kruistochten hoog op. De explosieve situatie in het huidige Midden-Oosten is volgens velen rechtstreeks terug te voeren op de kruistochten, die zowel de Arabische Wereld als het christelijke Westen voorgoed veranderd zouden hebben.
Er zijn tegenwoordig nog maar weinig mensen die zich het persoonlijke religieuze belang, de ontberingen en de opofferingsgezindheid van gelovigen (christenen) uit die tijd van/voor een pelgrimstocht naar het heilige land kunnen voorstellen. (Vraag het aan een vroom moslim wat een bedevaartstocht naar Mekka voor hem betekend en u heeft misschien een idee).
Tempeliers
De Orde van de Tempeliers of Tempelorde was een christelijke kruisridderorde die ten tijde van de kruistochten, als klein onderdeel van de kruisvaarders legers, een Heilige Oorlog tegen de moslims voerde in het Heilige Land. Het bestond aanvankelijk uit een kleine groep ridders die het plan had opgevat om de pelgrims in Palestina te beschermen. De pelgrims werden tijdens hun tochten door het Heilige Land van de ene naar het andere, door kruisvaarders beschermde plaats, regelmatig slachtoffer van overvallen door de autochtonen die het platteland bleven beheersen.
“The Crusades are the reason ‘you’ are not a Muslim right now and your daughter is not wearing a burqa”. (“De Kruistochten zijn de reden dat u en uw dochter geen moslima zijn en geen burka dragen”). Zie (2).
Note: Deze hierboven staande stelling is natuurlijk niet helemaal waar, er waren meerdere oorzaken die de opmars van de islam tot staan brachten, zoals de opmars van de Mongolen en, net als in de laatste dagen van het Romeinse Rijk, de interne verdeeldheid en onderlinge strijd tussen verschillende islamitische leiders. De Kruistochten in de 11e en 12e eeuw zetten de islamitische wereld al onder druk, maar de grootste bedreiging kwam uit het oosten tijdens de 13e eeuw: het Mongoolse Rijk. Onder leiding van Dzjengis Khan veroverden de Mongolen grote delen van de islamitische wereld. Hulagu’s belegering en vernietiging van Bagdad in 1258 wordt gezien als het einde van het gouden tijdperk van de islamitische wereld.
Daar valt echter wel wat op af te dingen. ‘Natuurlijk raakt de geschiedenis van de kruistochten vandaag een bepaalde snaar,’ zegt historicus Antheun Janse, verbonden aan de vakgroep middeleeuwse geschiedenis in Leiden. ‘En er zijn wel degelijk parallellen te trekken met onze tijd. Toch waren de kruistochten niet meer dan een rimpeling in de geschiedenis van het Midden-Oosten.’ (3)
Pleidooi voor een visie op de kruistochten zonder mystificaties en politieke vooroordelen. (Samenvatting van “Op op, ten strijde, Jeruzalem bevrijden”, Hans Jansen) Zie (4) Een boek dat elke Nederlander een keer zou moeten lezen.
Tussen 1095 en 1291 hebben zich acht kruistochten afgespeeld in het gebied dat wij tegenwoordig het Midden-Oosten noemen. Honderdduizenden vrome mannen, maar ook vrouwen gingen op weg naar de plaats waar Jezus van Nazareth is gekruisigd: Jeruzalem. Doel van deze militaire operaties, de kruistochten, was orde op zaken te stellen in de Heilige Stad en te voorkomen dat daar (nog langer) islamitische krijgsheren de dienst uitmaakten. Deze hachelijke ondernemingen liepen vaak op een mislukking uit. Maar er waren ook successen. Bijna tweehonderd jaar heeft er een christelijk Koninkrijk Jeruzalem bestaan. Een aantal capabele westerse geleerden heeft belangrijke boeken met de basisfeiten geschreven, die Jansen navertelt door op hun schouders te gaan staan en vanuit die positie nog wat verder te kijken. Jansen heeft door gebruik te maken van een reeks bronnen, waaronder Hebreeuwse en Arabische teksten, de gangbare politiek correcte visie op de kruisvaarten weten te nuanceren. Als kenner van de Arabische wereld, de sharia en de geschiedenis van de islam was hij in staat andere vragen te stellen en te beantwoorden, zodat de verhalen van andere wetenschappers over de kruisvaarders konden worden aangevuld en genuanceerd. Wij moderne westerlingen hebben ons van alles over de kruistochten laten wijsmaken en kijken doorgaans met een mengeling van verwondering en afschuw naar deze episode uit onze ‘geschiedenis’. Mystificaties en politieke vooroordelen vertroebelen het beeld dat het Westen van deze expedities heeft. De kritische bespreking van de klassieke verslagen levert vele verrassende observaties op. In een apart hoofdstuk laat de auteur zien dat de strijd van de kruisvaarders van weleer – historisch gezien – het begin was van de hedendaagse wereldomvattende ‘oorlog tegen militante jihadisten.’
(1) De militaire opmars van de islam.
Foto: Veroveringen door Mohammed en zijn opvolgers.
De vorming en expansie van het Kalifaat vanaf ca. 640 nC onder: I Mohammed. II Aboe Bakr. III Omar. IV Uthman.
Foto hieronder. Kruistochten gericht op het heilige land. Ziet u het enorme verschil in omvang en doel van de Islamitische “kruistochten” en de christelijke kruistochten?
“In 732 n. Chr. stonden de hormoon gedreven hordes van Mohammed niet alleen tot in Afghanistan, maar ook tot in Zuid-Frankrijk. Bij Poitiers werden ze door Karel Martel, God zij dank, verslagen. Toen paus Urbanus II in 1095 in een weiland in het Franse Clermont opriep tot de eerste Kruistocht, hadden die islamitische hordes al vier eeuwen lang bloedige en slaven halende raids uitgevoerd, de onderbuik van Europa in. Eeuwenlang hadden ze vreedzame pelgrims die “het land van Jezus”, Palestina, wilden bezoeken geterroriseerd en tot slaven gemaakt, hadden ze heiligdommen vernield, gemoord en verkracht. Ze hadden, ik herinner er nog maar even aan, precies gedaan wat de islamitische “heilige boeken” voorschrijven. De Kruistochten hebben de Kruisvaarders hun persoonlijke fortuinen en de toenmalige West-Europese economieën schatten gekost. De Kruisvaarders zelf betaalden niet alleen met hun geld en goederen, maar bovendien met gruwelijke ontberingen, angst, gevaar en vaak met hun leven. Wie de voorgeschiedenis van de Kruistochten uitgebreid wil lezen en geen zin heeft in een oceaan aan voetnoten, moet Paul Fregosi ter hand nemen: “Jihad” (1998). Wie in zéér kort en zeer krachtig bestek iets wil weten van 1000 jaar (tot 1683 toen de Turken de laatste keer voor Wenen stonden) van de bloedige en slaven halende raids de onderbuik van Europa in, kan terecht bij “De Kracht van de Rede” van Oriana Fallaci (2005) op de pagina’s 43-60, die zich trouwens grotendeels op Fregosi baseert zonder hem te noemen.
Bron:
De verovering van Andalusië.
(…) “En wie gelooft in de mythe van het ‘in vrede samenleven’, dat volgens de Collaborateurs bepalend was voor de verhouding tussen de veroverden en de veroveraars, zou er goed aan doen om de verhalen te herlezen over de afgebrande kloosters en abdijen, de ontheiligde kerken, de verkrachte nonnen en de christelijke of joodse vrouwen die ontvoerd werden om in harems te worden opgesloten. Die zou er goed aan doen na te denken over de kruisigingen in Cordoba, de ophangingen in Granada en de onthoofdingen in Toledo en Barcelona, in Sevilla en Zamora. (Het bevel voor onthoofdingen in Sevilla werd gegeven door Mutamid, een koning die de tuinen van zijn paleis versierde met de afgehakte hoofden. Het bevel voor de onthoofdingen in Zomara werd gegeven door Almanzor, een vizier die omschreven werd als de-mecenas-van-de-filosofen en de-grootste-leider-die-het-islamitische-Spanje-ooit-had-gekend.) Jezus! Als je de naam van Christus of de Maagd Maria riep, werd je meteen terechtgesteld. Je werd gekruisigd, onthoofd of opgehangen. En soms ook gespietst. Dit gebeurde ook als je de klokken luidde of als je een groen kledingstuk droeg, want groen is immers de kleur van de islam. Als er een moslim voorbij kwam, moesten de ongelovige honden aan de kant gaan en een buiging maken. Als ze door een moslim werden aangevallen of beledigd, mochten ze zich niet verzetten. Weet je trouwens hoe het kwam dat de ongelovige honden niet verplicht waren om zich tot de islam te bekeren? Dat kwam doordat bekeerlingen, in tegenstelling tot ongelovige honden, geen belasting hoefden te betalen”. Lees verder op:
http://hoeiboei.blogspot.nl/2009/12/de-kracht-van-de-rede-2-oriana-fallaci.html
(2).
(3)
http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/6693/de-kruistochten.html
(4)
http://www.civismundi.nl/?p=artikel&aid=1819
http://www.allaboutgod.com/dutch/kruistochten.htm
http://www.allaboutgod.com/dutch/kruistochten-2.htm
Verslag van de eerste kruistocht.
Quo Vadis 