Het onmenselijke asielbeleid van meneer Fred Teeven.

Het onmenselijke asielbeleid van meneer Fred Teeven.

Regelmatig lees je in de krant over de schrijnende situatie van uitgeprocedeerde en met uitzetting bedreigde asielzoekers en asielzoekers die tussen wal en schip vallen. Dat roept uiteraard de nodige reacties op, in de vorm van protestmarsen ( compleet met spandoeken met daarop de o.a.tekst: ”Geen grenzen, geen mens is illegaal”), artikelen en ingezonden brieven. Zaterdag 22-06 stond er een brief van het drietal Betteke Vredeveld, John Adigwe en Floor Lokken, waarin Teeven wordt beschuldigd van schending van de mensenrechten door uitgeprocedeerde asielzoekers op te sluiten te mishandelen, vernederen en aantasting van de lichamelijke integriteit door eenzame opsluiting. Voor alle duidelijkheid, als er in het land van herkomst van de vluchteling geen mensenrechten werden geschonden, zaten ze waarschijnlijk niet hier.

De regering, zo schrijft het drietal, zou niet de mensenrechten mogen schenden maar juist moeten eerbiedigen. Dat er schrijnende situaties voorkomen wil ik niet ontkennen, maar hoe controversieel het ook mag klinken, deze schrijnende situaties zijn het gevolg van het noodzakelijk aantrekken van de regels, nadat deze, sinds de zestiger jaren voortdurend werden versoepeld, waarbij door de politiek aan immigranten bepaalde rechten en voorzieningen, onderdak en een gegarandeerd basisbestaan werden toegekend.

Hoe schrijnend het soms ook kan zijn, en hoe nobel het helpen van uitgeprocedeerde illegale immigranten ook lijkt, sommige mensen snappen blijkbaar niet meer hoe het nou werkelijk zit. Laten we daarvoor eerst even 2000 jaar of nog verder terug gaan. Zo lang er mensen bestaan hebben zij zich verspreid over onze aardbol op zoek naar betere levensomstandigheden. Daar is inderdaad niets nieuws aan. In de loop der eeuwen heeft zich per regio echter wel een bepaalde cultuur ontwikkeld en de huidige landsgrenzen bestaan bij gratie van een groep of volk dat zich die cultuur eigen heeft gemaakt. “Een cultuur is een gezamenlijk gedeeld stelsel van normen en waarden”, zo schreef Pim Fortuijn het ooit. Onze cultuur (levenswijze en economie) is een optelsom van wat onze voorouders er van gemaakt hebben. Wij plukken daarvan alle dagen de vruchten. Emigratie is van alle tijden dus en sinds mensenheugenis was een emigrant voor zijn bestaan puur op zichzelf aan gewezen. Dat was en is de meest effectieve manier om te integreren, simpel omdat er anders geen bestaan voor hem was. Maar sinds ruim een halve eeuw geleden is daar verandering in gekomen met name met de komst van de sociale voorzieningen. Vluchtelingen die een verblijfsvergunning kregen werd een bestaansminimum gegarandeerd, ze hoefden daarom niet meer te integreren en zelf vanuit de politiek kwam de boodschap dat dit niet verplicht was.

Eeuwen lang heeft Nederland al de reputatie van gastvrijheid tegenover vreemdelingen en vluchtelingen, maar in die tijd waren er geen sociale voorzieningen, er was niets anders dan de caritas of liefdadigheid. Liefdadigheid schept een zekere band tussen gever en ontvanger. Dankbaarheid van de kant van ontvanger en een zeker aanzien en waardering als beloning voor de gever. Tot ver in de 20 e eeuw is dit ongeveer zo gebleven. Sociale voorzieningen daar en tegen, nodigen uit tot fraude en misbruik en het verplicht de belastingbetaler wettelijk daar aan mee te werken.

Tot 1914 was praktisch overal nog een liberaal personenverkeer mogelijk, je had niet eens een paspoort nodig om een willekeurig land binnen te komen. Vanaf dag 1 moest men geheel op eigen benen staan, al dan niet met behulp van wat spaargeld, familie of kennissen die hulp en onderdak verleenden op zoek naar een baantje, of bedrijfje te starten. Als laatste redmiddel had je nog de liefdadigheidsinstellingen of vlucht in de criminaliteit, wat uiteraard veelvuldig voorkwam. En er zijn, net als nu talloze tussen wal en schip terecht gekomen.

Regels zoals verblijfsvergunningen etc. of asielzoekerscentra had men nog nooit van gehoord. Belangrijkste voordelen, men is dus ook nergens “illegaal” men kan niet uitgezet worden, geen kostbare en zenuwslopende verblijfsprocedures, geen werkvergunningen nodig. Geen enkele betutteling van de overheid. Kortom de taak om volwaardig en gerespecteerd staatsburgerschap te verwerven lag geheel en al bij de nieuwkomer zelf.

Minder dan 100 jaar geleden waren er geen enkele door gemeenschapsgeld gesponsorde collectieve voorziening voor immigranten.

Ergens in de zeventiger jaren werden, in navolging van de opkomende sociale voorzieningen, toelatingseisen geleidelijk versoepeld en werd er om humanitaire reden besloten toegelaten immigranten een bestaansminimum te garanderen. Dit besluit heeft de Nederlandse belasting betaler de afgelopen 45 jaar al ruim 250 miljard euro gekost. (Bron: Elsevier, Binnen zonder kloppen, Pieter Lakeman). Aangezien we op emotionele gronden niemand kunnen weigeren zullen wij dus op rationele gronden keuzes moeten maken over wie we hier wel of niet toelaten. Ofwel we hanteren een liberaal vreemdelingen beleid, laten iedereen toe maar volledig voor eigen risico, of wel hanteren een restrictief, maar humaan vreemdelingen beleid met basisvoorzieningen voor toegelaten immigranten, maar uitgeprocedeerde asielzoekers worden uitgezet of zijn hier illegaal. Er zijn nou eenmaal grenzen aan wat de arbeidsmarkt, een economie of land aan immigranten kan opnemen. Bij elke nieuwe lichting toegelaten immigranten die een beroep doen op hun recht op voorzieningen wordt de spoeling dunner
Wie dat wil bestrijden nodig ik uit de proef op de som te nemen en het eigen huis en tuin op eigen kosten beschikbaar te stellen voor zoveel mogelijk immigranten. Ik ben benieuwd wanneer dan de grenzen van de actievoerders zelf bereikt zullen zijn. Het is namelijk wel erg inconsequent en hypocriet om de gemeenschap te laten opdraaien voor je eigen nobele idealen.

Of zullen we de klok toch maar radicaal 100 jaar terug draaien?

Het als tolerant bekend staande Nederland was lange tijd een paradijs voor immigranten, maar sinds we om humanitaire redenen zijn begonnen met hen te pamperen is, paradoxaal genoeg het tij gekeerd en is immigratie een maatschappelijke splijtzwam geworden.