Vrijdag 26 juni 2015 zal de geschiedenisboeken in gaan als een zwarte dag. In Lyon onthoofdde een moslimterrorist eerst zijn chef en blies vervolgens twee gastanks op. In de Tunesische badplaats Sousse slachtte ISIS-sympathisant Seifeddine Rezgui bijna 40 westerse toeristen af. Niet lang daarna blies een zelfmoordterrorist zichzelf op in een sjiitische moskee in Koeweit, waarbij 27 mensen omkwamen. We zijn nog maar halverwege 2015, maar nu al de tel kwijt omtrent het aantal aanslagen dat wordt gepleegd in naam van de islam.
Natuurlijk was de Britse premier Cameron er als de kippen bij om de aanslagen te relativeren. Zo verklaarde hij vrijwel direct na de aanslagen:
“De aanslagen van vandaag zijn niet gepleegd in naam van de islam. De islam is een religie van vrede.”
Het is niet vreemd dat dit soort opmerkingen veel Britten tot woede drijft, helemaal wanneer er zojuist 15 landgenoten zijn doodgeschoten en talloze anderen gewond zijn geraakt. Het is overigens niet de eerste keer dat Cameron zulke gevoelige uitspraken doet. Hij deed precies hetzelfde na de onthoofdingen van Drummer Lee Rigby in 2013 en Alan Henning in 2014.
De uitspraken van Cameron staan niet op zichzelf. Vele andere westerse leiders gingen hem al voor. Soortgelijke uitspraken werden gedaan door George W. Bush in de nasleep van de aanslagen op 11 september 2001. De Britse oud-premier Tony Blair deed exact hetzelfde na de aanslagen in Londen op 7 juli 2005. Ook de Franse president François Hollande verklaarde dat de islam een religie van vrede is, nadat er begin dit jaar vele journalisten, Joden en politieagenten werden vermoord tijdens de aanslagen in Parijs.
Geen enkele van de bovenstaande staatshoofden en regeringsleiders is zelf moslim. Desalniettemin zijn zij er allen van overtuigd dat de aanslagen niets met de islam te maken hebben. Ook menen zij de wijsheid in pacht te hebben en te kunnen bepalen dat de aanslagplegers geen echte moslims zijn, want echte moslims zijn immers vredelievend.
De aanslagplegers daarentegen zijn er van overtuigd moslim te zijn. Laten we de zelfmoordterrorist in Koeweit als voorbeeld nemen. De aanslagpleger was er zeker van dat hij in de hemel terecht zou komen als hij de afvallige sjiieten zou ombrengen. Verder is er voor zijn familieleden tevens automatisch een plekje in de hemel gereserveerd. Het maakt dus niet uit of je als goed of slecht mens door het leven bent gegaan, sterven in naam van het geloof is namelijk de hoogst haalbare eer.
Volgens leiders als Cameron hebben dit soort aanslagen niets met de islam te maken, omdat de islam in wezen vrede voorschrijft. Is dit eigenlijk wel waar? Hieronder volgen enkele verzen uit de Koran.
Soera 2: 190-193
En doodt hen, waar gij hen ook ontmoet en drijft hen uit, vanwaar zij u hebben uitgedreven; want vervolging is erger dan doden. En bevecht hen niet nabij de heilige Moskee, voordat zij u daarin bevechten. Maar indien zij u bevechten, bevecht hen dan – zo is de vergelding voor de ongelovigen.
Soera 9:5
Doodt dan de afgodendienaren waar gij hen ook vindt en grijpt hen en belegert hen en loert op hen uit elke hinderlaag.
Soera 5: 54
O, gij die gelooft, neemt de Joden en de christenen niet tot vrienden. Zij zijn elkanders vrienden. En wie uwer hen tot vrienden neemt, is inderdaad één hunner. Voorwaar, Allah leidt het overtredende volk niet.
De bovenstaande verzen roepen op tot het doden, belegeren en uitdrijven van ongelovigen. Ook andersgelovigen mag men niet vertrouwen en mogen absoluut niet als vrienden beschouwd worden.
Wanneer moslims door niet-moslims geconfronteerd worden omtrent de gewelddadigheid van dit soort teksten, wordt ons verteld dat wij de verzen verkeerd interpreteren. Bovendien bevat de Koran ook vredevolle en genadige stukken. In welke mate moeten de bovenstaande teksten echter worden geïnterpreteerd zodat wij daar de vredevolle boodschap er van kunnen inzien? Ook de combinatie van vredevolle en gewelddadige teksten is onbegrijpelijk.
Linkse apologeten stellen dat heilige boeken zoals het Oude- en Nieuwe Testament tevens gewelddadige teksten bevatten. Tot op zekere hoogte is dit waar:
Exodus 31 vers 12-17:
Neem de Sabbat in acht, want het is voor jullie een heilige dag. Wie hem schendt, moet ter dood gebracht worden; ieder die dan werkt, moet uit de gemeenschap gestoten worden.
Psalmen 3:8:
Sta op, Heere, verlos mij, mijn God; want Gij hebt al mijn vijanden op het kinnebakken geslagen; de tanden der goddelozen hebt Gij verbroken.
Er is echter één wezenlijk verschil: Joden en christenen voeren geen terroristische aanslagen uit. Katholieke terroristen lopen geen protestantse kerk binnen om zichzelf vervolgens op te blazen. De paus spreekt geen fatwa’s uit en op wat merkwaardige clubjes na is er al helemaal geen sprake van radicale dominees of rabbijnen.
Dit komt omdat religies als het christendom en Jodendom een geheel andere geschiedenis hebben doorlopen. In de islamitische wereld is er nooit een renaissance noch reformatie geweest. De Koran dient strikt nageleefd te worden. Wanneer er enige onduidelijkheid bestaat omtrent het naleven van de regels wordt de Hadith geraadpleegd; de overleveringen van de daden en uitspraken van Mohammed. Er bestaat simpelweg weinig tot geen ruimte voor interpretatie of vernieuwing.
Geloof het of niet, er bestaan wel degelijk stromingen binnen de islam die gematigd zijn. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het Soefisme. Ook de Alawieten, de sekte waartoe de Syrische president Assad behoort, kan als gematigd beschouwd worden. De Alawieten vieren zelfs kerst (!). Naar verluidt schijnt de Golfstaat Oman zich ook relatief op te stellen ten opzichte van andere religies. Het regime van de voormalig Irakese dictator Saddam Hoessein was tot op zekere hoogte seculier.
Het probleem is echter dat de genoemde stromingen en sektes allen minderheidsgroepen binnen de islam zijn. Alawieten en aanhangers van het Soefisme worden als afvalligen beschouwd en zijn regelmatig het doelwit van aanslagen. In deze video kunt u zien hoe een presentator van al-Jazeera openlijk oproept tot een genocide op de Alawieten. Daarnaast heeft uitgerekend het westen een grote rol gespeeld in het ondermijnen en vernietigen van de seculiere regimes van Assad en Hoessein.
Verder zijn er vele (ex) moslims die zich voor hervorming inzetten . In april riep Ayaan Hirsi Ali op tot reformatie van de islam. Ook de bekende CNN-presentator Fareed Zakaria gaf toe dat de islamitische wereld “met grote problemen kampt”. Irshad Manji is een Canadese moslim van Egyptische afkomst die haar leven wijdt (en waagt) aan de modernisering van de islam. Waarom besteden de massamedia zo weinig aandacht aan deze individuen?
Ook niet geheel onbelangrijk: alle bovengenoemde personen maken deel uit van de zogenaamde Amerikaanse linkse kerk. Invloedrijke linkse opiniemakers zoals Bill Maher en Sam Harris besteden, in tegenstelling tot de PvdA of Matthijs van Nieuwkerk, wel aandacht aan de problemen die bestaan in de moslimwereld. Volgens Maher is het juist links dat deze problemen moet aankaarten, aangezien zij zich sterk moeten maken voor liberale standpunten zoals de rechten van vrouwen en homoseksuelen.
Begin 2015 gebeurde er echter iets merkwaardigs. De Egyptische president Abdel-Fattah el-Sissi riep op tot een ‘revolutie’ binnen de islam. Het valt nog te bezien of Sissi hier daadwerkelijk werk van gaat maken. Desondanks is het erg interessant de reacties vanuit de moslimwereld te aanschouwen. Teveel optimisme is echter niet op zijn plaats. Hoewel de uitspraak van Sissi zeer opmerkelijk is, is het nog steeds als een schreeuw in de woestijn.
Bron: http://curiales.nl/2015/06/29/de-religie-van-de-vrede/
Quo Vadis 