Het christendom en haar politieke dwalingen.
“De kernwaarden, de aard het wezen van het christendom zijn te vinden in het leven en voorbeeld van Jezus van Nazareth, de 10 geboden en de Bergrede. Daar zit zelfs geen grammetje politiek bij. Een samenleving gedomineerd door de hierarchies georganiseerde kerk, of alleen al de gedachte of voorstelling daarover, zoals tijdens de Middeleeuwen, treft men noch in de redes van christus, noch in het Evangelie noch in het vroege christendom aan.
Foto: Het Vaticaan in Rome.
De politieke macht van de de RK-Kerk te Rome is nog slechts een schaduw van wat het was in de vroege tot late Middeleeuwen. Op de puinhopen en fundamenten van het Romeinse imperium ontstond in de 5e eeuw een nieuwe macht in Rome, die werd ingeluid met de bekering van keizer Constantijn in het jaar 340. Met de ondergang van het Romeinse Rijk, (de voorbode van de donkere Middeleeuwen), ging ook de nieuwe officiële vertegenwoordiging van het christendom een duistere periode tegemoet. Een periode van ongekende macht, rijkdom en corruptie en een bron van hevige kritiek.
De RK-Kerk van Rome ligt al eeuwen onder vuur vanwege haar dominante streven naar en het bewaken van de “juiste leer” en onverzoenlijke houding tegenover joden en andersdenkenden. En terecht. De verlichting heeft de RK-Kerk getemd zo wordt beweerd, maar is dat zo? Hoe kwam het dat die RK-Kerk getemd moest worden? Was het de Kerk die getemd moest worden? Of was het iets anders, iets dat de kerk sluipenderwijs is binnengeslopen, dat getemd moest worden? Hoe het ook zij, hoe kon een religieuze beweging die principieel geen politieke ambities had, religieus en politiek gezien zo machtig worden? (1).
Hoe kon die nieuwe vreemde religieuze beweging uitgroeien tot zo’n machtig bolwerk?
Hier een stukje wordingsgeschiedenis door Hans Jansen.
.
“Het Christendom heeft in minder dan vier eeuwen het Romeinse rijk voor zich weten te winnen. Dat is van onder op gebeurd, zonder dwang of geweld, zonder overheidsingrijpen of -steun. Integendeel, de overheid van het Romeinse Rijk heeft door Christenen bij tijd en wijle te vervolgen die kerstening zelfs af en toe met dwang en geweld tegengewerkt.
In de periode dat het Romeinse rijk gekerstend werd, viel dat rijk ongeveer samen met het huidige Midden-Oosten, plus Europa tot aan de Donau en de Rijn. Dat wil niet zeggen dat er buiten dat gebied geen Christenen waren. Ten oosten van het Romeinse rijk, in Perzië, konden rond 300-350 al heel wat Christenen worden aangetroffen (later bekend als de Nestorianen).
Net buiten de grenzen van het Romeinse rijk leefden bovendien ook de Armeniërs en de Georgiërs, die al rond 300 niet alleen in meerderheid Christen waren maar die het Christendom toen zelfs al als staatsgodsdienst hadden aangenomen. In het Romeinse rijk gebeurde dat kort daarna”. (3)
Andere bronnen geven aan dat er halverwege de eerste eeuw al christenen wonen in Engeland, (4) vermoedelijk gevlucht uit Egypte, via de bestaande handelsroutes, voor de gewelddadige christenvervolgingen aldaar. (5)
.
Tegen alle verdrukking in groeide de christengemeente dus gestaag en veel mensen ook in de politiek begonnen zich af te vragen wat voor een wonderbare krachtige god die rare christenen wel aanbaden.
De eerste infiltratie cq vermenging van de politiek met het christendom.
De eerste die het christendom kaapte was Keizer Constantijn, eerst zelfs een fervent christen vervolger. Onder zijn bewind kwam aan die vervolging een eind. Omdat de christengemeente ondanks de wrede vervolging bleef groeien, zag hij uiteindelijk in dat vervolging geen zin had en ook vanwege het feit dat zijn moeder christin was, werd hij de nieuwe sekte vriendelijk gezind, maar maakte daarbij een belangrijke vergissing. Hij verbond staat en religie aan elkaar. Hij erkende niet alleen de kerk, maar gebruikte haar ook voor zijn eigen politieke ideaal. De handhaving van de macht en de eenheid van zijn Rijk. De kerk kreeg de functie te vervullen die voorheen de heidense (Romeinse) religies hadden. Er werd verwacht dat de kerk ook de staatsbelangen zou dienen.
Nog vóór hij officieel christen was eiste hij de hoogste titel op en noemde zichzelf Bisschop der bisschoppen en noemde de andere bisschoppen “Broeders in Liefde”, en plaatste zichzelf zo aan het hoofd van de Kerk. De volledige heerschappij van de Paus begon in het jaar 538 AD nadat Justinianus een decreet had uitgevaardigd die de Paus hoofd van alle kerken maakte. Ruim 160 jaar daarvoor, in het jaar 378 AD was de titel van Pontifex Maximus als overgedragen aan de Paus door keizer Gratianus. Waarmee het rooms katholicisme tot een staatsreligie werd. Toen het christendom uiteindelijk in het jaar 378 tot Romeins Staatsgodsdienst werd verklaard, kreeg het voor het eerst, gezien vanuit haar eigen beginselen, een volkomen onbedoelde politieke lading. In feite was dit, voor het christendom geen overwinning meer maar een nederlaag want ze moest tegen wil en dank de functie en karakter van staatsgodsdienst aannemen en verplicht het staatsbelang te dienen. (6) In het jaar 538 AD werd de Paus ook de hoogste bisschop en hoofd van alle kerken.
Foto: “De droom van Keizer Constantijn”.
Rome. De droom van keizer Constantijn – Kunstkieken .nl
De Staat en kerk.
Het succes van het christendom politiek verklaard.
“Machthebbers en hun staat hadden een religie nodig en andersom. Godsdienst kan beter dan wat ode mensen in een gemeenschap verenigen. Tegelijkertijd kunnen religies zich beter verspreiden en overleven met steun van de staat. De vroeg middeleeuwse machthebbers zagen het christendom wel zitten. Het was namelijk de plicht van de vrome christenen om het gezag te gehoorzamen en armen moesten hun nobele status aanvaarden, ze zouden compensatie vinden in het hiernamaals. Het was, voor de Europese leiders een prachtig concept voor het maken van een niet-opstandig, gehoorzaam volk. Het christendom gaf de gehoorzame mensen een liefdevolle God, ongeacht hun afkomst, en een nieuwe manier van leven. Dit bracht iedereen samen en nam zo mogelijk het onderlinge wantrouwen weg. Het christendom had een universele God, waardoor er een universele gemeenschap ontstond”.
Met de benoeming door Keizer Theodosius I in het jaar 378 als Romeins staatsgodsdienst werd het christendom “salonfahig”. Men hoefde niet langer in het verborgene bijeen te komen. Men kon eindelijk openlijk het geloof belijden en de christengemeente cq de prille kerk ondersteunen met giften, erfenissen, er werden landerijen geschonken, tevens vele privéleges verleend. Kortom, christengemeenschappen werden rijk en welgesteld. De nieuwe beweging oefende daardoor een sterke aantrekkingskracht uit op personen en aasgieren van de verkeerde soort, niet uit overtuiging of ter bekering, maar vooral ten behoeve van eigen gewin en macht, niet op de laatste plaats omdat volksleiders volgens heidense begrippen aan allerlei goden bepaalde magische krachten dachten te ontlenen.. een god meer of minder, ach wat maakt het uit, baat het niet, schaden zal het ook wel niet. Wat het uiteraard wel schaadde was de onschuld van het christendom, het raakte verstrikt in politieke intriges, in de verdorven adellijke wereld van familievetes, incest, broedermoord, machtsmisbruik, schandalen en corruptie.
Het officiële christendom werd door talloze machtswellustelingen gekaapt ter eer en meerdere glorie van hun zelf en hun naasten.
Een van de vele voorbeelden was bv de bekering van Koning Clovis, (466-511)
een wreed veroveraar,
“Halverwege de 5e eeuw stortte het West-Romeinse Rijk volkomen ineen. Germanen veroverden Gallië, Visigothen het gebied bezuiden de Loire, Bourgondiërs namen de stroomgebieden van Rhône en Saône in bezit en de noordelijke streken die zich uitstrekten van het Kanaal tot aan de Rijn vielen in handen van de Sicambriërs, een Frankische stam. Dezen stonden onder aanvoering van Clovis I, die hof hield in de stad Tournai (Doornik) en zijn macht wist uit te breiden tot aan de rivier de Loire. Smeulende ruïnes van kerken bleven over waar hij met zijn leger was langs getrokken”.
“Toen Clovis’ troepen in 496 moesten wijken voor de uit het oosten oprukkende Alemannen schijnt hij in een gebed de volgende belofte gedaan te hebben: ‘God van Clotilde, (Clotilde was zijn vrouw die zich inmiddels tot christen had bekeerd en ook de koning aanspoorde dat te doen), als u mij de overwinning schenkt, zal ik uw gelovige worden en me laten dopen.’ Hij won en hield woord en liet zich met Kerstmis van datzelfde jaar dopen. Overigens vertellen latere legenden dat bisschop Remigius de koning een veldfles wijn meegaf in de strijd die nooit opraakte; zeer waarschijnlijk een mooi beeld voor het christelijk geloof dat hij op zijn veldtocht meekreeg. Tijdens de doopplechtigheid moet Remigius hebben gezegd: ‘Trotse Sicambriër, buig uw hoofd; vereer van nu af wat u tot nu toe hebt verbrand, en verbrand wat u hebt vereerd.’ Met de koning ontvingen nog drieduizend soldaten uit zijn gevolg het doopsel”. Maar zijn wrede tirannieke levenswijze gaf hij niet op en ging rustig door met zijn barbaarse veroveringsmethodes na zijn bekering. (7) Het waren met name deze Roomse omstandigheden waarin Europa deels werd gekerstend, we kennen allemaal het gewelddadige optreden van o.a Karel de Grote rond het jaar 800. De koningen na Karel de Grote verloren steeds meer aan macht en aanzien, vooral vanwege hun ontoereikende reactie op buitenlandse bedreigingen zoals de Vikingen. In de tijd van Hugo Capet was dit proces zo gevorderd dat sommige leenmannen rijker en machtiger waren geworden dan hun leenheer. De Franse koning beheerste toen slechts het leen rond Parijs, het Ile de France. In de eeuwen daarna trachtten de koningen geleidelijk aan hun verloren macht te herwinnen. Een van de methoden die ze daartoe gebruikten was het Ottoonse stelsel: bisschoppen belenen met land. Zo werden de kerkvorsten een onderdeel van het politieke stelsel, met het voordeel dat het Frankische erfrecht vanwege het celibaat niet toepasbaar was.
Met de benoeming van vele geestelijken ging ook niet alles volgens de (christelijke) regels.
Het destijds zeer lucratieve ambt van pausen, bisschoppen en kardinalen gebeurde niet uitsluitend op grond van hun christelijke overtuiging maar kwam voornamelijk tot stand door omkoping, lobbyen, intriges, vriendjespolitiek. Er waren er zelfs, vóór dat het ambt werd aanvaard, misdadigers bij, moordenaars, hoerenzonen en hoerenlopers, bastaard kinderen die tijdens het pauselijk ambt bastaardkinderen verwekten. Keizers benoemden talloze pausen, zetten die ook weer af en omgekeerd, koningen benoemden hun bastaardzonen tot bisschop.
Een frappant voorbeeld was bv Filips de Goede, ook niet de eerste de beste, (ook wel genaamd Filips III van Bourgondië, Dijon, 31 juli 1396 – Brugge, 15 juni 1467) Zonder zich te bekommeren om hun vrome contemplatieve kwaliteiten, benoemde hij zijn 23 bastaardzonen tot bisschop, gaf hen een bisdom en/of hertogdom om te heersen. (7)
Zonder zich doorgaans te storen aan de leer (als men daarmee al bekend was), van haar grondlegger, begingen deze Pausen en wereldlijke heersers, in naam van het christendom), de vreselijkste zonden en misdaden tegen de mensheid. Er werd, (tegen de regels in van het Concilie van Chalcedon van 451) op een schandalige manier simonie bedreven, (handel in allerlei religieuze ambten en voorwerpen). De ergste en meest schandaligste uitwas daarvan was wel de verkoop van aflaten. De gelovigen zelf gingen gebukt onder zware belastingen, “annaten” ofwel een bedrag gelijk aan de opbrengst van één jaar uit een inkomstenbron. Met behulp van het machtigste wapen, de ex-communicatie kon de geestelijkheid eeuwenlang een immense rijkdom vergaren. Gewetenloze schurken, aangetrokken door deze ultieme vorm van commercie, traden toe tot de geestelijkheid en verzekerden zich zo tevens van immuniteit tegen civiele rechtbanken. Het gajes noemde zich zonder enige gêne “Plaatsbekleder van Christus”, ( vanaf Gregorius VII).
Machtige families, zoals de Graven van Tusculum verkregen een beslissende stem in politieke en religieuze aangelegenheden in Rome en werden grossier in het leveren van pausen, kardinalen en bisschoppen, een positie die ze lange tijd konden volhouden, De dochter van Theophylactus I, Graaf van Tusculum, Marozia werd de centrale figuur in een corrupte samenleving die zowel de stad Rome als het pausschap volledig zou domineren. Ook wel bekend als het hoerenpontificaat of de pornocratie. (De graven van Tusculum waren de machtigste seculiere edelen uit Latium, in de buurt van Rome, in Italië tussen de 10e en 12e eeuw. Verscheidene pausen en tegenpausen kwamen uit hun gelederen. De graven van Tusculum bleven voor meer dan een eeuw arbiters van de Romeinse politiek en de Kerkelijke Staat).
Tolerantie was ver te zoeken in deze theocratie, zodat velen in hun toevlucht zochten in Andalusië (710- ca.1480) waar bij tijd en wijle meer vrijheden golden.
“De Moren hieven belasting op grondeigendom in natura, en verdeelden de zo verkregen grond weer onder de arme boeren (Zakāt). Zo raakte de christelijke adel en kerk in Al-Andalus langzaam zijn monopolie op landbouwgrond kwijt, en nam de rurale armoede en kindersterfte onder kleine boeren sterk af. Ook introduceerden de Moren nieuwe landbouwtechnieken. Daardoor groeide de voedselproductie, de bevolking en de levensverwachting in Al-Andalus veel sneller dan in de rest van Europa.
Door dit succes ontstond er brede koopkracht, waardoor ook de industrie en handel het heel goed deden. Door de herverdeling van grond en rijkdom werd de islam een populaire godsdienst onder arme Spanjaarden, en velen keerden zich af van de Roomse Kerk, aangetrokken door de belastingvoordelen en hogere sociale status voor moslims. Daarom werd de Andalusische islam door Roomse en adellijke leiders elders in Europa soms als een grote politiek-economische bedreiging ervaren.
Hoewel er in deze staat, zeker vlak na de verovering van het Iberisch schiereiland, meer vrijheid van levensovertuiging was dan in middeleeuwse christelijke staten, vonden er soms pogroms plaats tegen Joden en christenen, zoals de grote anti-Joodse pogrom in Granada in 1066. (1500 joodse families en ca 4000 joden werden vermoord). Ook was het moslims verboden om hun geloof vaarwel te zeggen, met executie als straf. Ook intellectuelen waarvan de denkbeelden buiten de soennitische orthodoxie lagen, wachtte dit lot”.
Hier een klein stukje geschiedenis, overigens na een ca twee honderd jaar durende barbaarse strijd die met de verovering van het Iberische schiereiland gepaard ging. (8)
In de late Middeleeuwen kwam in Rome de heerschappij van het Huis Borgia aan de macht. De familie wordt vandaag de dag nog herinnerd vanwege haar corrupte manier van heersen over het pausdom tijdens de Renaissance. Er wordt zelfs geopperd dat zij de eerste criminele familie was en de voorloper van de Italiaanse maffia.
Pausen met een opvallend kwaadaardig gedrag.
De Katholieke Kerk en misdadige pausen (deantichrist.nl)
Hoe vat je dan het christendom samen? Is dat het resultaat van het gedrag van alle goede en slechte christenen te samen door de eeuwen heen? Een definitie van het christendom, is dat de interpretatie van de RK kerk, (dogma’s ) het gezamenlijk overeengekomen standpunt van het Vaticaan of de mening hierover van de meerderheid van alle christenen? Het “christendom”, is dat niet de extrapolatie van alle christelijke stromingen bij elkaar? Zonder twijfel, in deze corrupte toestand oefende de RK kerk een ware terreur uit over haar gelovigen en zijn er zogenaamd “in naam van het christendom” zeer ernstige misdaden tegen de mensheid begaan. Zo werd er ter bescherming van de ware leer, de Pauselijke Inquisitie ingesteld om dwalende zielen op te sporen en te berechten. In het ambt als priester kon men snel carrière maken door als verklikker te dienen voor de inquisitie. (6) Daarnaast was er nog de Spaanse en de Romeinse Inquisitie. De vervolging en uitroeiing van de Katharen was een samenspel tussen het Franse Hof en de paus. Al deze misdaden gepleegd tussen en tijdens de talrijke oorlogen inclusief de veroveringstochten in andere werelddelen, de genocide op de indianen van Noord en Zuid-Amerika, door de Europese “christelijke” adel en feodale heersers onderling, die onder één hoedje speelden met het corrupte Vaticaan, ja zelfs de Holocaust onder Nazi-Duitsland werden door sommige critici van het christendom ook zonder enige gêne het christendom aangerekend. Was dat terecht? Of is deze beschuldiging te oppervlakkig gevonden?
Een mogelijke verklaring voor het gedrag van de middeleeuwse Kerkelijke leiders:
“De oorlogszuchtige religieuze leiders in de nieuwe “christelijke” wereld borduurden voort op het geweld uit het Oude Testament. “In aansluiting aan het gedachtegoed van G.J. Heering (De zondeval van het christendom) voert A. Houtepen het pleidooi voor een ont militarisering van het godsbeeld van het Oude Testament [10]. De grootste zondeval van de kerk is gelegen in de theocratische regressie: Christus victima werd verdrongen door Christus Victor; God werd gebruikt ter legitimatie van het menselijke geweld. Hamas komt vaak in de bijbel voor Maar in Christus zijn een aantal godsbeelden van het Oude Testament definitief achterhaald als inadequaat, zoals ook in Israël zelf al een uitzuivering van het Godsbegrip plaatsvond. Zeker, het Oude Testament getuigt van oorlogs- en bevrijdingsverhalen, maar dit epos wordt omrankt door de klacht van slachtoffers en de kritiek van profeten. De ‘oorlogen des Heren’ maken plaats voor de ‘vrede des Heren”.
Bron: http://wapenveldonline.nl/artikel/689/mijn-oog-kent-geen-medelijden/
Het was dan ook niet verwonderlijk dat zelfs grote denkers zoals Spinoza op het verkeerde been gezet, een zeer negatief beeld over het christendom hadden. Zo schreef Spinoza aan de Amsterdamse regentenzoon Albert Burgh in 1677, in de Opera Posthuma.
“De katholieke Kerk? Dat was een organisatie gericht op het misleiden van mensen en ‘het bedwingen van de menselijke geest’. De enige organisatie ‘die haar hierin verre overtreft’, aldus Spinoza, was de islam”. (9).
Het prille a-politieke christendom van de eerste eeuwen werd gekaapt, raakte verstrikt in politieke intriges en werd geïnfiltreerd door gewetenloze machtswellustelingen. Hoe heeft het zover kunnen afdwalen? Het antwoord zit in de volgende zin. Macht corrumpeert en absolute macht corrumpeert absoluut.
Was het machtige Rome dan nog wel vertegenwoordiger van het christendom??
Kun je een Instituut dat de beginselen van haar grondlegger zo heeft verloochend, eigenlijk nog wel vertegenwoordiger van haar eigen stichter noemen? Had men, om het evangelie te verspreiden, niet veel beter kunnen voortborduren op de succesformule van pakweg de eerste vierhonderd jaar?
De Verlichting.
Die “Kerkelijke Verlichting” kwam niet alleen van buitenaf, maar was ook een gevolg van eeuwen lange hevige interne strijd. Er was ook veel kritiek van binnen uit, ik noem de Reformatie, ingezet met de 95 Stellingen Van Luther, als meest opvallende scheuring van de RK-Kerk als interne kritiek op het beleid. De Reformatie had de bedoeling om de katholieke Kerk van binnenuit te hervormen. Door de paus en andere leiders binnen de katholieke Kerk werd de Reformatie echter afgewezen en bestreden, hierbij gesteund door rooms-katholieke vorsten onder leiding van de jonge keizer Karel V. Hierdoor kwam het tot een breuk tussen de gereformeerden en de rooms-katholieken. Het was dus allemaal niet zo zwart/wit als sommige critici ons graag willen doen geloven omschreven, maar de zachte goede krachten waren niet opgewassen tegen de minder nobele politiek geïnfiltreerde krachten binnen de RK-Kerk. (2)
“Het christendom kan niet worden gedefinieerd als gegrondvest op een boek”. (Samir Khalil Samir) “Het fundament van het christendom is niet een boek, maar een gebeurtenis: De menswording van God die mens werd in de persoon van Christus”.
Ignatius van Antiochië in zijn brief aan de inwoners van Philadelphia: “Mijn schat is Jezus Christus, mijn onvervangbare documenten zijn Zijn kruis, Zijn dood en verrijzenis en het geloof dat van hem komt”.
Christendom, zo schreef grote Zwitserse Theoloog en schrijver Hans Kung, “Het wezen, de aard, de kernwaarden van het christendom, liggen besloten in het voorbeeld en leven van christus , hoe hij het heeft voorgedaan”.
(Die kernwaarden vind je ook in de 10 geboden)
Zijn eenvoud en nederigheid komt hierin het beste naar voren.
Matth. 11:28,30.”Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.
Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen.
Want Mijn juk is zacht, en Mijn last is licht”.
Hier een uitleg waarom christus geen (aardse) politieke ambities heeft.
“Wanneer Pilatus Jezus vraagt of Hij ‘de koning der Joden’ is of niet (Joh. 18:33), dan interesseert hem vooral of Jezus al dan niet een bepaalde politieke bedreiging vormt. Is Hij een van die nationalistische en zelfverklaarde ‘messiassen’ die voornemens zijn de autoriteit aan de Romeinse supermacht te ontroven? Is dit het geval, dan moet Hij de doodstraf krijgen.
Wanneer Jezus uiteindelijk antwoordt, valt zijn antwoord met niets te vergelijken van wat Pilatus al ooit hoorde: ‘Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld; indien mijn Koninkrijk van deze wereld geweest was, zouden mijn dienaars gestreden hebben, opdat Ik niet aan de Joden zou worden overgeleverd; nu echter is mijn Koninkrijk niet van hier’ (Joh. 18:36).
Je kunt heel lang en tot je voordeel over dit antwoord nadenken. Wij zullen op vier punten focussen:
(1) De betekenis van het koninkrijk kan hier niet dezelfde statische betekenis hebben als in ‘het koninkrijk Jordanië’ of ‘het koninkrijk Saoedi-Arabië’. Zijn betekenis ligt iets dichter bij de dynamische betekenis van Koninklijke heerschappij of koningschap, want Jezus focust op waar zijn ‘koninkrijk’ ‘van’ is, of ‘vandaan’, d.w.z. wat de bron is van zijn koninklijke heerschappij. Dit betekent niet dat er geen grondgebied is in dit koningschap, geen rijk dat ermee verbonden zou zijn; dit is wel zo, zoals we zullen zien. Maar het is niet de focus als de term hier gebruikt wordt.
(2). https://www.historischnieuwsblad.nl/zo-verdorven-was-de-katholieke-kerk-niet/
(3) Jezus zegt dat zijn koninkrijk ‘niet van deze wereld’ is; het is ‘niet van hier’. Met andere woorden: al de koninkrijken en centra van politieke macht die mensen kunnen oprichten halen hun gezag uit de realiteiten van deze wereld. Niet Jezus. Zijn koninkrijk, zijn gezag om te heersen, is ‘niet van hier’ – en lezers van dit evangelie weten dat dit betekent van de hemel, van God zelf.
http://god-en-gebed.blogspot.nl/2012/03/mijn-koninkrijk-is-niet-van-deze-wereld.html
De grondlegger van het christendom stierf aan kruis op Golgotha een vreselijke dood. (10)
“Uit het drama van Golgotha ontwikkelde zich een nieuwe religie, het Christendom. Daar heeft Christus zelf nooit iets van af geweten want hij stierf als een vrome jood. Doch die nieuwe religie heeft wel geleid tot een spanningsveld tussen Christenen en het volk van Jezus zélf Dit verschil in inzicht heeft, samen met de tekst in Mattheus 27:5, miljoenen joodse medemensen het leven gekost. En tot in onze tijd heeft het leeghoofdig gebrul van het tuig voor het Romeinse bureau in Jeruzalem de unieke boodschap overstemd die Jezus van Nazareth ons na tweeduizend jaar nog steeds te bieden heeft. Het is een geschenk van het volk Israëls, een religieuze filosofie, berustend op een uniek godsbeeld als drijvende energie in het universum, als scheppende kracht, als bron van leven en als ethische maatstaf van het menselijk bestaan. Het belang hiervan werd zelfs aan de orde gesteld door een Farizeeër. Deze vroeg Jezus eens: ‘Meester, wat is het grootste gebod in onze wet?’ En de meester ant-woordde, verwijzende naar Leviticus: ‘Gij zult den Here, Uwe God liefhebben met geheel Uw ziel, met geheel Uw hart, uit geheel Uw verstand en uit geheel Uw kracht. En het tweede, daaraan gelijk is: Gij zult Uw naaste liefhebben als Uzelf. Een ander gebod, groter dan deze bestaat niet. Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de Profeten’ (Matth. 22:36-40, Marc. 12:30-31). Het is deze boodschap waarvan de geharde centurion van het executiepeloton misschien een vaag vermoeden kreeg toen hij aan het eind van die verschrikkelijke vrijdag de dode in het gezicht keek en met militair respect opmerkte: ‘Vere hic homo iustus erat!’, wat betekent: ‘Waarlijk, déze mens was rechtvaardig!’ (Luc. 23:47)
How the Christian church changed from its original! (Een 44 minuten durende video over de omwenteling in het christendom.)
Some call it paganisation of Christianity or a pagan attack, almost deceptively. The question asked is whether Christians were converting the pagans, or the pagans were converting the Christians. Many of these changes even negated the original Christian concept, and in turn lead to a flood of pagan practices, rituals, and man-made laws into the Christian church.
If so, how did this happen? What were the changes which occurred? Prominent among this pagan cultures which affected Christianity was the Roman culture and its religion, when the church became the official religion of the Roman Empire.
When we study the Church history, we find that these changes started to come into the Church when Emperor Constantine became a Christian. This video is very interesting, showing these happenings in the Christian church history.
Voor het tweede deel zie: https://adintuitu.wordpress.com/2013/12/01/geloven-doe-je-maar-achter-de-voordeur-2-2/
Bronnen:
1. Stadhouders van Christus, Peter de Rosa.
3. De opmars van de islam. Hans Jansen.
4. Jezus Multinational, Bram Krol.
5. Montsegur, Bram Moerland. 6. De Christen Democratie, (Bedreigd christendom) H. E. S. Woldring
7. De lage Landen, Jaap ter Haar.
8. De islamitische veroveringen:
http://hoeiboei.blogspot.nl/2009/12/de-kracht-van-de-rede-2-oriana-fallaci.html
9. Het raadsel Spinoza, Irvin D. Yalom
10. Fragment uit: Een verschrikkelijke vrijdag. Bijbelse tijdgenoten. Prof. dr. Bob Smalhout.
1a. “Op het hoogtepunt van de wereldlijke macht, met haar politieke verstrengeling, Kerkelijke rechtbanken en Inquisitie was die macht beperkt. Een christelijke cq RK-Katholieke theocratie heeft nooit bestaan omdat de RK-Kerk de macht altijd heeft moeten delen met de wereldlijke leiders, de Adel, koningen, Keizers en Stadhouders.
Men kwam alleen in conflict met de Kerk en werd vervolgd en berecht als men haar (wetenschappelijke) dogma’s bekritiseerde, en of onderuit haalde, maar een moordenaar of dief werd nog altijd berecht door de civiele rechtbanken van de heersende elite. Dit in tegenstelling met bv de islamitische landen waar de islam en haar religieuze leiders, cq heersers letterlijk alle intermenselijke aspecten van het leven overheers(t)en.
Spaanse Inquisitie:
https://isgeschiedenis.nl/nieuws/de-spaanse-inquisitie-minder-bruut-dan-gedacht
Quo Vadis 
Een gedachte over “Europa onder de knoet van Rome”